Fálkinn - 15.12.1928, Page 8

8
F Á L K I N N
Borð- og ferðafónar
17 tegundir frá kr. 37,50.
] Ó L AGJAFIR
PLÖTUR: Jólalögin, allar íslensku söngplöfurnar, rímnalögin ný-
komin. — Þúsundir af dansplötum. Urval af stærri tónverkum eftirfræg-
ustu tönskáld, lífs og liðin (biðjið um skrána). Fiðlur frá 12 krónum,
kassar frá 9,50, nótnastatív frá 7,50, gítarar frá 35 kr., mandólín frá 30 kr.
mandolínbanjo 35 kr., balalajka 28 kr. zítharar 20 kr. Swanee-flautur, flageo-
Iettur, flexatón 1,50 og allsk. flautur frá 75 au. Harmóníkur, einfaldar frá
10 krónum, tvöfaldar frá 31,50. Mörg þúsund munnhörpur frá 50 aurum.
>
Brunswick- borð- og standfónar fást gegn afborgun. ^
Leðurvörur.
Skinn — silki — líking.
Kvenntöskur, fádæma úrval. Töskur fyrir lægsta verð og hinar allra fínustu og
dýrustu. Toilett- og handsnyrtiáhöld, stórt og smekklegt úrval. Buddur,
seðlaveski, skjalamöppur, nafnspjaldamöppur, skinnrammar, skinn-
vasabækur, skrifmöppur, skrifborðshlifar, ferðagarniture, í fallegum
öskjum. Nýjung: Upphleyptir saumakassar. Vasaspeglar, misjafnt verð.
Barnatöskur, óleljandi nýjungar frá 40 aurum.
Allar Ieðurvörur merktar, ef þess er óskað, með mfög fögrum látúnsstöfum.
£ SAMK VÆMISTÖSKUR mjög fallegt úrval.
HLJOÐFÆRAHUSIÐ
S'
ðaoactaoooaocfiaoctoaQOooaaooooosaooooociCtCíaoaoaaoaaoaoa
NOTTIN IIELGA
EPTIR SELMU LAGERLÖF
oaoooaoooooaoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
I>að var jóladagur og allir
voru farnir til kirkjunnar nema
amma og jeg. Jeg held að við
höfum verið aleinar í ölíu hús-
inu. Okltur hafði ekki verið
leyft að fara, því önnur var of
gömid en hin ekki nógu göm-
um. Og okkur fanst báðum
mjög leiðinlegt, að fá ekki að
hlusta á guðsþjónustuna og sjá
jólaljósin.
En þegar við sátum þarna í
einverunni fór amma að segja
frá:
„Eitiu sinni var maður“, sagði
hún, „sem fór út í svartnættis-
myrkur lil að fá eld. Hann gekk
hæ frá bæ og' barði á dyr. Hjálp-
ið þið mjer, hjálpið þið mjer!
sagði hann. Konan mín hefir al-
ið barn og jeg verð að kveikja
upp eld til þess að hlýja henni
og barninu.
En þetta var um miðja nótt,
svo allir sváfu. Enginn svaraði
honum.
Maðurinn hjelt áfram. Loks-
ins sá hann hjarma af eldi langt
undan. Hann stefndi þangað og
sá, að bjarminn kom frá háli,
sem kveikt hafði verið út á engi.
Kringum eldinn Iá sauðahjörð
og svaf, en gamall maður sal
hjá og gætti hópsins.
Þegar maðurinn, sem ætlaði
að fá eldinn, kom að fjárhópn-
um, sá hann að þrír stórir
hundar lágu sofandi við fætur
fjármannsins. Þeir vöknuðu all-
ir þrír, þegar hann kom og
glentu upp ginið eins og þeir
væru að búa sig til að gelta, en
það heyrðist ekkert hljóð. Mað-
urinn sá, að þeir fitjuðu upp á
trýnið og það gljáði á vigtenn-
urnar á þeim í bjarmanum frá
eldinum og svo rjeðust þeir á
hann. Hann fann að einn þeirra
beit í fótinn á honum, annar í
höndina en sá þriðji beit á hark-
ann á honum. En kjálkarnir og
tennurnar, sem hundarnir ætl-
uðu að híta með, dugðu ekki
eins og hundarnir vildu, og
honum varð ekkert meint við
þetta.
