Andvari - 01.01.1874, Qupperneq 151

Um Jiúfnasléttun.
147
hægt, til þess, og lýir miuua. Sá sem ristir, ýtir spahanum
á undan sbr; setur hann handri&iö vib ofanvert lærib,
ebur ofar efta nebar, optir því hvort hann ristir ofanaf
þáfu ebur nibri á milli. Fyrst ristir maíiur einlæga láng-
skurbi og þver-skurbi meb spabahyrnunni, bæbi ofan á
þáfunum og nibur á milli þeirra. þetta heitir aí> rista
fyrir. Á milli fyrirskurbanna skulu vera lVa—2 fet og
þabanaf meira, ef þýfib leyfir þab. Mefe þessu máti ver&ur
torfib ebur þökurnar einlægar ferhyrndar rábur, e&ur því
sem næst, og skal mafmr sjá svo um, af> þær geti orbiö
þab svo sem vií> má koma. Stærbin á þökunum verbur
eins og fyrirristan n>átar, en þetta ver&ur aí> fara eptir
lögun og stærb þýfisins. Hagsýni, lag og vani getur þá
mikib gjört af> J>ví, af> þökurnar verbi bæ&i sem bezt
laga&ar og jafnstárar. Allar skulu þökurnar vera sem
mest má jafn-þykkar, bæ&i í sjálfum sér og í samanbur&i
hvor vi& a&ra. Mátulegt er, a& þökurnar sé tveggja þuml.
þvkkar, og a& engum mun mega þær vera J>ynnri, heldur
|>ykkari. í þunnum þökum hai'a grasræturnar minna
lífsafi, skrælna íljátar og deyja át; þunnar þökur þola
líka gripagáng miklu ver en þykkar. Af þessu lci&ir, a&
þunnar þökur gráa seinna saman, og líka vi& moldina
(undirlagi&), en þykkar. þetta sjá menn me&al annars á
skaratorfi: skarirnar skrælna í þurkum, þátt torfan sé
græn í mi&junni. Me& því a& rista ofanaf me& J>ví
máti, er þegar var sagt, ver&a engar skarir á þökunum,
enda skal for&ast a& hafa þær. Af því eg gjöri rá&
í'yrir tcigasléttu, þá skal mæla út teigana me& va& e&ur
vallarstiku, á&ur en íari& er a& rista ofanaf; skal lengd
og breidd teiganna hafa eins og á&ur er sagt. A& slétta
í teigum er hægra, en í cinlægum sífiöt, einkum ef miki&
er slötta& í senn. því lengri sem bletturinn er á allæ
10»