Samvinnan - 01.09.1961, Blaðsíða 22

FRAM
HALDS
SAG
AN
hugsun, að ef til vill kynni
hann aS vertSa hetjan í ein-
hverju gestaboSi lafcSi Win-
dermere ecSa a<S nafn hans
birtist feitletracS á forsíSum
slúSurblaðanna. Hann varcS
einnig aS hugsa um foreldra
unnustu sinnar, sem bæði
voru fremur gamaldags og
mundu mótmæla ráðahagn-
um ef hinn minnsti blettur
félli á mannorð hans, enda
þótt hann væri þess fullviss,
að þau mundu fyrst allra við-
urkenna ástæðurnar fyrir
verknaði hans ef hann segði
þeim allt eins og var. Eitur
var því fyrir allra hluta sakir
hið sjálfkjörna meðal. Það
var öruggt, þægilegt og fljót-
virkt og auk þess útilokaði
það alla hættu á hneyksli, en
Arthur lávarður hafði rót-
gróna óbeit á öllu slíku eins
og flestir Englendingar.
Um eiturbyrlun vissi hann
hinsvegar alls ekki neitt og
þar sem þjónninn virtist ekki
geta fundið neitt annað en
„Ruff’s Guide” og „Bailey’s
Magazine" ákvað hann að
leita sjálfur í bókasafninu
og fann að lokum fallega
innbundna lyfjaskrá og ein-
tak af eiturefnafræði Er-
skines, útgefna af Sir Mathew
Reid, forseta konunglega
læknafélagsins, sem var einn
af elztu meðlimum Bucking-
ham. Hann hafði verið kjör-
inn í misgripum fyrir annan
mann og kjörnefndin varð
svo æf yfir mistökum sínum,
að hún vísaði rétta mannin-
um umsvifalaust á bug, þeg-
ar hann birtist. Arthur lávarði
gekk illa að pæla í gegnum
þessar tyrfnu fræðibækur og
var næstum því farinn að sjá
eftir að hafa ekki verið dug-
legri við námið í Oxford,
þegar hann fann í bók Er-
skines mjög athyglisverða og
nákvæma lýsingu á áhrifum
acotins, skrifaða á vel læsi-
legri ensku. Hann sá strax,
að þetta var einmitt það, sem
hann hafði verið að leita að.
Það var mjög fljótvirkt, verk-
aði svo að segja umsvifalaust,
var algjörlega sársaukalaust
og ef það var tekið inn í mat-
arlímshylki eins og Sir Mat-
hew mælti með, var það al-
veg bragðlaust. Hann krot-
aði á mansjettuna sína hve
stóran skammt hann þyrfti að
kaupa og setti síðan bækurn-
ar á sinn stað. Hann gekk síð-
an upp St. James Street og
inn til lyfsalanna Pestle og
Humbeys. Hr. Pestle, sem á-
vallt afgreiddi sjálfur heldra
fólkið, var mjög hissa á þess-
ari óvenjulegu beiðni lávarð-
arins.
Hann tautaði eitthvað um
að lyfseðill væri nauðsynleg-
ur. En þegar Arthur lávarður
sagði honum, að hann ætlaði
að nota eitrið til að lóga
dönskum varðhundi, sem
hann ætti, og hefði sýnt byrj-
unareinkenni hundaæðis, já,
reyndar bitið ökuþórinn tvisv-
ar, lét hann það gott heita og
hrósaði honum fyrir frábæra
þekkingu á efnafræði og lét
strax útbúa eiturskammtinn.
Arthur lávarður lét hylkið
í ofurlitla sælgætisöskju úr
silfri, sem hann sá í búðar-
glugga í Bond Street, fleygði
ljótu pilluöskjunni þeirra
Pestles og Humbeys og ók í
skyndi til lafði Clementínu.
„Hvers vegna hefur þú
ekki látið sjá þig svona lengi,
óþekki strákurinn þinn? “
hrópaði gamla konan um leið
og lávarðurinn birtist í dyr-
unum.
„Kæra Iafði Clem, ég hef
ekki haft nokkra stund til eig-
in þarfa’1, sagði hann bros-
andi.
„Ég geri ráð fyrir, að þú
eigir við, að þú gerir ekkert
annað allan daginn en að
rápa um búðir með Sybil og
þvaðra um einskisverða hluti.
Ég fæ ekki skilið hvers vegna
fólk gerir svona mikinn gaura-
gang bara vegna þess að það
ætlar að giftast. Þegar ég var
ung, lét fólk sig ekki dreyma
um að daðra eða draga sig
saman opinberlega — og
reyndar ekki í kyrrþey held-
ur. “
„Ég fullvissa þig um, að ég
hef ekki séð Sybil í meira en
sólarhring, lafði Clem. Eftir
því, sem ég kemst næst, sinn-
ir hún engu öðru um þessar
mundir en fatakaupum.”
„Jahá, þá veit maður hvers
vegna þú kemur að heim-
sækja gamla kerlingarnorn
eins og mig. Hvenær skyldu
karlmenn fá einhverja vit-
glóru í sína heimsku hausa.
Ég held það sé ekki ómaks-
ins vert að heimsækja mig,
gamla, geðilla kerlingu með
liðagigt og hárkollu. Ef gamla
frú Jansen sendi mér ekki alla
þá verstu frönsku reyfara,
sem hún getur grafið upp, er
ég viss um að ég væri löngu
dauð. Og læknarnir eru til
einskis nýtir nema til að hafa
af manni peninga. Þeir geta
ekki einu sinni læknað í mér
bannsettan brjóstsviðann,
sem aldrei lætur mig í friði. “
„Ég er hérna með ágætis
meðal við brjóstsviðanum,
lafði Clem,” sagði lávarður-
inn alvarlega. „Það er fund-
ið upp í Ameríku og er alveg
öruggt. “
„Ég er hrædd um, að ég
kunni ekki að meta amerísk-
ar uppfinningar, Arthur. Ég
er viss um að mér líkar það
ekki. Ég las nokkrar amerísk-
ar skáldsögur nýlega og það
var nú meiri bölvaður þvætt-
ingurinn.”
„Já, en þetta er enginn
þvættingur, lafði Clem. Ég
fullvissa þig um, að þetta er
ágætis meðal. Þú verður að
lofa mér því að reyna það.“
Og Arthur lávarður tók öskj-
una upp úr vasa sínum og
rétti henni.
„En hvað þetta er falleg,
lítil askja, Arthur. Er það al-
vara þín að gefa mér hana?
Það er verulega fallegt af þér.
Og er þetta meðalið? Það lít-
ur út eins og sælgæti. Ég ætla
að taka það inn strax. “
„I guðs bænum gerðu það
ekki!” hrópaði Arthur lávarð-
ur og þreif í handlegg gömlu
konunnar. „Það hefur enga
þýðingu. Þú átt að taka það
inn, þegar þér verður illt
næst, annars er ekkert gagn
að því. Þú verður áre’ðanlega
undrandi yfir árangrinum. “
„Ég vil gjarnan reyna það
strax, “ sagði lafði Clemen-
tína og hélt gagnsæju hylk-
inu með eiturdropunum mót
ljósinu. Ég er viss um, að það
smakkast ágætlega, því þó að
Afbrot Arthurs lávarðar
Eftir Oscar Wilde
22 SAMVINNAN