Andvari - 01.10.1965, Page 33

ANDVARI
WILFRED OWEN
123
Þennan dánarsvip höfðu þúsund þrautir rist;
og þó var hér enginn dreyri' er að ofan brauzt,
né drunur né kvalakvein, er um súgrásir bar.
„Kumpáni góður, er nokkuð að syrgja hér?"
hóf ég máls. Hann kvað: „Ekkert annað en glötuð ár,
ekkert annað en hver sú von í brjósti þér,
sem var einnig mitt líf. Ég leitaði trylltur um allt
að lífsins villtustu fegurð, sem hvílir ei stillt
í skuggsjá augans né fellur í fléttubönd,
heldur flýgur hlœjandi skjótar en tœpasta stund,
og ef hún syrgir, þá sárar en angistin blind.
Því að gleði mín hefði getað margan kœtt;
og af gráti mínum skildi ég lítið eitt
eftir. Nú deyr það. Ég á við þann sannleik er deyr
ósagður, stríðsins harm, er skírðist þar tœr.
Nú sœttast menn ýmist við unninn skaða og sár
eða œrast og hremmsa sem Ijón og týna sér.
Af framfaraleið þó lestir þjóðanna berist
œ lengra og hraðar, fœr enginn úr hópnum skorizt.
En ég hafði vitkazt, ég varðveitti launhelgan dóm,
vald hafði ég öðlazt og dirfsku og þekkti minn heim
nógu vel til að skerast úr leik hans — flóttaför
til fánýtra virkja án skjóls af gröf eða múr.
Svo, er blóðlifruð hjól hefðu hefzt við möndul sinn,
þá hefði ég farið til og laugað menn
úr sannleika dýpri en svo að hann mengi gróm.
Þeim sannleika hefði ég úthellt af gnœgð handa þeim,
en ei gegnum holsár,- ei fyrir stríðsins verð.
Einnig þeim gagnaugum blœðir, sem hvergi' eru sœrð.
Ég er fjandmaður þinn, sem þú felldir. Hér er dimmt,
félagi' og vinur, en augun þekkti ég samt,
er þú hvesstir í gcer, þegar geir þinn nísti mig;
ég brá geiri við; en hönd mín var köld og treg.
Nú skulum við sofna. ..."
Þorsteinn Valdimarsson þýddi.