Spegillinn - 01.04.1951, Blaðsíða 36

72
SPEGILLINN
ekki sungið heldur. En þeir gerðu lukku samt. Textinn er líka
sniðinn eftir því, énda tónskáldin sjaldnast leikritaskáld.
Bezt er að hafa titilinn á ítölsku, svo að enginn skilji hann
nema Þórhallur Þorgilsson, svo sem Rigolettó. Hver skilur
það? Bezt er að hafa aðalsöngvara, sem bara syngja á ítölsku
eins og Stefán íslandi. Þá halda menn, að um mjög merkilegt
efni sé að ræða. Orð eins og „la“ og „il“ taka sig alltaf vel út.
Annars kemur aðalefni textans, sem heitir auðvitað líbrettó
á ítölsku um allan heim nema hjá Grænlendingum (þar heitir
hann Kasvanakmissinúk, sem er ennþá ekki viðurkennt),
aðallega fram í síðasta samtali hins heittelskaða og hinnar
heittelskuðu. Þau syngja þá venjulega dúett til skiptis og
horfa fram í salinn til áheyrenda, eins og þau væru að leita
að enn heittelskaðri persónu þar (hvað þeim og oftast tekst).
En leikstjórinn bannar þeim sem sagt að horfast í augu eða
káfa hvort á öðru. Textinn er þá, sem hér segir, og gildir fyr-
ir flestar óperur (nema þær brenndu og óskrifuðu):
Hann (tenór óperunnar, gæti alveg eins verið eitthvað ann-
að og hefur líka sennilega verið á togara á yngri árum, syng-
ur fullum hálsi): — Ég elska þig!
Hún (sópran, gæti líka verið annað, er oft gömul hár-
greiðslustúlka): — Þú elskar mig!
Hann: Þá flýjum við í nótt!
Hún: Nei, ekki svona fljótt!
Hann: Jú, ef að okkur semur!
Hún: Nei, maðurinn minn kemur!
Hann (á háa C): Djöfullinn hirði hann!
Hún: Mitt hjarta af ást til þín brann!
(Betra væri „brennur“ í nútíð, en oft verður að hnika svo-
lítið til orðum í óperum vegna lagsins.)
Hann: Nú leggur nóttin yfir oss sinn huliðshjálm.
Hún (reið, enginn veit af hverju): Ég vil ekki lengur
hlusta á þitt mjálm.
(Á þessum stað kinka ýmsir kolli á áhorfendabekkjum.)
Hann (aftur háa C): Ég rýð mitt sverð í blóði.
Hún: Æ, þegiðu nú góði!
(Svo kemur mjög hraður víxlsöngur með trillum og tre-
múlöntúm, oft sá hluti óperunnar, sem tónskáldið er stolt-
ast af.)
Hún: Æ, komdu nú — ó, nei, nei, nei, jú, víst, jú, víst, ó,
sei, sei, sei —: ó, ó, ó, ó — æ, æ, æ, æ — ó, mitt hjarta — æ, ég
kvelst — æ, æ — ó, ó — ú — o — a — í — í. (Það er hann.)
(Maður hennar kemur — bassi): A! (Dregur fram rýting
og keyrir hann inn að hjartastað — auðvitað á einhverju
þeirra.)
Leiksviðsfólk, statistar með alskegg koma hlaupandi og
bera hann burt. Enginn veit og sennilega ekki leikstjórinn
heldur til hvers þeir þurfa alskegg. — Kórinn kemur og syng-
ur að baki hinna, sem ekki sáluðust. Allt fellur í ljúfa löð,
þótt enginn viti, af hverju sá var drepinn eða drap sig, sem
drapst. Síðustu tónarnir hljóma — þau hneigja sig — allir
klappa — blómin í sellófaninu eru borin inn, sem ,pöntuð
voru af skrifstofunni fyrir lokunartíma.
Um brennivín
og þess aSskiljanlegu náttúrur.
Brennivín ku vera bezti drykkur,
búmannsins drýgsti mjaðmarhnykkur,
til þess að drýgja sjóði sín’
selja menn því það eðla vín.
Lögreglustjóri leyfi gefur
af ljúfmennsku sinni jafnan hefur
hlotið lof þess er leyfi réð,
líka þeirra er guldu féð.
Útkría leyfi í fjárplógsferðum
félög af allskyns standi og gerðum.
Allir vildu þar vera með( 'i
— vitaskuld alveg þvert um geð. —
Meðlimi sína bljúgir biðja
bissnesinn skuli þeir ei styðja
af eigin framtaki — utan þó
alltaf til sölu að hafa nóg.
Stjórn vorri einnig oft var þægur
í aurahraki sá drykkur frægur.
Raungóðir menn einni ríkisstjórn
í Ríkinu færðu brenni-víns-fórn.
Blikur á lofti blika ljótar.
Banni og kárínum Gísli hótar
íþróttamönnum okkar lands.
Aðrir fylgja svo dæmi lians.
Ef að Sogið menn óska að virkja
einfalt mál er vort Ríki að styrkja.
Þó hafa þeir uppi hark og þref.
Menn hætti að drekka og kaupi bréf.
Eflaust sér þó hver aumur kjáni
að óþarfi er fé að taka að láni,
ef drekka menn bara í djöfulmóð
og drýgja í vorum Ríkissjóð.
Og íþróttamenn fá aura næga
í utanför hverja sögufræga,
ef drykkjumet verða mörg og góð
til menningarauka landi og þjóð.
HEILADINGULL
úr kálfi hefur nýlega verið græddur í mann suður í Álaborg, og hef-
ur gefizt vel, eftir því sem um var að gera. Þó fylgir sá böggull skamm-
rifi, að síðan gengur maðurinn með kálfslappir, eins og það er kallað,
ennfremur er hann hugdeigari en áður var hann — hefur m. ö. o. kálfs-
hjarta.
Biðjum því að oss bresti eigi
brennivín, hvorki á nótt né degi,
svo óttast þurfi ei auraskort
íþróttamenn eða Ríki vort.
Grímur.