Samvinnan - 01.09.1961, Blaðsíða 15

og lofaði henni því að aldrei, aldrei skyldi hann opna
öskjuna, jafnvel ekki leysa silkilindann utan af henni.
Síðan lagði hann af stað yfir sísofandi hafið, er ljómaði
í birtu sumarsins; og mynd eyjar hins eilífa sumars hvarf
smámsaman að baki honum líkt og draumur. Síðan
komu blá fjöll Japans í ljós framundan, hann sá þau
skýrt í björtum ljóma hins norræna sjóndeildarhrings.
Að síðustu lagði hann leið sína inn í flóann, þar sem
fæðingarþorp hans beið á ströndinni. Hann gekk á land,
en er hann litaðist um, varð hann sleginn magnaðri villu,
— kynlegum efa.
Því staðurinn var hinn sami og áður, en þó var hann
allur annar. Kofi föður hans var horfinn. Þorp var þarna
að vísu, en lögun húsanna kom honum ókunnuglega
fyrir sjónir, trén sömuleiðis, einnig akrarnir og jafnvel
andlit fólksins. Nálega öll landamerki, sem hann kann-
aðist við, voru horfin, — Sjintómusterið virtist hafa
verið rifið og endurreist á öðrum stað, og nærliggjandi
brekkur voru ekki lengur vaxnar skógi. Aðeins niður
læksins litla, er rann í gegnum byggðina, var sá sami og
áður, svo og ásýnd fjallanna. Allt annað var nýtt og ó-
kunnugt. Árangurslaust reyndi hann að finna bústað for-
eldra sinna. Fiskimennirnir störðu undrandi á hann og
hann minntist þess ekki að hafa séð nokkurn þeirra áður.
Þá bar þar að mjög aldraðan mann, er studdist við
staf á göngu sinni. Urasjima spurði hann til vegar að
húsi Urasjimafjölskyldunnar. Gamli maðurinn varð sem
furðulostinn, lét hann endurtaka spurninguna margsinn-
is og æpti síðan upp yfir sig: „Urasjima Taró! Hvaðan
kemur þú, að þú skulir ekki kunna söguna þá? Urasjima
Taró! Því yfir fjögurhundruð ár eru liðin síðan hann
drukknaði, og minnismerki um hann hefur verið reist í
grafreitnum. Þar eru einnig grafir allra vandamanna
hans, í gamla grafreitnum, sem nú er hætt að nota. Ur-
asjima Taró! Hvar húsið hans sé? Hvemig geturðu
spurt svo heimskulegrar spurningar?“ Og gamli maður-
inn haltraði áfram, hlæjandi að einfeldni spyrjandans.
En Úrasjima lagði Ieið sína í grafreit þorpsins, —
gamla grafreitinn, sem nú var hætt að nota, — og þar
fann hann sinn eiginn legstein, svo og legstein foreldra
sinna og ættmenna og margra annarra, sem hann hafði
þekkt. Svo gamlir voru þeir og mosavaxnir, að naum-
ast var hægt að lesa nöfnin á þeim.
Þá gerði hann sér Ijóst, að hann hafði orðið fórnar-
lamb einhverrar furðulegrar blekkingar. Gekk hann nú
aftur til strandar og hélt enn í hendi sér öskiunni. giöf-
inni frá dóttur sjávarguðsins. En hvernig stóð á blekk-
ingunni? Og hvað gat verið í öskiunni? Gat innihald
hennar ef til vill verið orsök blekkingarinnar? Efinn
sigraðist á trúnaði hans við dóttur drekakonungsins. T
andvaraleysi sínu braut hann loforð það, er hann hafði
gefið henni, leysti silkilindann utan af öskjunni — og
opnaði hana.
Jafnskjótt skaust upp úr öskjunni þokukenndur gufu-
strókur, er hófst til himins líkt og sumarský og harst
síðan í suðurátt, út yfir kyrran sjóinn. Annað var ekki í
öskjunni.
Þá vissi Urasjima að hann hafði tortímt sinni eigin
hamingju, — að hann gæti aldrei náð fundi þeirrar, sem
Framhald á bls. 28.
Þar sem æðurin verpir
Ein hinna elztu hlunnindajarða vestanlands eru Mýr-
ar í Dýrafirði. Stendur bær sá norðan fjarðarins gegnt
Þingeyri. Þar býr Gísli Vagnsson miklu rausnarbúi.
Skammt frá bænum er æðarvarp, eitt hið mesta á ger-
völlu íslandi. Er þar að finna ekki færri en sex þúsund
hreiður. Auk æðarfuglanna sjálfra eru þar ekki ótíðir
gestir æðarkóngar frá Grænlandi, nokkurskonar „heldri
menn“ æðarvarpsins.
Sjálfur lætur æðarfuglinn ekki ýkja mikið yfir sér.
Hann er hinn friðsami og
sig, enda þótt obbinn af
vasa mannsins.
Maðurinn má þó eiga
það, að hann lætur fugl-
inum í té alla vernd sem
hann má gegn utanað-
komandi landhlaupur-
um og reyfurum, að hætti
góðra yfirvalda. Og æð-
arfuglinn á sér gnægð ó-
vina, þótt sjálfur leiti
hann ekki á neinn. Ref-
ir, kjóar, svartbakar o.fl.
eiga þar drjúgan hlut að
máli,og nú á síðari árum
hefur einn fjandi bæzt
við öllum skæðari, mink-
urinn. Sem betur fer,
hefur hann enn ekki náð
að herja á Mýravarpið.
Meðfylgiandi myndir eru tekn-
ar þar vestra snemma á liðnu
vori. Efst er baerinn að Mýrum.
Á annarri mynd er æður á
eggjum og annað hreiður,
kollulaust í bili, sést á næstu
grösum. Á neðstu myndinni
er lítil stúlka við eggjatínslu.
Hún er reyndar sonardóttir
Sigtryggs heitins Guðlaugs-
sonar, hins kunna kenni-
manns, menntafrömuðar og
fagúrkera að Núpi, sem er
skammt frá Mýrum. Myndirn-
ar tók Pétur Kidson.
lagsýni búhöldur, góður fyrir
.tekjunU hans lendi að vísu í
SAMVINNAN 15