Nú ætlaði inaðurinn að halda
áfram til þess að ná í það, sem
hann hafði verið að leita að. En
kindurnar lágu svo þjett saman,
að hann gat ekki komist að eld-
inum. Þá steig maðurinn ofan á
kindurnar og gekk á þeim að
eldinum. En engin kindin vakn-
aði eða hreyfði sig“.
Hjerna var amma komin í
sögunni þegar jeg gat ekki stilt
mig uin að grípa fram í. „Hvers-
vegna hreyfðu þær sig ekki,
amma?“ spurði jeg. „Það færðu
að vita bráðum“. svaraði amina
og hjelt áfram sögunni.
„Þegar maðuriiin var ijett
kohiinn að eldinum, leit fjár-
maðurinn upp, Hann var gainall
og önuglyndur, óvingjarnlegur
og harður við alla menn. Og
þegar hann sá ókunnugan mann
koma svona nærri, greii) hann
hroddstaf, sem hann var vanur
að styðja sig við þegar hann rak
fjeð sitt á haga, og kastaði hon-
um eftir manninum. Og hrodd-
stafurinn kom þjótandi heint á
manninn, en áður en hann hitti
kiptist hann til hliðar og flaug
fram hjá honum og langt út á
völlinn".
Þegar amma var komin hing
að tók jeg aftur fram í fyrii
henni. „Amma, af hverju vildi
stal'urinn ekki hitta manninn?“
En amma svaraði ekki þessari
spurningu, en hjelt áfram sög-
unni sinni.
„Nú kom maðiirinn til fjár-
hirðisins og sagði við hann: Æ,
hjálpaðu mjer og lofðu mjer að
fá eld hjá þjer. Konan inín hef-
ir alið barn og jeg verð að
kveikja upp eld til þess að hlýja
henni og barninu.
Fjárhirðirinn langaði mest til
að segja nei, en þá mundi hann
eftir að hundarnir höfðu ekki
getað gert manninum neitt ilt
og að kindurnar höfðu ekki
hreyft sig þegar hann kom, og
að broddstafurinn hans hafði
ekki viljað granda honum, og
varð háif smeikur við þetta og
þorði ekki að neita honum um
bónina.
„Taklu eins mikið og |)ú
j>arft“, sagði hann við inanninn.
En eldurinn var nærri því út-
brunninn. Þar var enginn hálf-
hrunninn viðarkubbur eftir,
héldur aðeins glæður, og ókunni
maðurinn hal'ði hvorki reku nje
skál til j)ess að hera glæðurnar í.
Þegar fjármaðurinn sá þetta
sagði hann: „Taktu eins inikið
og þú vilt! og honum Jiótti
gaman að því, að maðurinn
skyldi ekki geta tekið neitt.
En maðurinn heygði sig nið-
ur og týndi glóðarkögglana úr
öskunni með berum höndunum
og safnaði Jieirn í kápuhornið
sitt. Og glóðin brendi ekki hend-
urnar á honum þegar hann
snerti hana, og sveið ekki held-
ui- kápuna liaps, og maðurinn
har Jiær hurt með sjer, eins og
j)að hefðu verið hnetur eð.i epli“.
En hjer var tekið fram í sög-
una í þriðja skifti. „Amma, af
hverju vildu glóðarkögglarnir
ekki brenna manninn?“
„Það færðu að heyra síðar“,
sagði amma, og svo hjelt hún
áfram.
