Andvari - 01.10.1965, Blaðsíða 32

122
HARMUR STRÍÐSINS
ANDVARI
Eins ómar, leggi ég eyra við Jarðar hvel:
„Eldhjarta mitt er að kulna. Mig sœkir Hel.
Og seint munu gróa og fœgjast mín fornu sór
né firnadjúpin þrotna, mín söltu tór."
V IÐ HAUSASKELJASTAÐ HJÁ ANCRE
Á krossgötum hildar ce hangir einn.
Einnig hann hefur stríðið limlestan,
og burt hefur leynzt hver hans lœrisveinn;
nú líða hermenn önn fyrir hann.
Hjó Golgatha margur guðsþjónn fer,
og grunnt er ó drambi hempumanns,
því merki Dýrsins á brá hann ber,
sem beisklegast smánar drottin hans.
Og skriftlœrðir þruma' yfir Adams œtt
um eldmóð og landvörn, er skyldug sé.
En líf af elskunnar anda fœtt
á aðeins einn kost: að hanga á tré.
KYNLEGIR SAMFUNDIR
Úr bardaga þóttist ég hopa' inn í dvaladjúp
og drungaleg göng um klungur, sem risagreip
skelfingarstríða hefði hvelft og sprengt.
Einnig hér lágu menn í svefni og stundu þungt,
of haldnir dofa' eða raun til að rumska neitt.
Er ég reyndi þá, spratt þó upp einn og starði sljótt
með blik af kennslum og aumkun í augum sér.
lyfti örvona höndum, svo sem til blessunar.
Og af stjörfu brosi hans þekkti' eg hinn þungbúna sal,
þar sem við stóðum, glott hans og baksvið þess, Hel.