Samvinnan - 01.09.1961, Blaðsíða 25

ÞacS var askjan mecS eitur-
hylkinu.
Hann hrökk vicS og rocSi
færcSist yfir vanga hans. Hann
hafcSi næstum gleymt því,
sem hann hafcSi gert og hon-
um þótti þaS furSuleg tilvilj-
un, acS Sybil, sem hann hafcSi
fært þessa hræSilegu fórn,
skyldi verSa fyrst til acS
minna hann á hana.
„AuSvitacS máttu eiga
hana, Sybil. Ég gaf lafcSi
Clementínu hana sjálfur. “
,,Ó, þakka þér fyrir, Art
hur; og má ég líka eiga það,
sem er í henni? Ég hafði ekki
hugmynd um að lafSi Cle-
mentínu þætti gott sælgæti."
Arthur lávarcSur náfölnaSi
og hræSilegri hugsun skaut
upp í huga hans.
„Sælgæti. HvaS áttu viS,“
sagSi hann hásri röddu.
„ÞaS er aSeins einn moli
í henni, þaS er allt og sumt.
Og hann er bæSi gamall og
rykugur og ég hef ekki
minnstu löngun til aS eta
hann. HvaS er aS þér Art-
hur? Þú ert náfölur.‘‘
Hann næstum stökk til
hennar og hrifsaSi af henni
öskjuna. f henni lá amberlit-
aSa hylkiS meS eiturdropan
um. LafSi Clementína hafSi
há dáiS náttúrlegum dauS-
daga.
VonbrigSin komu yfir hann
eins og reiSarslag. Hann
fleygSi hylkinu í eldinn og
lét fallast í legubekkinn meS
lágu örvæntingarópi.
5.
Hr. Merton varS ókvæSa
viS, þegar lávarSurinn skaut
brúSkauoinu á frest öSru
sinni og lafSi Júlía, sem var
búin aS panta kjólinn, sem
hún ætlaSi aS vera í viS
brúSkaupiS, gerSi allt, sem í
hennar valdi stóS til aS fá
Sybil til aS rifta trúlofun
be'rra. En J>ótt Sybil þætti
innileea vænt um móSur sína,
hafSi hún lagt alla sína vel-
ferS í hendur unnusta sínum,
svo aS allar fortölur voru
unnar fyrir gýg. LávarSurinn
var marga daga aS jafna sig
eftir þessa hræSilegu upp-
götvun og taugar hans voru
gjörsamlega úr lagi færSar.
En heilbrigS skynsemi hans
kom honum yfir örSugasta
hjallann og benti honum á
hvaS bezt væri aS gera. Þar
sem eiturbyrlun hafSi reynzt
fullkomlega árangurslaus,
datt honum í hug, aS
sprengjutilræSi væri lang
heppilegasta aSferSin.
Hann fór því á ný yfir list-
ann, sem hann hafSi gert yfir
ættingja sína og eftir ná-
kvæma yfirvegun ákvaS hann
aS sprengja í loft upp frænda
sinn, dómprófastinn í Chi-
chester. Prófasturinn, sem var
fjölmenntaSur og víSlesinn,
hafSi mikiS yndi af úrum og
klukkum alls konar og átti
mikiS safn þess háttar gripa
allt frá því á fimmtándu öld
og fram á vora daga. Þetta
áhugamál hins góSa prófasts
gaf honum kærkomiS tæki-
færi til aS koma áformum
sínum í framkvæmd. En hvar
gæti hann komizt yfir vítis-
vél. ÞaS var honum hulin ráS-
gáta. ViSskiptaskrá Lundúna-
borgar gaf engar upplýsingar
um þaS og hann þóttist viss
um, aS þýSingarlaust væri aS
leita til Scotland Yard meS
þetta vandamál, því þeir
vissu yfirleitt aldrei neitt um
athafnir sprengivarga fyrr en
allt var um garS gengiS og
jafnvel þá voru þeir engu
nær.
Þá kom honum í hug vin-
ur hans Rúvaloff, ungur, rúss-
neskur byltingarsinni. Þeir
höfSu hitzt í veizlu hjá lafSi
Windermere þá um veturinn.
Sagt var, aS hann ynni aS
samningu ritverks um Pétur
mikla rússakeisara og dveldist
í Englandi til aS rannsaka
skjöl varSandi dvöl zarsins
þar viS skipasmíSanám, en
almennt var álitiS, aS hann
væri útsendari níh'lista og á
því lék enginn vafi, aS rúss-
neska sendiráSinu var alls
ekki um veru hans í Lundún-
um. Arthur lávarSur sá strax,
aS hann var einmitt maSur-
inn, sem hann hafSi þörf fyr-
ir og ók næsta morgun til aS-
seturs hans í B'oomburv til
aS soyria hann ráSa og biSja
hann aSstoSar.
