Samvinnan - 01.01.1964, Blaðsíða 28

SURTR FERR
SUNNAN ....
Óhætt mun að fullyrða, að enginn inn-
lendur atburður nýliðins árs
hafi tekið hugi manna jafn fangna
og gosið við Vestmannaeyjar og eyjan,
sem það hefur drifið upp úr
undirdjúpunum, hvort sem mönnum
nú þóknast að kalla hana
Gosey, Surtsey, Frakkaey eða Vesturey.
Sem betur fer hefur gos þetta,
þrátt fyrir allan sinn stórfengleik, hvorki
náð að granda fólki né fé,
enda þótt innlendir sem erlendir angur-
gapar hafi séð ástæðu tilað nálgast það
úr hófi fram, garpskap sínum til
auglýsingar en af engri nauösyn.
Er því frægð Eyja-Surts enn sem komið er
lítil miðað við nafna hans í Ásatrú,
en sá brenndi heilan heim
og dugði til þess eitt sverð, þótt nú á
tímum þyki ekki minna þurfa en
vetnissprengjur. — Vonandi verður okkar
Surtur jafn óáleitinn framvegis sem
hingað til, en vissara mun þó
Frökkum, Eyjamönnum og öðrum
framgjörnum þjóðflokkum að umgangast
hann með tilhlýðilegri virðingu.
Robert reyndi að rýmka um
sig í þéttskipuðum klefanum.
Svitinn rann niður rifin undir
þykkri skíðapeysunni. Nærvera
margs fólks, sem talaði um á-
gæti nýrrar austurrískrar skíða
tækni og matinn, sem það
myndi fá við leiðarlok, hafði
truflandi áhrif á hann og gerði
honum erfitt um vik að hugsa
í samhengi. Og hann varð að
hugsa. Að nokkrum mínútum
liðnum yrði hann kominn upp á
fjallstindinn og þá varð hann
að hafa tekið ákvörðunina, á-
kvörðun, sem myndi gerbreyta
iífsferli hans.
En hvað svo sem hann gerð’i,
yrði hann fyrst að losna við
Mac. Þetta mál varð hann að
leysa uppá eigin spýtur. Ef Mac
væri hvergi nálægur, gat hann
fylgt manninum eftir og beðið
hentugs tækifæris. Hann gæti
einnig komið Þjóðverjanum í
opna skjöldu einhversstaöar í
fjallshliðinni og látið líta svo
út að um slys hefði verið að
ræða. Líka gæti verið að mað-
urinn móðgaði hann og reitti
hann svo myndarlega til reiöi,
að hann gengi hreint til verks
án nokkurs hiks.
En hvað sem öðru leiö, þá
vissi Robert, að átökin fram-
undan yrðu ekkert venjulegt
einvígi. Hann kærði sig ekki um
að verja heiður sinn eða ann-
arra; hann krafðist hefndar.
Hann lokaði augunum og sá
sjálfan sig í anda drepa mann-
inn á afskekktum stað, þarsem
sveipandi ský útilokuöu öll for-
vitin augu — hvernig hann
ætlaði að drepa manninn var
honum ekki enn ljóst. Einhvern
veginn. Síðan myndi hann
draga líkið til skógar og láta
snjóinn hylja þaö. (MAÐUR
DREPINN Á SKÍÐUM. LÍKIÐ
FINNST TVEIMUR MÁNUÐUM
EFTIR HVARF MANNSINS).
Síðan myndi hann fara af landi
brott án þess að segja nokkr-
um nokkuð.
Robert hafði aldrei drepið
mann. I stríðinu hafði hann
verið sambandsliðsforingi í
bandaríska hernum og haft
með höndum að greiða fyrir
samskiptum við franskar her-
deildir. Oft hafði verið skotið á
hann, en sjálfur hafði hann
aldrei svo mikið sem skotið af
byssu í Evrópu. Að stríðinu
loknu var hann með sjálfum
sér feginn því að hafa aldrei
þurft að gera það upp við sig,
24 SAMVINNAN