Andvari - 01.10.1965, Qupperneq 20

110
KRISTMANN GUÐMUNDSSON
ANDVARI
legur. En augun voru stór og draumlyndisleg, og hann var oft líkt og utan við
sig. Skopskyn var ekki það, sem mest bar á í fari hans. Þegar ég brá á glens og
spurði hann hvernig honum litist á stúlkumar í þorpinu, hristi hann höfuðið
alvarlegur í bragði.
„Þær eru nokkuð snotrar, sumar hverjar," hélt ég áfram, „og glaðlyndar,
sýnist mér?“
„Trippi, sem bregða á leik!“ muldraði hann og var nú bersýnilega ann-
ars hugar.
„Ekki ætti það að spilla neinu," sagði ég í hálfkæringi.
Enn sat hann þögull, og það hafa sjálfsagt liðið fimm mínútur áður en
hann svaraði: „Ég kann ekki við það.“
Ég hefði víst átt að hætta þessu tali, en gat ekki á mér setið: „Hvernig
viltu þá, að ungar stúlkur séu?“
Hann laut höfði, og ég sá að eilítið bros lék um varir bans. — Jæja, hugsaði
ég, þarna er ég kominn að kjamanum: pilturinn er ástfanginn. Gaman væri
að vita hvernig hún lítur út.
„Ég gæti nú kannski sagt þér það,“ sagði hann hikandi, eftir nokkuð langa
þögn. „En ég er ekki viss um, að þú skiljir mig.“
„Reyna má það.“
Enn liðu nokkrar mínútur í þögn. Það krimti dálítið í honum öðm hvoru,
og ég sá, að hann átti erfitt með að hefja máls. — „Jæja — jú, sjáðu —,“ hálf-
stamaði hann. „Pabbi þurfti að leggjast á spítala héma um daginn, ég heini-
sótti hann auðvitað á hverjum degi. Hann var ekki lakari en það, að hann gat
setið í dagstofunni í heimsóknartímunum. Og þama í stofunni voru líka fleiri
sjúklingar. Einn af þeim var ung stúlka. Hún sat alltaf úti við gluggann, þegar
sólin skein.“
Enn þagði hann lengi, og ég var farinn að óttast, að ég fengi ekki meira
að heyra, þegar hann seint og um síðir hélt áfram, í lágum hljóðum, líkt og hann
væri að tala við sjálfan sig:
„Hún er ekki héðan úr þorpinu. Hún á lieima í sjávarplássi fyrir vestan.
Ég hafði aldrei séð hana áður. En mér varð starsýnt á hana, skal ég segja þér.
Þú veizt, að ég hef aldrei verið það, sem kallað er kvennamaður, en samt het
ég nú átt mína drauma, eins og aðrir. Ég hafði gert mér í hugarlund, svona
nokkurn veginn, hvernig unnusta mín tilvonandi ætti að líta út. En mér fannst
stundum, að ég hefði fæðzt of seint — ég hef aldrei getað samið mig að þess-
um galgopalegu stelpum, sem allt er fullt af núna. Það er eins og ég nái engu
sambandi við þær, bafi ekkert við þær að tala, og ég hef líka oft orðið var við,
að þeirn finnst ég leiðinlegur. Það livarflaði alloft að mér, að stúlkan mín