Framhald í næsta blaði
Á írlandshafi
Framhald af bls. 13.
— Og hvað ætlið þið að
gera þar?
— Við ætlum að vera í sveit-
inni í sumar — hjá bróður
hans pabba.
— Jæja. Og pabbi þinn líka?
— Já, hann ætlar að hjálpa
frænda að byggja nýtt fjós og
hlöðu.
Andlit móður hennar kom
honum ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónir eins og það hafði
verið, þegar hann sá það síð-
ast. Nokkur andartök liðu, og
svo lagði telpan af stað niður
stigann.
Þá tók hann skyndilega á-
kvörðun.
— Bíddu andartak, sagði
hann.
Hún leit á hann undrandi,
stanzaði.
Hann sneri sér undan, tók
sex fimm punda seðla upp úr
veski sínu, lét þá í umslag og
límdi það aftur.
— Hérna, fáðu henni mömmu
þinni þetta. Ég er nefnilega
vinur hennar — skozkur vinur
hennar. Og sjáðu, af því að ég
er að fara til Dublin og það
verður nótt, þegar skipið kem-
ur til Belfast, þá get ég ekki
heilsað upp á hana. Þess vegna
bið ég þig fyrir þetta til henn-
ar.
— Hvað er í umslaginu?
spurði stúlkan.
— Það er — það er sko dá-
lítið, sem hún átti hjá mér . . .
Hún starði á hann.
Hann veitti því athygli, að
föt hennar voru mjög fátæk-
leg, enda þótt þau væru hrein-
leg.
— Hérna er pundsseðill
handa þér, sem þú getur keypt
þér eitthvað fyrir í Belfast,
sagði hann og stakk punds-
seðli í annan lófa hennar.
Stúlkan hélt áfram að stara
á hann, síðan á seðilinn.
— Á ég að eiga hann sjálf?
— Já, þú átt að eiga hann
sjálf og kauna þér eitthvað
fvrir hann. Og færðu mömmu
þinni umslagið.
Hann klappaði henni á koll-
inn, brosti til hennar. — Snot-
urt barn, hugsaði hann. Skyldi
hún hafa heyrt á tungutaki
hans, að hann var ekki Skoti?
Þegar hann kom til klefa
síns, fann hann að skipið
hreyfðist lítið eitt, en það var
blæjalogn.Líklega myndi hann
vera staddur á miðju írlands-
hafi. í næsta klefa var einhver
að kasta upp.
Skipið var nýlagzt að bryggju
í Belfast, þegar hann vaknaði.
Hávaði, skrölt í vindum, fóta-
tak á þilfarinu fyrir ofan hann,
köll. Hann reis upp við dogg
og fann, að hann var þungur
í höfðinu og ákaflega þyrstur,
steig fram úr kojunni til þess
að ná sér í vatn að drekka.
Honum varð litið út um kýr-
augað. Bryggjan var uppljóm-
uð og fólk á ferli fram og aft-
ur með ferðatöskur og annan
farangur. Og þarna — þarna á
miðri bryggjunni fór Dísa,
grönn og kvikleg í spori eins
og forðum, en ekki lengur ung
eins og ]tá. Nei, hún var ekki
lengur ung. Hún leiddi smá-
snáða við hlið sér, við hina
hliðina stúlkuna Iðunni.
Drengurinn, sem hann hafði
séð um kvöldið, gekk næst á
eftir henni með litla ferða-
tösku. Síðastur kom maður-
inn — kroppinbakur — og bar
fyrirferðarmikinn pappakassa
í annarri hendi, en stóra ferða-
tösku í hinni, sjálfsagt farang-
ur þeirra. Þrátt fyrir þessa
kjölfestu var ekki laust við, að
hann slagaði. En áfram hélt
hann rakleitt á eftir konu
sinni og börnum, unz þau
hurfu í mannbröngina.
íslendingurinn tæmdi vatns-
glasið og lét bað aftur í stand-
inn. Um leið rak hann augun
í umslagið á srólfinu. Því virt-
ist hafa verið smeygt undir
klefahurðina. Utanáskrift með
prentstöfum: ,,Mr. S. Jónsson,
klefa 144."
Þegar hann reif það upp,
ultu út úr því fimm-punda-
seðlarnir sex, þar var ekkert
annað. Hann horfði á þá
nokkur andartök, áður en
hann stakk þeim í brjóstvas-
ann á jakkanum sínum. Svo
brölti hann upp í kojuna, og
á þeirri stundu mundi hann
aftur nákvæmlega, hvernig
svipur hennar hafði verið,
]ægar hún hló að honum.
SAMVINNAN 25