Andvari - 01.10.1965, Side 30

20
HARMUR STRÍÐSINS
ANDVARI
BROT Ú R SONNETTU
um eina af fallbyssum vorum, sem búin var til árásar.
Til bannfœringar lyft þér hœgt á loft,
þú langi blakki armur, þrumuhleypa, —
þeim hroka, er tjón þitt heimtar, til að steypa;
hann hefur syndgað nógu lengi og oft.
Og er til fulls þinn galdur galinn er,
oss Guð við ok þitt leysi, og bölvi þér.
MARKLEYSA
Fœrið hann -
hingað í Ijósgeislann. —
Heima vakti sólin hann
alltaf, hvíslandi' um ósána rein,
undurblítt, vakti' hann jafnvel hér,
þar til í morgun,
eftir þetta él.
Ef nokkurt vald fœr nú vakið hann,
þá er það sólin ein.
Hún sem vekur á vori hvert frœ,
vakti eitt sinn hinn kalda stjörnuleir, —
fœr hún ei bœrt þetta brjóst né limi þá,
blœðandi varma, Ijóssins dýru smíð?
Hóf hún manninn til þessa moldu frá?
— Var marklaus sú önn frá fyrstu tíð,
er blundi jarðar brá?