Andvari - 01.01.1874, Side 161

Urn {>ú t'naslötturi.
157
Meö þeirri abferb, seiu nú ertalin, hefi eg reynt, ab
magrasta meljörb, sein aldrei spratt, en var jafnan snögg
seni stöblaból, hefir eptir einn mánub borib svo mikib gras,
ab þab lá í legu. — Enda þo’tt þetta atribi, er nú var
talib, heyri fremur til því elni, er höndlar um grasrækt
yfirhöfub, en því um jarbabætur, þá vildi eg samt ekki
3leppa ab minnast á þab á þessum stab. — En, þab var
eptir ab þekja slettuua.
þegar þakib er, skal ekki gánga né standa á ílagiuu,
heldur á þekjunni, og eins skal sá gjöra, er flytur ab
þökurnar. Hægast og líka íljótast er ab flytja þökurnar
ab á hjólböruin. Ef sléttunni ebur teignum hallar, —
þá skal byrja ab þekja á nebri endanum, og tyrfa upp á
móti hallanuni. Meb því ab meb ristuspabanum verbur
ekki skaratorl', þá eru þökurnar stúfsettar. Ef ekki er
nægilegt torfib, þá sakar alls eigi þótt lítib bil sé látib
vera inillum þaknanna, svo sem haudarþykkt. þegar borib
er á sléttuna, þá fyllast þessi bil af áburbinum og þök-
urnar gróa eins saman fyrir þab. Ekki skal berja
nibur þökurnar meb haiuri né hnybjum, eius og
margur gjörir. Barsmíbin gjörir ekkert annab, en skemma
þökurnar og troba sléttuna, sem annars sígur nóg saman
af sjálfu sér. Sé þökurnar liafbar allar jafn-þykkar í
upphatí, og moldin sé jöfn og laus undir þeim, þá þarf engrar
barsmíbar vib, og einskis, neina ab stíga þær nibur meb
fótunum jafnóbum og tyrft er. þab er því ab eins til
spillis og verktafar, ab berja nibur þökurnar. Mest ríbur
á, eins og ábur er sagt, ab undirlagib sé vel slétt; sé þess
gætt, þá verbur sléttan jöfn jiegar hún sígur. En eí
öriiidarkjálkarnir purfa að vera 3 pumlúuga gildir, og eins riin-
arnar, sem peir eru festir samau með. 1 útlöudum er |>að venja,
að beita eykjum fyrir valtann.