Samvinnan - 01.02.1956, Side 26

Bændadagur
(Framh. af bls. 6)
heiðurs og dýrðar honum, sem vakið
hefur lífið, skapað það og gefið sól og
dögg. Því að án trúar á guð, auðmýkt
og hlýðni við boð hans og vilja fær
engin menning staðist.
Það er engum efa bundið, að slíkur
uppáhaldsdagur mundi geta orðið
sterkur þáttur til upplýsinga um
verðmæti og dýrmæta nauðsyn land-
búnaðarins, verða drjúgur þáttur til
aukins fylgis við hann og til eflingar
sveitamenningunni. A samkomum á
svona degi, eflist samhugur og áhugi
um þetta góða mál. Aðalatriði sem
aukaatriði, skýrast fyrir fólkinu. En
góðlátleg og nauðsynleg kynni, manna
á meðal hljóta að eflast. Allt miðar
þetta til aukinnar menningar og efl-
ingar trúnni á ágæti landbúnaðarins.
En allt verður á svona samkomu-
degi að fara fram með hátíðabrag og
á þjóðlegan hátt.
Undanfarin sex ár höfum við í Suð-
ur-Þingeyjarsýslu haldið hátíðisdag
bænda — landbúnaðarhátíð. Tilhög-
unin hefur verið sú að eftir fundar-
setningu, hefur farið fram stutt messa.
Næst þar á eftir hefur svo verið hald-
in aðalbændadagsræðan og þá ýmsar
aðrar ræður fluttar eða frumort
kvæði, en söngur á milli ræðuhalda.
Að þessum þáttum loknum, hafa oft-
ast verið sýndar íþróttir, sund o. fl.
Þá hefur verið hlé til veitinga. Eftir
það hafa svo verið sýndar kvikmyndir,
helzt frá landbúnaði og sveitalífi, bæði
innlendar og útlendar myndir. Að
loknu þessu öllu hefur þá stjómandi
samkomunnar minnst dagsins, þakk-
að þátttöku og framlag til hátíða-
haldsins og beðið fólki blessunar, og
loks hefur svo verið dansað. Upp í
tilkostnað við hátíðahaldið hefur ver-
ið seldur aðgangur á dansinn. Engin
ölvun eða nokkuð óþjóðlegt hefur
komist að á þessum samkomum og
hafa þær farið fram með ágætum.
Fylgi fólksins við þessar samkomur
hefur farið vaxandi. Söngkórar hér-
aðsins hafa lagt fram krafta sína á
þessum samkomum og margir einstak-
ir lagt sig fram um þátttöku við at-
hafnir dagsins, svo að sýnilegt er að
hann á framtíð fyrir höndum.
Þar sem leita þarf löggildingar dags-
ins, verður sveitafólkið að koma sér
saman um ákveðin dag.. Við í Suður-
Þingeyjarsýslu komum okkur saman
um að ákveða til þessa fyrsta sunnu-
dag í júlímánuði. Dalamenn héldu
sinn fyrsta bændadag á s.I. sumri og
ákváðu hann laugardaginn fyrstan í
júlímánuði. Það hygg ég að sé dag-
urinn, sem hentugastur er og sem
sveita- og bændafólk ætti að halda
sig við til þessa tilhalds.
Sums staðar hefur sveitafólk haldið
svona samkomur um Jónsmessuleyt-
ið. En það er of snemmt. Þegar vor-
harðindi geysa eru vegir sums staðar
illfærir um það bil, vorönnum seinkar
og fólk kemst ekki í hátíðaskap fyr
en þeim er lokið og jörðin skartar
sumarskrúðinu. Með aukinni tækni
og stækkun túnanna, er heyskapar-
tíminn ekki nærri því eins erfiður
annatími eins og áður var, og því
hægt að halda samkomur í sveitun-
um þennan dag þótt sláttur sé byrj-
aður.
Eg legg það eindregið til, með Dala-
mönnum að hinn almenni frídagur og
hátíðisdagur landbúnaðarfólks verði
ákveðinn fyrsta Iaugardag í júlímán-
uði.
Vegna þess tilefnis, er að framan
getur, leyfi ég mér að skora á bændur
alla og búandlið í landinu, að efna
til hátíðahalds þennan dag ár hvert
og fela Alþingismönnum sínum að
annast um að þessi bændadagur verði
löghelgaður til þessa frídags og há-
tíðahalds um alla framtíð.
Ljónið og sólin
(Framh. af bls. 19)
— Ég er borgarstjórinn . . . muldr-
aði hann. Það er að segja lord Mayor,
municipalier . . . Vous comprenez?
Persinn hló og skildi ekkert. Svo
varð hálftíma þögn og þá klappaði
borgarstjórinn á öxlina á Persanum.
— Comprenez vous? Sem lord
Mayor . . . sting ég upp á við yður,
að við fáum okkur göngu um borg-
ina . . . promenage? Comprenez?
Kutsyn reyndi með tveim fingrum1
að líkja eftir hreyfingum fótanna. En
Rachat-Chelam hafði ekki augun af
gullinu á brjósti Kutsyns og sá glöggt,
að þetta hlyti að vera þýðingarmesti
maður þessa bæjar. Aftur á móti
skildi hann orðið „promenage“ og
brosti elskulega. Þeir fóru í frakkana
og yfirgáfu herbregið.
Þeir nálguðust veitingahús í
grenndinni og Kutsyn fór að hugsa
um, að það væri nú ekki úr vegi að
bjóða Persanum uppá hressingu. Hann
nam staðar, benti á veitingahúsdym-
ar og sagði:
— Eftir rússneskum sið mundi vera
vel viðeigandi, ef . . . hm . . . con-
sommé, entre-cote . . . Champagne og
þar fram eftir götunum . . . verstan-
den . . . comprenez?
Sá æruverðugi og tigni Persi skildi
og eftir augnablik sátu þeir í veitinga-
húsinu, drukku Champagne og borð-
uðu góðna mat.
— Skál fyrir Persíu! sagði Kutsyn.
Við Rússar kunnum að meta Persa,
. . . að vísu höfum við ólík trúarbrögð,
en við höfum sameiginlega hagsmuni
. . . gagnkvæma samúð svo að segja
. . . þróunin . . . markaðir í Asíu . . .
vinsamleg stríð svo að segja ....
Persinn gaf ekki orðunum gaum,
heldur át og drakk af mikilli lyst.
Hann svolgraði í sig stóra munnfylli
af víninu og hrópaði upp yfir sig af
hrifningu:
— Karasjo! Bien . . . good, very
good!
Þarnæst fór borgarstjórinn með gest
sinn í dýragarð bæjarins og sýndi
honum yfirleitt alla merkisstaði, sem
um var að ræða. Að lokum komu þeir
að slökkviliðsstöðinni.
Vegfarendur tóku eftir, að borgar-
stjórinn benti hvað eftir annað á út-
höggið Ijónshöfuð á tuminum, þar-
næst á sólina og að lokum á sitt eigið
brjóst. Persinn kinkaði kolli og hló
svo að skein í hrosstennur hans.
Daginn eftir bauð borgarstjórinn
Rachat?Chelam aftur út, sýndi hon-
um á ný Ijónshöfuðið á slökkvistöð-
inni, benti á sólina og brjóstið á sér.
Að því búnu borðuðu herramir á hót-
el Japonía. Síðan bjóst Persinn til
brottferðar. Þegar Stephan Ivanovitch
Kutsyn kvaddi hann, kyssti hann gest
sinn á kinnina að rússneskum sið og
(Framh. á bls. 30)
26