Andvari - 01.01.1932, Qupperneq 52

48
Athyglin.
Andvari
verður smám saman að vana að hirða ekki um það, þó
að manni þyki eitthvert efni Ieiðinlegt, heldur bíta á
jaxlinn og ráðast á það með harðfylgi. En slíkur hetju-
hugur er ekki undranjóli, sem sprettur upp á einni nótt.
Slíkt vald yfir athyglinni verður að vaxa smátt og smátt,
og það dafnar við hvern sigur, sem maður vinnur á
örðugleikunum. Endurminningin um það, að áður hafi
staðið líkt á og þó rætzt úr, af því að maður lét ekki
undan, verður fjársjóður, sem maður grípur til, þegar
á að gjalda skatt nýrra örðugleika. Hver nýr sigur bæt-
ist við þennan sjóð, og þannig getur viljaþrekið srnám
saman eflzt, unz það víkur ekki fyrir sárustu áreynslu,
sem af mönnum má heimta. En auki sigrarnir þannig
viljaþrekið og þar með hæfileikann til að snúa athygl-
inni að óljúfum efnum, þá veikja ósigrarnir það. Sá,
sem einu sinni bíður ósigur í baráttunni við sjálfan sig,
við þær hvatir, sem leita undan brattanum, hann hefir
skert höfuðstól sinn, á minna af að taka, þegar áreynslan
er heimiuð af honum næst.
Þetta er mikilsvert efni fyrir kennarana að áthuga.
Það bendir þeim á, að afarmikið er undir því komið
að velja nemendum sínum verkefni þannig, að þau
heimti af þeim næga áreynslu, en þó ekki meiri en svo,
að þeir geti sigrazt á örðugleikunum, og fái ekki þá
trú, að verkefnið sé þeim ofvaxið. En jafnframt er þetta
bending um, hve mikilsvert það er, að hugsjónin um
að efla hæfileika sína verði vakandi í sálum þeirra, að
þeir eru að safna fjársjóðum, sem hvorki mölur eða
rið fær grandað, og að þessir fjársjóðir vaxa að eins
með áreynslu.
En hæfileikinn til að stjórnast af hugsjónum er ekki
öllum jafnt gefinn, og að öllum líkindum fer hann mikið
eftir því hve gáfaður maðurinn er. Til þess að heim-