Samvinnan - 01.02.1956, Blaðsíða 19

í Úralfjöllunum rússnesku er smá-
bær og þar komst á kreik sá orðróm-
ur, að perneski embættismaðurinn
Rachat-Chelam mundi koma til bæj-
arins næstu daga. Menn höfðu grun
um, að hann mundi búa á hótel
Japonía.
Þessi orðrómur hafði ekki minnstu
áhrif á íbúa bæjarins. Sá eini, sem
hugsaði eitthvað að ráði um komu
þessa tigna Persa, var „borgarstjór-
inn“, Stephan Ivanovitch Kutsyn.
Það var ritarinn, sem flutti honum
þessa fregn.
— Hvert ætli hann sé annars að
fara?
— Til París eða London, held ég.
— Hm — þetta hlýtur þá að vera
háttsettur embættismaður.
Þegar Kutsyn kom heim frá skrif-
stofunni og hafði borðað miðdagsmat-
inn, fór hann aftur að hugsa. Hann
var allt í einu orðinn svo hugsandi
maður. Það var víst koma þessa tigna
Persa, sem gerði það að verkum.
Hann komst að þeirri niðurstöðu, að
það hlytu að vera forlögin sjálf, sem
sendu þennan Rachat-Chelam, og að
nú væri loksins runnin upp sú stund,
að hann fengi æðstu ósk sína upp-
fyllta. Það var nefnilega þannig mál
með vexti, að Kutsyn átti þrjár orð-
ur: Stanislav-orðuna af þriðju gráðu,
Arnarkrossinn og orðu frá félagi lífg-
aðra manna úr dauðadái. Þar að auki
hafði hann látið gera sér feiknarmikla
úrfesti úr gulli með þverstöng á end-
anum og svo lét hann þverstöngina og
hluta af keðjunni lafa út um hnappa-
gat á úníformsfrakkanum og þá líkt-
ist þetta fínni orðu, að minnsta kosti
í mátulegri fjarlægð.
Það er líka von, að þegar maður á
fáeinar orður, þá vilji maður fá nokkr-
ar í viðbót og borgarstjórinn hafði þá
þegar alið þá ósk með sér að fá persn-
esku ljón-og-sól-orðuna. Hann hafði
óskað þess af öllum huga, heitt og
brennandi. Hann vissi líka mæta vel,
að til þess að fá þessa orðu dugði
hvorki að drepa menn eða dreifa út
ávísunum til velgjörðastofnana.
Drottinsdaginn næstan eftir hengdi
hann á sig allar orðumar ásamt keðj-
unni góðu og labbaði virðulega til
hótel Japonía. Forlögin voru honum
hliðholl. Honum var strax fylgt upp
til Persans.
Ljónið
og
sólin
Smásaga eftir Anton Chekov
Rachat-Chelam, risavaxinn Asíu-
búi, með langt amarnef, útstæð augu
og rauðan vefjarhött, sat á gólfinu og
rótaði í kofforti sínu.
— Ég biðst margfaldlega afsökun-
ar á ónæðinu, sagði Kutsyn og hló.
Má ég leyfa mér að kynna mig: Borg-
arstjóri Stephan Ivanovitch Kutsyn,
orðuhafi hins rauða arnar. Ég álít
það skyldu mfna að heiðra vinveitta
nágrannaþjóð með yðar milligöngu.
Persinn sneri sér við og muldraði
eitthvað á lélegri frönsku, sem líktist
helzt hljóðinu í sleða, sem dreginn er
eftir grýttri götu.
Kutsyn hélt áfram með sína utan-
að lærðu ræðu: — Persía liggur að
hinu víðáttumikla föðurlandi vom —
þessvegna hlýt ég vegna gagnkvæmr-
ar samúðar að undirstrika.......
Hinn tigni Persi hafði aftur eitt-
hvert óskiljanlegt hrognamál á
tungu. Kutsyn, sem ekki gat talað
annað en rússnesku, hristi höfuðið til
merkis um, að hann skildi ekki neitt.
— Hvemig í fjáranum á ég að fara
að því að fá hann til að skilja mig?
hugsaði hann. Það væri náttúrlega
bezt að senda eftir túlk undir eins,
en málið er þess eðlis, að það er ekki
hægt að tala um það í vitna viður-
vist.....svo mundi túlkurinn slúðra
um það allan bæinn á enda.
Kutsyn reyndi þessvegna með mikl-
um erfiðismunum að muna útlend orð,
sem hann hafði séð í blöðunum.
(Framh. d bls. 26)
19