Spegillinn - 01.07.1965, Qupperneq 15

IÞROTTA-
BRÉF
Islenzkir GALYAOS
Halló, Siggi. Ég skrifa þér nokkrar
línur um landsleikinn, eins og ég lofaði.
Hann var svaka töff, maður, og okkar
strákar stóðu sig svaka vel. Og þó að
okkar stákum gengi illa að skora, þá
dúndruðu þeir voða oft á það, svo að
danirnir voru voða heppnir að fá ekki
fleiri mörk. Leikurinn var svaka næs
og íslendingar eru voða flínkir að halda
svona fótboltaleiki. Þú hefðir átt að sjá
lúðrasveitina, maður. Þeir voru f rauð-
um jökkum og bláum buxum, svo að
þeir voru sko alveg hlutlausir, því að
Islendingar voru í bláum skyrtum, en
danir í rauðum. Dómarinn var svaka
jaki, maður, alveg eins og hann Axel í
Rafha í Hafnarfirði, neina dómarinn var
í stuttbuxum, en ég hef aldrei réð hann
Axel í stuttbuxum.
Og svo hefðirðu átt að sjá hann Gylfa
Þ., þegar hann kom inn á völlinn, mað-
ur, og tók í hendina á öllum og sagði
eitthvað við alla. Feiti maðurinn, sem
stóð við hliðina á mér, fullyrti, að hann
hefði sagt: „Takk for handskriftene" við
danina, en við fslendingana: „Verið ekki
of frekir, strákar“. Og ef hann hefur ekki
Verið að ljúga, feiti maðurinn, þá er
varla von að íslendingar ynnu, því að
þeir hafa þá ekki þorað að setja mörk,
þvf að Gylfi hefði kannski orðið vondur.
Mig hlakkar agalega til að fara á
svona fótbolta aftur. Verst að þú skyld-
ir ekki vera í bænum til að sjá það, mað-
ur, en þú verður kannski kominn þegar
hann sör Matthís, þessi gamli, sem var
aðlaður eins og Bítlarnir, leikur f Laug-
ardal. Sé þig bráðum aftur.
Vertu blessaður, Siggi minn,
Steini Frammari.
Hver þjóð á sínar hetjur frá fomu
fari og stöðugt koma fram á sjónarsvið-
ið sjálfstæðar og framsæknar hetjur, sem
vart eru einhamar.
Portúgalar eignuðust sinn Galvao fyr-
ir örfáum árum (hann er að vísu dauður
núna), sem ögraði portúgölsku einræði.
Kristín Keeler hristi og skók brezka Ijón-
ið, og svona mætti Iengi telja.
Og loks kom að því, að íslendingar
eignuðust sfnar nútímahetjur, sem klipu
og skóku íslenzku fjallkonuna, og höfðu
sitt fram.
Ástæðan var síldarverðið og flotinn
hætti. Rökin voru einföld sögðu sjó-
menn: „Það er ekki til sild á þessu verði
f sjónum“.
Svo það var sjálfgert að hætta. En
nú er aftur sátt og samlyndi með þjóð-
inni (þ. e. a. s., þegar mjólkurfræðingar
hafa sætzt) og síldveiðisjómennirnir eru
farnir að leita eftir tvö hundruð og
fimmtíu króna síldinni.
Síldveiðisjómennirnir lýstu yfir þvf,
að veiðistöðvunin væri samkvæmt opin-
berri atkvæðagreiðslu úti rúmsjó. Sjó-
menn báru fullan sigur í þessari deilu
eins og vera ber, enda vanir við þorska
að fást.
Stjórnarherrar vorir höfðu úr vöndu
að ráða, enda erfiðleikum bundið að
skera niður síldveiðarnar. Sæi minna á,
þó einhvers staðar annars staðar yrðu
lagðar hendur í skaut.
Annars var eitt afrek unnið í sam-
bandi við þessa deilu og það var að tala
til í gegnum talstöð hinn sundurleita hóp
síldveiðiskipstjóra og fá þá til að hætta
veiðum alla samtímis. Því hefði aldrei
verið trúað að óreyndu, en svo sannfær-
andi getur einn ræðumaður verið.
S pegillinn l5