Andvari - 01.10.1965, Qupperneq 39
ANDVARI
FRÁ SKÓLAÁRUM MÍNUM
129
urinn er ólýsanlegt og Iíður aldrei úr
minni. Skiljanlega var ógerlegt fyrir einn
kennara að halda í skefjum 30—40 óróa-
seggjum, sem um ekkert hugsuðu annað
en að koma af stað ólátum. Dahl reyndi
alltaf fyrst með góðu, en það mistókst
næstum því alltaf, og þá sneri hann við
blaðinu og beitti hörku, hellti úr sér hót-
unum og nótum og sló til næstu hasar-
karlanna með fiðluboganum, svo að hann
fór stundum í tjásur og varð ónothæfur.
Það mátti líka heita segin saga í þessum
hrjálæðistímum, að einn eða tveir fiðlu-
strengir brystu og stundum jafnvel allir
fjórir, öllum þingheimi til taumlausrar
gleði. í hvert sinn sem ég sé mynd af
dómsdagsmálverki Michelangelos í ein-
hverri listasögunni, verður mér hugsað
til þessara söngtíma, aumlega samanþjapp-
aðra og skakkskældra mannslíkama, sem
sátu, lágu og stóðu í hitasvækjunni á
bekkjum, stólum og gólfi og góluðu full-
um hálsi „Vift stolt pá Codans bölge“
og köstuðu um leið pappírskúlum og
strokleðrum hver í annan ellegar börð-
ust og gáfu hver öðrum blóðnasir, og svo
kennarans, sem stóð vita úrræðalaus og
sveittur um enni og baksaði við að festa
slitna strengina á fiðluna sína.
Ekki get ég verið þekktur fyrir að ljúka
við þetta myndasafn úr bernskuskóla
mínum án þess að minnast á litlu álf-
kynjuðu kennslukonuna í sögu, fröken
Rafn, og þau notalegheit og hátíðaljóma,
sem voru yfir tímum hennar í stein- og
járn- og bronsöld. Þessar kennslustundir
hennar í frum- og fornaldarsögu fóru
fram í dimmustu og grænustu kennslu-
stofu skólans. Þarna ríkti eilíft rökkur
eins og í haugum fornaldar, en hrifn-
ingin og ákafinn, sem geislaði af kvik-
legri persónu fröken Rafns megnaði að
færa okkur nær þessum óskiljanlega fjar-
lægu tímum.
Aðrir sögutímar voru miður hugtækir,
Skaalum.
við áttum t. d. að læra alla dönsku kon-
ungaröðina utan að eins og töflu, og
þegar kom að aldinborgarkóngum, sem