Samvinnan - 01.09.1961, Blaðsíða 23

ég hati lækna, þá elska ég
mecSul. Ég ætla samt að
geyma þacS þangaS til ég fæ
brjóstsviSa næst.“
„Og hvenær verSur þaS ? “
spurSi lávarSurinn í ákafa.
„VerSur þaS bráSum?"
,,Ég vona aS þaS verSi
ekki fyrr en eftir viku. Mér
leiS illa af honum í gærmorg-
un. En þaS er aldrei aS vita,
hvenær hann gerir vart viS
sig næst. “
,,Þú ert þá viss um aS fá
hann fyrir mánaSamót, lafSi
Clem? “
„Ég er hrædd um þaS. En
ósköp ertu nærgætinn í dag,
Arthur. Já, Sybil hefur gert
þér mikiS gott. En nú verSur
þú aS fara, því ég ætla aS
snæSa meS nokkrum afar
leiSinlegum manneskjum,
sem hafa ekki einu sinni rænu
á aS baktala fólk, og ef ég
sleppi blundinum mínum
núna, þá er ég vís meS aS
sofna fram á borSiS. Vertu
sæll, Arthur, skilaSu kveSju
minni til Sybil og þakka þér
fyrir ameríska meSaliS.”
„Þú gleymir ekki aS taka
þaS inn, lafSi Clem?“ sagSi
Arthur lávarSur og reis úr
sæti.
„AuSvitaS gleymi ég því
ekki, heimski drengurinn
þinn. Mér finnst þaS afar fal-
legt af þér aS hugsa til mín
og ég mun skrifa og láta þig
vita ef ég þarf meira."
Arthur lávarSur yfirgaf
húsiS í ljómandi skapi og þaS
var eins og þungu fargi væri
af honum létt.
Um kvöldiS heimsótti
hann Sybil Merton. Hann
tjáSi henni, aS hann hefSi
skyndilega lent í hræSilegum
vanda, sem hvorki mannorS
né skyldur gætu leyst hann frá
aS ráSa fram úr. Hann sagSi
henni, aS þau yrSu aS fresta
brúSkaupinu um stundarsak-
ir, því hann væri ekki frjáls
maSur fyrr en hann hefSi los-
aS sig úr þessari hræSilegu
klípu. Hann baS hana treysta
sér og líta björtum augum til
framtíSarinnar. Allt mundi
lagast, en þaS væri nauSsyn-
legt aS vera bolinmóSur. Þau
sátu í blómskrýddu afhúsi viS
hús Merton-hjónanna viS
Park Lane, þar sem Arthur
lávarSur hafSi snætt kvöld-
verS eins og venjulega.
Aldrei hafSi honum virzt
Sybil jafn hamingjusöm og
þetta kvöld og eitt andartak
freistaSist hann til aS flýja
hólminn og skrifa lafSi Cle-
mentínu um eitriS, segja
henni allt af létta eins og eng-
inn hr. Podgers væri til. Hann
áttaSi sig þó, og jafnvel þeg-
ar Sybil fleygSi sér grátandi
í faSm hans, lét hann þaS
engin áhrif á sig hafa. FegurS
hennar heillaSi hann, en hún
höfSaSi einnig til samvizku
hans. Hann fann, aS þaS væri
ófyrirgefanleg léttúS aS fórna
svo yndislegri veru fyrir á-
nægju fárra mánaSa.
Hann dvaldist hjá henni
til miSnættis, hann huggaSi
hana og hún hann á móti og
snemma næsta morgun lagSi
hann af staS til Feneyja eftir
aS hafa skrifaS hr. Merton
stutt og skorinort bréf um
nauSsyn þess aS fresta brúS-
kaupinu.
4.
í Feneyjum hitti hann
bróSur sinn, Surbiton lá-
varS, sem einmitt var ný-
kominn frá Korfú á lysti-
snekkju sinni. Ungu mennirn-
ir dvöldust saman í góSu yf-
irlæti í hálfan mánuS. Á
morgnana riSu þeir út á Lídó
eSa fóru í bátsferSir um græn
síkin í svörtum gondól, seinni
hluta dags tóku þeir á móti
gestum um borS í snekkjunni
og á kvöldin snæddu þeir á
Florian og reyktu óteljandi
vindlinga á götukaffihúsum.
Samt sem áSur leiS Arthur
lávarSi ekki vel. Hann las
dánartilkynningarnar í Times
gaumgæfilega á hverjum degi
í von um aS sjá þar dánar-
fregn lafSi Clementínu, en
varS ætíS fyrir vonbrigSum.
Hann var farinn aS óttast, aS
hún hefSi orSiS fyrir slysi og
hann dauSsá eftir aS hafa
hindraS hana í aS taka eitriS
inn strax eins og hún vildi.
Þótt bréf unnustu hans væru
þrungin ástúS og trúnaSar-
trausti, voru þau jafnan þung-
lyndisleg og stundum fannst
honum eins og þau myndu
aldrei sjást framar.
