Spegillinn - 01.04.1951, Blaðsíða 22

5B
SPEGILLINN
sterkum, eins og Bjarni vildi, að bílstjórar hefðu eða hefðu
ekki löglegt eða ólöglegt áfengi meðferðis með eða án bíls.
Þetta án bíls gleymdist þó raunar, því að alltaf verða að vera
til eyður fyrir nýjar lagagreinar næsta ár, ef þingmenn eiga
ekki að fara í atvinnubótavinnu. Þess vegna veit nú enginn,
hvernig á að sanna eignarrétt víns á bílstjóra, sem er í verk-
falli. —
Eftir að lögin gengu í gildi, spurðum vér einn bílstjóra,
hvernig lögreglan færi að því að sanna að hann hefði aðeins
löglegt áfengi meðferðis.
— 0, það er ofur auðvelt, sagði hann. — Löggan hér er
svo kurteis. Hún vill helzt ekki koma nærri neinu, sem ólög-
legt er, þó að hún glæptist á séra Pétri í Vallanesi.
— Og nú er hann kominn í klærnar á bróður Sigurði, en
það er nú önnur saga eins og Júdas frá Karíot sagði, varð
mér að orði.
— Ég skal segja þér sögu af því, karl minn, sagði bílstjór-
inn og keyrði mig austur í bæ til að fara með mig vestur á
Seltjarnarnes og plokka þannig af .mér tvöfalt fargjald.
— Einu sinni hafði ég tvö gler með seint um kvöld, og held-
urðu þá ekki, að lögreglan þurfi endilega að fara að hnýsast
í bílinn minn og finna tvær bokkur. Ég sagðist auðvitað hafa
átt að fara með þær til eins viðskiptavinar um daginn, en
steingleymt því. Löggan sezt þá inn í bílinn og ég set heila-
skarnið á mér í þriðja gír og man eftir gömlum kunningja,
sem oft þurfti á vökva að halda eftir kvöldmat. Ég keyri
þangað og vek hann upp og segist vera með tvær flöskur.
— Nú, hvað kosta þær? segir helvítis kvartvitinn.
Löggan stendur hjá mér og grípur fram í: „Sko, þetta er
sannað með líkum“.
Þá vissi sá gamli, hvað klukkan sló og ég sagði, að ég tæki
ekkert fyrir bílferðina af því að ég kæmi svona seint. Meðan
hinn sótti peningana sagði löggan að ég kæmi með sér niður
á lögreglustöð. En ég bað hana blessaða að bíða. En það var
myrkur, sérðu, og- þegar sá gamli kemur með aurana, er ég
ekki lengi að telja frá aukaþóknunina á meðan hinn er að
taka við flöskunum, og svo sýni ég löggunni 170 krónur fyrir
tvær flöskur og það var ekki sannað meira með líkum það
kvöldið.
— En hefurðu aldrei komizt í hann krappari en þetta?
spurði ég.
— Ó, jú, lagsmaður. Einu sinni voru glerin fimm og klukk-
an að verða eitt að nóttu, þegar löggan finnur þau í bílnum,
og ég segist auðvitað vera að fara til viðskiptamanns og vera
heldur seint fyrir. Hann sezt upp í og ég keyri um bæinn sem
vitlaus væri að leita uppi viðskiptavin, en hvergi vill neinn
kaupa. Auðvitað talaði ég svo lágt, að löggan heyrði ekki
orðaskil. Loks rekst ég á einn vel hálfan úti á götu, sem bið-
ur um flösku, og ég segi eins og ég væri að tala við þig: Þarna
er hún, 100 krónur, takk. Mikið var að ég loksins fann þig.
Auðvitað tekur róninn við flöskunni. Þá ætlar löggan að
þrífa hana af mér og segja: „Sannað með sterkum líkum —
mjög sterkum".
— Hvaðan ert þú, kunningi ? sagði þá róninn. — Kallarðu
þessa pelamjólk sterka? Þá hefðirðu átt að smakka kogesinn
hérna á árunum.
— En þetta er svartur markaður, segir þá löggan. — Þið
komið báðir niður á stöð.
— Það verður ekki af því, segi ég. — Flaskan kostar 85
krónur eins og í Áfengisverzluninni, pöntuð í dag, og svo
Sonnetta
Vort líf er sem bóla, blásin úr legi gráum
á brotnum diski á lieimsins Kirkjubóli,
en sál vor snýst svo liratt með Tímans hjóli,
að bimni Moggans ultrafjólubláum.
Og liversu heitt vér sveitasælu þráum,
sitjandi í funkisstofu á kjaftastóli,
á götunnar liafi oftast einn á róli,
orðhvatar meyjar blikkum en ei fáum.
Sé ég í anda ganga um græna jörð
glensmiklar kýr og hjarðir prúðra sauða
tínandi í belg sinn grösin græn og fín,
meðan að akfeit heildsalanna hjörð
hótelvön þambar gin og svartadauða.
Senn er hún brostin sápukúlan mín.
Hallgrímur.
15 krónur fyrir keyrsluna. Og þessi sat. En þá átti ég eftir
fjórar og ók beint niður í Sjálfstæðishús. Löggan með til að
sanna með sterkum líkum. Þá eru allir að koma út — svona
dálítið rykugir í kollinum og vilja fá bíl. Ég opna hurðina
og tvö pör ætla með. En þar er þá löggan fyrir.
— Hvað, getum við ekki fengið bílinn? segja þau.
— Jú, gerið svo vel, segi ég hinn kurteisasti. — Þessi lög-
regluþjónn er kunningi minn og ég tók hann með mér hingað
í leiðinni.
— En flöskurnar? segir hann.
— Þær afhendi ég bara á morgun, segi ég. — Nú verð ég
að fara að keyra. Nú, ekki gat löggan bannað mér það og
varð að þoka sér úr bílnum. — Það eru 30 krónur fyrir túr-
inn, kalla ég til löggunnar með myndugleik. Hann borgaði
loks með hangandi hendi. Og auðvitað seldi ég allar flösk-
urnar í túrnum.
— Jæja, karlinn, sagði ég, — þú hefur verið svei mér
heppinn. Ekki hefðu allir lögregluþjónar gert þetta.
— Nei, biddu fyrir þér, þetta er eins og í póker — stund-
um heppnast það, stundum ekki. Einu sinni var ég tekinn á
björtum degi af stóreflis rummung — hafði tíu flöskur með-
ferðis, varð að koma með honum niður á stöð. Þeir sögðu
þar, að enginn væri svo vitlaus að panta tíu flöskur í einu.
Ég varð að afhenda flöskurnar, borga 300 krónur í sekt og
svo spurði þrællinn, hvort ekki ætti að taka af mér ökukortið.
— Jú, sagði varðstjórinn.
Þá spurði hinn aftur, hvort ekki ætti að taka af mér kosn-
ingarrétt og kjörgengi.
— Jú, sagði varðstjórinn.
Þá spurði ég si svona, hvort ég ætti líka að missa réttinn
til að bjóða mig fram sem forseta lýðveldisins, — sko, ég
kann að orða það, þegar ég er kominn í hasarinn. Þeir glápa
hvor á annan og vita ekki, hvað forseti lýðveldisins er og
segja mér að snáfa í burtu. — Ég fer svo beint í forstjór-