Spegillinn - 01.04.1951, Blaðsíða 24

60
SPEGILLINN
Siggi gamli þjóðpersóna
Hann Siggi þjóðarpersóna var seigur gamall karl.
Svalkaði við færið sitt og hræddist ekki sukkið,
í þorpinu sínu heima hann þóttist vera jarl,
þegar leið að kvöldi og stríðsöl hafði hann drukkið.
Þar gerði hann út skútu sína og sigldi um úfinn sjá.
Á súðum þó að væði, mátti jafnan nokkurs freista.
Til harðræða hann oftast var með hásetana þrjá
og hlaupadreng þann fjórða, sem lítið var að treysta.
Og þó að á því skipi að fleiru fyndist lið,
fjórir sem að oftastnær hömluðu í skutnum,
er Siggi þjóðarpersóna hleypti á happamið,
hæpið fannst þó Sigga þeir ynnu fyrir hlutnum.
En vindáttin var tvísýn og vandkvæði einatt nóg.
Á vesturmiðin Siggi oftast reri hlunnadýri,
en skipsdrengurinn hinsvegar tók alltaf austurbóg,
ef að liann fékk tækifæri að grípa ögn í stýri.
Og naprir eru stormar við yztu annes lands
og órór gerðist Siggi við skútuformannsstörfin.
Hann fann það glöggt, hve ofurmennsk hugsun gerðist hans,
á hásigldara fleyi hans meiri væri þörfin.
Og Siggi þjóðarpersóna barði sér á brjóst.
Það brjóst á þrár og vonir, þó hugsjónirnar deyi.
Teygði sig og fetti og til ferðar síðan bjóst
sem fyrsti stýrimaður á ættarlandsins fleyi. i
Þeir sögðu á því skipi að Sigga þætti lið,
því Siggi hafði framast og verið úti í löndum. ^
Ef ofurmennsk er persónan og ómennskt siðgæðið
og engilmanns er framkoman, fer stjórnin vel úr höndum.
Þeir fóru út einn daginn fimmtíu hraustir menn
og freyjur tvær að auki í strekkings landsynningi.
„Sumir eru að halda beir séu í liafi enn“,
sumir halda bara þeir muni vera á þingi.
míns, ég þekkti þá og ætlaði að gera honum aðvart, en hann
sá hvorki né heyrði fyrir lönguninni í 100-kallana. En sumir hafa mælt, er þeir sigldu um höfin blá,
— Og fékk hann svo háa sekt? að sæju þeir í hillingum glæsta hlunnadýrið
— Nei, þetta var fyrir hálfum mánuði, og hann hefur eins og mey í dansi aftur á bak og ská
hvorki heyrt né séð til þeirra síðan. og ýmsum virtist þjóðarpersóna við stýrið.
Bílstjórinn minn.
Grímur.