Samvinnan - 01.09.1961, Blaðsíða 14

'ÚraAjitna
JAPANSKT /EVINTÝRI
FYRIR BÖRN
Fyrir fjórtánhundruð árum sigldi fiskimannssonurinn
Urasjima Taró á báti sínum frá strönd Súminoje. Hann
lét bátinn reka meðan hann sinnti fiskveiðunum. Þetta
var skrýtinn bátur, stýrislaus og ómálaður, og fleytur
líkar honum hafið þið sennilega aldrei séð. Þó má ennþá,
eftir fjórtánhundruð ár, sjá slíka báta í fjörunni við hin
fornu fiskimannaþorp á strönd Japanshafs.
Að langri bið lokinni fann Úrasjima að eitthvað kom
á krókinn og dró það upp til sín. En þá var það aðeins
skjaldbaka.
Nú er raunin sú, að skjaldbökurnar eru helgaðar
drekaguði sjávarins og lifa í þús-
und — sumir segja í tíuþúsund —
ár. Af þeim sökum er skjaldböku-
dráp talið mikið illvirki. Pilturinn
losaði dýrið varlega af önglinum,
sleppti því og fór um leið með
bæn td guðanna.
En eftir þetta varð hann ekki
var. Það var mjög heitt í veðri
þennan dag og mjög mikil kyrrð
ríkti yfir sjónum, í loftinu og alls-
staðar annarsstaðar. Pilturinn varð
gagntekinn miklu sleni og drunga,
— og að lokum sofnaði hann í
bátnum, sem enn var á reki.
Þá birtist honum í draumi ynd-
isleg stúlka, skrýdd fagurrauðum
og bláum kyrtli. Svart hár hennar
féll um bak hennar allt á hæla,
eftir þeirri tízku, er konungsdætur
hölluðust að fyrir fjórtánhundruð
árum.
Hún leið áfram yfir yfirborði
vatnsins, mildilega eins og andblær
Ioftsins, og staðnæmdist hjá sof-
andi piltinum í bátnum, vakti hann
með lausri snertingu og sagði:
„Vertu ekki undrandi. Faðir
minn, drekakonungur sjávarins,
sendir mig til þín sökum þíns góða
hjartalags. í dag gafstu skjaldböku
frelsi. Og nú munum við fara til
hallar föður míns á ey hins eilífa
sumars; skal ég svo gerast blóm-
brúður þín ef þú vilt. Síðan munum við lifa saman í ei-
lífri hamingju.“
Og Úrasjima starði á hana með sívaxandi undrun,
því hún var unaðslegri álitum en nokkur mannleg vera.
Hann gat ekki annað en elskað hana.
Síðan gripu þau sína árina hvort og reru af stað sam-
an. Slíka sjón má ennþá sjá á vesturströndinni fjarlægu,
— eiginmann og eiginkonu róa til hafs, unz bátar þeiira
hverfa í gullið skin kvöldsólarinnar.
Þau reru með hröðum, mjúkum áratogum í suðurátt,
yfir kyrran, bláan hafflötinn, unz þau komu til eyjar
hins eilífa sumars, til hallar drekakonungs sjávarins.
Þjónustumenn tóku á móti þeim, furðulegir álitum,
skrýddir viðhafnarbúningum. Voru það hinar ýmsu sjó-
skepnur, er fögnuðu Úrasjima sem tengdasym dreka-
konungsins.
Þannig varð dóttir sjávarguðsins brúður Úrasjima.
Brúðkaup þeirra var haldið með undursamlegri viðhöfn,
og mikill fögnuður ríkti í drekahöllinni.
Hver dagur færði Úrasjima ný undur og nýja gleði.
Þjónar úthafsguðsins færðu honum ýmsar furður úr
dýpstu hyljum sjávarins, og hið töfrandi land hins eilífa
sumars bjó yfir ærnum efnum til fagnaðar.
Þrjú ár liðu.
En þrátt fyrir allt varð fiskimannssyninum ævinlega
þungt fyrir brjósti, er hann hugs-
aði til foreldra sinna, er biðu hans
í einsemd. Að lokum kom hann að
máli við brúði sína og bað hana
orlofs, að hann mætti fara í snögga
ferð til síns gamla heimilis og
heilsa föður sínum og móður. Að
því loknu skyldi hann hraða sér
aftur á fund hennar.
Við þessi orð hans táraðist hún
og grét hljóðlega langa stund. Síð-
an sagði hún við hann: „Þar eð
þú vilt fara, verður auðvitað svo
að vera. Ég óttast brottför þína
mjög mikið; óttast að við sjáumst
aldrei aftur. En hér er lítil askja er
ég vil gefa þér, að þú takir hana
með þér. Hún mun hjálpa þér til
að komast aftur til mín, ef þú ger-
ir eins og ég segi þér. Opnaðu hana
ekki. Umfram allt máttu ekki opna
hana, hvað sem fyrir kann að
koma. Því ef þú opnar hana, muntu
aldrei rata hingað aftur né sjá mig
framar.“
Síðan fékk hún honum litla,
kvoðuborna öskju, er bundið var
um með silkilinda. (Þessi askja
er ennþá til sýnis í hofinu í Kana-
gava, og prestarnir þar geyma
einnig handfæri Úrasjima 1 arós,
ásamt ýmsum sjaldséðum gim-
steinum, er hann hafði með sér frá
ríki drekakonungsins).
En Úrasjima huggaði brúði sína,

14 SAMVINNAN