Andvari - 01.01.1932, Blaðsíða 26

Andvari
Athyglin.
Það væri gaman að vita, hvaða hugmynd orðið athvgli
vekti almennast hjá mönnum, er þeir heyrðu það nefnt
fyrirvaralaust og eitt sér. Ég býst við, að margur sæi
fyrir hugskotsaugum sínum mann, sem horfði fast á eitt-
hvað, eins og hann ætlaði að gleypa það með augunum,
í stuttu máli, mann, sem auðsjáanlega gerði allt til þess
að sjá sem bezt það, sem hann væri að hyggja að.
Enginn efast um, að Stephan Q. Stephansson hafi horft
með athygli, þegar honum fór eins og segir í vísu hans:
„Eg verð allur alsjáandi —
augasteinn í hverri taug".
Athyglin á umheiminum lýsir sér út á við einmitt í þessu,
að skynfærin og líkaminn allur lagar sig ósjálfrátt eftir
áverkaninni, til þess að veita henni sem bezt viðtöku.
Athyglin er einkennilegt starf sálar og líkama í senn,
starf, sem hefir sérstakar verkanir, afleiðingar eða fylgjur
í meðvitund vorri.
Einhver merkasta afleiðing eða fylgja athyglinnar er
sú, að það, sem hún snýst að eða nær til, verður skýr-
ara í meðvitund vorri. Skýrleikinn er í því fólginn, að
einstök atriði eða eiginleikar verða greinanleg hvert frá
öðru, standa oss lifandi fyrir hugskotssjónum, eins og
komizt er að orði, fá að njóta sín í meðvitundinni. Og
allir vita af eiginni reynd, að þessi skýrleiki getur verið
á mjög mismunandi stigi. Þegar vér festum með athygli
sjónir á einhverjum hlut, t. d. mannsandliti á miðju mál-