Eftir tvær vikur var Surbi-
ton lávarSur orSinn leiSur á
Feneyjum og ákvaS aS sigla
suSur meS ströndinni og til
Ravenna, því hann hafSi
heyrt, aS þar stæSu yfir meiri
háttar skógarhænuveiSar. í
fyrstu neitaSi Arthur algjör-
lega aS fara meS honum, en
þar sem hann mat Surbiton
mjög mikils, lét hann aS lok-
um til leiSast, þegar hann
benti honum á, aS honum
mundi dauSleiSast ef hann
dveldist áfram einn síns liSs
á hóteli Daniellis og aS
morgni hins 15. lögSu þeir
úr höfn. Þeir fengu góSan byr
af norSaustri, en sjólag frem-
ur vont. VeiSarnar voru mjög
skemmtilegar og heilnæmt
útiloftiS hleypti roSanum
fram í kinnar lávarSarins.
Hinn 22. var hann orSinn
býsna áhyggjufullur vegna
lafSi Clementínu og fór meS
lestinni til Feneyja þrátt fyrir
áköf mótmæli bróSurins.
Þegar hann steig af gon-
dólnum viS hóteltröppurnar,
kom eigandinn á móti honum
meS nokkur símskeyti. Art-
hur lávarSur þreif þau strax
og reif upp. Allt hafSi gengiS
aS óskum. LafSi Clementína
hafSi dáiS skyndilega nóttina
hinn 1 7.
Hans fyrsta hugsun var
Sybil og hann sendi henni
skeyti, þar sem hann sagSist
koma meS þaS sama. SíSan
skipaSi hann þjóninum aS
tína saman föggur hans undir
eins, svo hann gæti komizt
meS næturlestinni, greiddi
bátverjunum fimmfalt far-
gjald og hljóp upp til her-
bergja sinna glaSur í hjarta.
Þar biSu hans þrjú bréf. Eitt
var frá Sybil, samúSarfullt og
hughreystandi. Hin voru frá
móSur hans og lögmanni
lafSi Clementínu. Eftir því,
sem hann komst næst, hafSi
hún snætt kvöldverS meS
hertogaynjunni þá um kvöld-
iS og hrifiS alla meS
fyndni sinni og andagift en
kvartaS um brjóstsviSa og
fariS snemma heim. Um
morguninn fannst hún látin í
rúmi sínu. Hún hafSi auSsjá-
anlega fengiS hægt andlát.
Þá var brugSiS viS skjótlega
og sent eftir sir Mathew Reid,
en aS sjálfsögSu gat hann
ekkert gert. JarSarförin var
ákveSin hinn 22. í Beau-
champ Chalcote. Nokkrum
dögum fyrir andlát sitt hafSi
hún gert erfSaskrá sína og á-
nafnaS Arthur lávarSi hús-
eign sína viS Curzon Street
ásamt öllum öSrum eignum
sínum, innanstokksmunum,
málverkum og lausafjármun-
um, nema smámyndasafni
sínu, sem hún ánafnaSi syst-
ur sinni, lafSi Margaret Ruf-
ford og ametysthálsmeni,
sem Sybil erfSi. GóssiS var
ekki mikils virSi, en hr. Mans-
field, lögmanni lafSi Clemen-
tínu var mikiS í mun, aS Art-
hur lávarSur kæmi strax
heim, því marga reikninga
þurfti aS greiSa þar eS gamla
konan hafSi litla reglu haft á
fjárreiSum sínum.
GóSsemi lafSi Clementínu
snart lávarSinn mjög og hon-
um varS ljóst, aS hr. Podgers
hafSi ekki svo lítiS á sam-
vizkunni. En ást hans á Sybil
drottnaSi yfir öllum öSrum
tilfinningum og sú vissa, aS
hann hefSi gert skyldu sína
veitti honum sólarró og vellíS-
an. Þegar hann steig úr lest-
inni á Charing Cross, var
hann fullkomlega hamingju-
samur.
Merton-hjónin tóku honum
tveim höndum. Sybil lét hann
lofa sér því, aS láta ekkert
valda aSskilnaSi þeirra eftir
þaS og brúSkaupiS var á-
kveSiS hinn 7. júní. LífiS
brosti viS honum á ný, bjart
og fagurt og hann tók gleSi
sína á ný.
En þá var þaS dag nokk-
urn, er hann var ásamt Sybil
og lögmanni lafSi Clementínu
heitinnar aS brenna snjáSum
bréfum og fleygja gömlu dóti
í húsinu viS Curzon Street, aS
unnusta hans hrópaSi allt í
einu upp yfir sig af fögnuSi.
„HvaS fannstu þarna, Sy-
bil?“ sagSi hann brosandi.
„Þessa indælu litlu sælgæt-
isöskju. Er hún ekki skemmti-
lega skrýtin. GefSu mér hana,
elsku vinur. Ég veit, aS ég get
ekki notaS hálsmeniS fyrr en
um áttrætt. “
SAMVINNAN 23