Samvinnan - 01.02.1956, Blaðsíða 17

frjósemi mikil að sjá þama uppi í
óbyggöum. Flest sýndist öðmvísi en
austan fjalla: aðrar trjátegundir uxu
þarna, annars konar fuglar sungu á
greinunum, og loftið sjálft var blárra
og tærara en þeir áttu að venjast.
Davíð hafði aldrei fyrr komið til
vesturstrandarinnar, og þótti hon-
um því margt nýstárlegt. Um mið-
degið skall á þá hellidemba, rétt eins
og þeir væru komnir suður í hitabelti.
Þá skriðu þeir í skúta og horfðu á
beinvaxin trén svigna fyrir vindin-
um eins og korn á akri.
Frarahald.
Hestavísur
Framh. af bls. 7.
á sammerkt við allan góðan skáldskap
í því að geta gripið hvar sem er inn í
tilfinningalíf og heimspeki al-mann-
legra manna. Þessi er eftir Margréti
Kristjánsdóttur frá Bugðustöðum:
Einkunn barna er ærsl og fjör.
Oldin þarna lítur
hvernig Stjarna ung og ör
yfir hjarnið þýtur.
Það væri heimskur maður, sem
fyndi ekki, að þessi vísa er eftir konu.
Umburðarlyndið og hlýleikinn sýnir
móðurhugann svo að ekki verður um
villzt.
Gletturnar og metingurinn gneista
af öðrum eins og hún þessi sýnir, enda
alkunn og eftir Pál Ólafsson:
Undan Sleipni Ótrauður
alltaf lá á skeiði,
svo hann Björn varð sótrauður,
svartur og blár af reiði.
Oft kemur þó frásögn vísunnar án
samanburðar við eitt eða neitt og
getur verið létt í máli, þótt enginn sé
sagður sigraður. Þannig lýsir Páll
Guðmundsson frá Holti á Asum verk-
um hests síns:
Hratt fram rýkur hestur sá,
— harmur víkur ærinn. —
Hattur fýkur höfði frá,
hárið strýkur blærinn.
Þótt ekki sé dýrari gangur gripinn
en brokkið er talið vera, má gera um
það snotra vísu:
Burðahnellinn brokkar Rauður
bezt á svellunum.
Svara smellið hjam og hauður
hófaskellunum.
Þær þurfa meira að segja ekki fjór-
ar ljóðlínur sumar vísurnar, heldur
komast af með færri og segja allmikið
samt. Svona leysir Gísli Jónsson frá
Saurbæ þann vandann:
Illa slóri unir Móri greyið.
Fjörs í óra uinfangi
ekki er glóra af skjmsemi.
Ég býst varla við, að marga lang-
aði til að fást við þriðjungi meira af
fjöri en þarna er frá sagt; má þó enn
miklu við auka áður en nokkuð er of-
mælt um erfiða háttu einráðra hesta,
sem hafa ekki komizt í róm við ridd-
ara sinn. Höskuldur Einarsson í
Vatnshorni víkur að sumum þáttum
þesskonar ofríkis:
Eðli þjónar fantur fast,
frekt sig kóninn hristir.
Að ausa, prjóna, andskotast
eru dónans listir.
Og er þó, auk margs annars, sem á
milli kann að bera, enn ógetið um
versta misklíðarefni manns og hests,
sem er letin og skal þá engu af leifa
um heimildarmanna val, en kalla
sjálfan Matthías Jochumsson til frá-
sagnar, en hann kvað eitt sinn, að
sögn:
Skjóna er lúin, löt og körg,
lemstrum búin, skökk og örg,
krafta rúin beztri björg,
beinin fúin sundur mörg.
En víkjum héðan sem snarast og
þangað þá, sem Ijúfara verður Ijóðs-
efnið og látum Kristján Samsonarson
frá Bugðustöðum segja frá fola. Hann
er heldur ekki illorður um brekin, en
kveður svo að orði:
Léttur skjótt hann skapi brá,
skvetti ótt á vegi.
Sprettur sóttist Sörla þá,
settur þótti eigi.
Hann metur líka hestinn og legg-
ur alúð við að njóta hans og venja,
sem sjá má á næstu vísu, sem einnig
er eftir hann:
Þótt mér gefi lukkan lið
lítið stef að finna,
betur hef eg hugann við
hætti skrefa þinna.
Stundum fer knapinn sjálfur að
tölta í köpp við hestinn, eða hvaða
nafni öðru ætti að nefna þessa skraut-
sýningu Jóns Jónssonar frá Eyvind-
arstöðum:
Blakka’ á þingi sómir sér,
svakk þó kringum finni,
makkann hringar, hátt þó ber
hnakka að bringu minni.
En allar gleðivonir og ánægjuefni
eru líka eins konar útidyralyklar eft-
irsjárinnar að hugum okkar manna.
Horfinn hestur hefur oft verið grát-
inn, en því miður aldrei úr helju. Mun
því illt framtalið á tegundum hesta-
vísna, ef söknuðurinn finnst hvergi.
Hverf ég þá á fund Eyjólfs Jónasson-
ar í Sólheimum eftir dæmi um það
efni, því hann þekki ég annars ókvart-
sáran mann, en eitt sinn kvað hann
þó:
Alltaf þyngjast örlögin.
Einn og gleðisnauður
horfi ég á hnakkinn minn,
hugsa til þín Rauður.
En oftast lendir þó þar við, hvort
sem ljúft hefur gengið eða leikið á
annan streng sambúðin, að niðurstað-
an verður lík og hjá Jóhanni frá
Bugðustöðum, ef gerður er upp
hrossareikningurinn, en hann kvað:
Gleðieim eg af því finn,
að mér streymir vorið.
Eg kom heim með hestinn minn.
Hauðrið geymir sporið.
Góða daga, góð hross og góðar
nætur!
Sigurður Jónsson
frá Brún.
En gaman, elsku Kalli minn. Nú eru mamma
og pabbi komin.
17