Samvinnan - 01.12.1969, Blaðsíða 60

Pétur Gunnarsson:
4 LJOD
LJÓÐ
húsin gul
himinninn
trén
blómið
gvuð
LJÓÐ
ölvaður dagur
hlátur barnanna
skvaldur öskukarlanna
birtan milli tjaldanna
þú og ég
brjóst þín nær og fjær
hold þitt í munni mér
munnfylli af þér
saltbragð
og veröldin hefst og hnígur
einsog drukkinn bátur
í húsinu á móti
hefur hún hengt útum gluggann
brjóstahaldið sitt og nærbuxurnar
það flaxar pínulítið
fyrir næstum engum vindi
húsið gult
gamalt
með rauðbrúnum þakhellum
og niðrí garði er mamma hennar
að hengja upp þvott
handleggirnir feitir
hárið einsog á bílkústi
fæturnir bláir
og röddin skræk
en hún
en hún
en hún
með hárið brúnt og slegið
ég vild’ ég mætti
bíta í brjóstin hennar
hlustá hana hlæja
huggana þegar hún grætur
grætana þegar hún hlær
LJÓÐ
tannlaus maður
spilar á lírukassa
morgunsár
rauðvínsglas
sitja í hlýjunni
horfa útí bjartan sunnudag
vinur minn ælir í rennusteininn
og hinumegin við götuna
er niðurbrotið hús
sitja í hlýjunni
og einhver ætti að segja stúlkunni
við diskinn
hún sé falleg
LJÓÐ
hlæja ennú meir
bíta svo af þér hægra brjóstið
ætla að deyja úr hlátri
og vera heillengi að reyna klastra
því á aftur
setja það óvart neðar en hitt
ég dey úr hlátri
þú ert dáldið sár
svo bít ég óvart af þér vinstra brjóstið
elska þig
elska þig þangaðtil þú ferð að gráta
og hlæja
liggja svo falin hvort í öðru
liggja og stara uppí loftið
útum gluggann
uppí himininn
til gvuðsins
segja eitthvað lágt
segja eitthvað hægt
segja ekki neitt
brosa
borða
brosa borða hlæja tala
fara út
dóla yfir móana
fiðrildin
stóðið
lontan undir bakkanum
hólminn útí vatninu
kyssast djúpt
lengi
dóla yfir móana
leggjast oná þig
og þú ert í þykjustunni vatn
og ég er í þykjustunni hólmi
hvernig sem það nú getur passað
liggja með augun við mosann
kónguló sem hleypur
ég banna þér að borða berin græn
og plata þig til að þorða eitt ber rautt
sem má allsekki borða
dóla áfram móana
slagandi hvort utaní annað
þangaðtil ég hrindi þér
og þú ferð að gráta
þá kyssi ég þig
og drekk tárin jafnóðum þau koma
og kyssi þig alia
þangaðtil þú ferð aftur að hlæja
svo dólum við áfram móana
þú hrindir mér
ég fer að gráta
þá kyssiru mig
og þurrkar af mér tárin
og snýtir mér
og lofar að gera það aldrei aftur
og ég trúi þér alltaf
einn staur
sem við hendum í grjóti
og þú hittir aldrei
hauskúpa af kind
undarlegt blóm
og á sínum stað
stendur hólminn kyrr í vatninu
og fjöllin í kring
einsog fullnægð eftir skúr
og þögnin
mögnuð við fótatak þitt
við fótatak mitt
koma aftur heim
kindin rekin af blettinum
hliðinu lokað
hurðinni læst
og kveikt í arninum
diskarnir óhreinir eftir matinn
og við inní stofu
með súkkulaðitertu
og pínulítið vín
sólin drukkin
drukkin sól
klæða þig úr
hægt
hægt klæði ég þig og mig úr öllu-
saman
og þegar við liggjum nakin
byrjar þú alltíeinu að kitla mig
hvað ég aldrei skil
og tekur heillangan tíma að sansa
mig aftur
og þú segir ég hlæi einsog mjög
feit stúlka
og mér er alveg sama
elskast í þögninni
meðan lóan hleypur þúf’ af þúfu
dí
spóinn hneggjar
rjúpan ropar
sólin deyr
með lykt þína á fingrum mér
og nautn mína á vörum þér
í bláu myrkri
laust
60