Samvinnan - 01.09.1961, Blaðsíða 13

að gizka átta til níu ára, kom-
inn í dyragættina og kallar:
Pabbi!
Sem snöggvast færist vand-
ræðasvipur yfir andlit manns-
ins með herðakistilinn, því að
það er hann, sem verið er að
kalla á. Svo snarast hann að
barborðinu, leitar í öllum vös-
um sínum, þar til honum tekst
að finna nægilega marga kop-
arpeninga fyrir súkkulaði-
pakka, biður annan barþjón-
inn að fleygja honum í sig í
snatri og fer fram að dyrum
til drengsins. Þeir skiptast á
nokkrum orðum í lágum
hljóðum, unz faðirinn ýtir
drengnum liægt en ákveðið út
um dyrnar, eftir að hafa feng-
ið honum súkkulaðipakkann.
Og hann segir upphátt:
— Farðu að sofa, drengur,
og gefðu systkinum þínum
með þér!
Hinn búlduleiti foringi stú-
dentanna kom því nú til leiðar
að breytt var til og farið að
syngja einsöng. Menn skyldu
fá að heyra þjóðlög og vinsæla
söngva frá hinum ýmsu byggð-
arlögum. Fyrst söng orkneysk-
ur stúdent orkneyskt þjóðlag.
Hann var raddmaður góður og
fékk mikið lófaklapp. Síðan
sungu tveir aðrir stúdentar,
hvor á fætur öðrum. Fjórði
einsöngvarinn var hálenzkur
bóndi, miðaldra. Hann lét
dekstra sig, enda hafði maður-
inn litla sönghæfileika og nú
orðinn þéttkenndur. Samt
klöppuðu menn fyrir honum
og báru honum veitingar að
söng loknum. Það var skylda.
Enda hrópaði kroppinbakur
jafnan svo skjótt og hver söng-
maður hafði slegið saman
munni: Panta! panta! panta á
borðin!
Frönsku stúlkurnar stóðu
upp, brostu vingjarnlega til
íslendingsins og buðu góða
nótt. í sömu svipan var búldu-
leiti stúdentinn kominn á
vettvang, ávarpandi þær á lé-
legri frönsku og bað þær að
syngja fyrir hann, þótt ekki
væri nema einn franskan söng.
Þær hristu höfuðin, brostu.
Því miður, sögðu þær, því
miður gætu þær ekki sungið.
Stúdentarnir höfðu þrívegis
sett viskístaup fyrir kroppin-
bak til þess að skemmta sér
við að horfa á, hve fljótur
hann var að „stinga út“, og nú
þótti ekki úr vegi að prófa
líka sönggetu hans og láta
hann syngja einsöng. Hann
valdi sér lagið „It is a long
way to Tipperary" — söng
fremur illa, enda svo komið,
að rödd hans galt drykkjunn-
ar. Á eftir settu menn fyrir
hann stórt viskístaup, og and-
lit mannsins ljómaði yfir gula
vökvanum í þessu stóra staupi.
Nú var röðin komin að ís-
lendingnum, en einhver í
hópnum hafði uppgötvað
þjóðerni hans.
— íslenzkt þjóðlag! íslenzkt
þjóðlag! Alveg tilvalið að fá
íslenzkt þjóðlag! hrópaði sá
búlduleiti.
En íslendingurinn vildi
ekki syngja, laug því til, að
hann væri laglaus. Stúdent-
arnir litu ásakandi á hann, á-
litu bersýnilega, að þetta væri
gikkshátturinn einn. Kropp-
inbakur kom að borðinu til
hans.
— Bara syngja eitthvað,
sagði hann — raula eitthvað.
Svo laut hann niður og hvísl-
aði að íslendingnum, um leið
og hann leit út undan sér til
stúdentanna og fyrirlitning
hans á þeim skein út úr vín-
drukknum augum hans:
— Bara gaula eitthvað, svo
að grænjaxlarnir haldi áfram
að sjá um vökvunina. Það er
eins gott þeim blæði, þessum
blábjánum, sem halda, að þeir
séu eitthvað merkilegri en
annað fólk!
En allt kom fyrir ekki, ís-
lendingurinn vildi ekki syngja,
svo að þeir drifu upp í hans
stað náunga, sem var fæddur
í sama héraði og skozka þjóð-
skáldið Robert Burns — og
þessi söng síðan fyrir þá þrjú
lög við gullfalleg erindi hins
dáða ljóðasmiðs. En rétt sem
hann er að ljúka söng sínum,
birtist krakki á nýjan leik í
dyragætt veitingasalarins. Að
þessu sinni er það stúlka og
hún kallar: Pabbi! pabbi!
pabbi!
Og aftur kemur vandræða-
svipur á kroppinbak, því að til
hans er köllunum stefnt. Hann
byrjar eins og áður að leita

Áttirðu aS saekja pabba þinn? spurSi hann vingjarnlega.
í vösurn sínum, en þar eru víst
engir peningar lengur. Nokk-
ur andartök er hann tvíráður,
svo snýr hann reikulum skref-
um til dyra að tala við telpu-
krakkann. Þau virðast þrátta
um eitthvað stundarkorn, en
þar kemur, að hann segir að
lokum höstugur:
— Ég vil ekki hafa þetta
lengur! Ég skipa þér að fara
niður að sofa!
Og telpan hörfar úr dyra-
gættinni. Kroppinbakur sezt
aftur að viskíi sínu. En þegar
stúdentarnir hefja að nýju
fjöldasöng, þýtur hann á fæt-
ur og stillir sér upp fyrir fram-
an söngmennina og patar út
í loftið með höndunum eins og
hann sé að stjórna hljómsveit.
Þetta tiltæki hans kom af stað
almennum hlátri.
íslendingurinn leit á úrið
sitt. Það myndi vera skynsam-
legt að ganga til hvílu, og
liann tæmdi glasið sitt og stóð
á fætur. Frammi á ganginum
mætti hann telpunni. Hún
stóð ein sér við stigaopið, og
hann sá, að hún hafði verið
að gráta.
— Áttirðu að sækja pabba
þinn? spurði hann vingjarn-
lega.
Hún leit á hann tárvotum,
bláum augum, svaraði engu.
— Ég held þú ættir að láta
hann eiga sig og fara sjáll' að
sofa. Bráðum verður barnum
lokað og þá kemur hann sjálf-
sagt, segðu mömmu þinni það.
Hvað heitirðu annars?
— Iðunn Gilmour, svaraði
telpan.
— Það er íslenzkt nafn, ertu
kannske íslenzk?
— Mamma mín er íslenzk,
svaraði hún.
— Jæja, það var gaman að
hitta íslending. Skilurðu kann-
ske íslenzku?
Hún hristi höfuðið.
— Hvað heitir hún mamma
þín?
— Hún heitir Þórdís Jóns-
dóttir Gilmour. Framburður
hennar á íslenzku nöfnunum
mátti heita lýtalaus.
Það var rétt komið fram á
varir hans, að hann væri líka
íslendingur, að hann þekkti
mömmu hennar. En hann
hætti við það, horfði á stúlk-
una. Þetta var snotur, greind-
arleg stúlka, á að gizka tíu ára.
Dóttir hennar Dísu! Furðuleg
tilviljun.
— Heyrðu, sagði hann, hvert
eruð Jrið að fara?
— Til Belfast. Og þaðan
ætlum við upp í sveit.
Framhald á bls. 25.
SAMVINNAN 13