„En J)egar fjárn^aðurinn, sem
hæði var slærnur maður og geð-
vondur, sá alt þetta, Jiá varð
hann undrandi og' spurði sjálf-
an sig: „Hvaða töfranótt getur
þetta verið? Hundarnir bíta ckki,
kindurnar eru ekki styggar, staf-
urinn minn hittir ekki og eld-
urinn brennir ekki“. Hann kall-
að á eftir ókunna manninum og
segir við hann: Hverskonar nótt
er J)etta? og hvernig stendur á
því, að allir sýna J)jer iniskun-
semi?
Þá svaraði maðurinn honum:
Jeg get ekki sagt þjer það, úr
því að Jni sjerð Jiað ekki sjálf-
ur. Og svo flýtti hann sjer á
hurt til J>ess að komast sem fyrst
heim og gera hlýtt hjá konunni
sinni og barninu.
En fjárhirðirinn hugsaði með
sjer, að hann skyldi ekki missa
sjónar á þessum manni fyr en
hann hefði komist að raun um,
hvernig í öllu þessu lægi. Hann
stóð upp og hjell í humátt á
el'tir honum, J)angað til hann
kom þangað sem hann átti
heima.
Þá sá fjármaðurinn, að mað-
urinn átti ekki einu sinni kofa
yfir höfðuðið á sjer, en konan
hans og' barnið lágu í helli, þar
sem ekkert var í kring annað en
herir og kaldir steinveggirnir.
En fjármaðurinn hugsaði með
sjer, að veslings harnið hlyti að
frjósa i hel þarna í hellinum, og
þó hann væri narðlundaður
komast hann við og hugsaði
sjer að hann skyldi reyna að
hjálpa. Og hánn tók mal sinn af
herðunum og upp úr honum tók
hann livítt og' mjúkt gæruskinn,
fjekk ókunna manninum Jiað og
sagði honum að láta barnið sofa
á því.
En í sama velfangi og hann
gerði sjer i Ijóst, að hann gæti
verið brjóstgóður, opnuðust augu
hans, og hann sá J)að, sem hann
áður haí'ði ekki getað sjeð, og
hann heyrði þáð senr hann hafði
ekki getað heyrt áður.
Hann sá, að alt í kringum
hann stóð þjettur hringur af litl-
um englum með silfurhvíta
vængi. Og hver þeirra hafði
strengleik í höndunum og Jieir
sun’gu hárri rauslu, að í nótl
væri frelsarinn fæddur, hann
sem ætli að frelsa heiminn frá
syndinni. '■
Þá skyldi hann, hversvegna
allir hlulir voru svo góðir í nótt,
að þeir gátu ekki aðhafst neitt
ilL.
Og englarnir stóðu ekki að-
eins kringum fjárhiroirinn;
hvar sem hann leit sá hann J)á.
Þeir sátu inni í hellinum og
J)eir sátu fyrir utan, á berginu
og J)eir flugu upp í himininn.
Þeir komu galigandi eítir veg-
inuin í stórhópum og liegar. þeir
komu að hellinum staðnæmdust
Jieir og horfðu á harnið.
Þarna var svo óendanlega
mikið af fögnuði og gleði og
söng og leik, og alt Jietta um
miðja koldimma nóttina, þar
sem hann hafði ekkert getað
sjeð áður. Hann gladdist svo
mikið yfir því, að augu sín
skyldu hafa opnast, að hann
fjell á knje og þakkaði Guði“.
En Jiegai' amma var komin
hingað í sögunni, andvarpaði
hún og sagði: „En það sem f jár-
hirðirinn sá, gætum við sjeð líka,
þyí englarnir koma fljúgandi of-
an af himnum hvérja einustu
jólanótt, ef við hefðum augun
hjá okkur“.
Og svo lagði hann höndina á
kollinn á mjer og sagði: „Þessu
máttu ekki gleyma, því það er
jafn satt eins og jeg sje J)ig og
þú sjerð mig. Það er ekki ljós
og lampi sem alt er undir kom-
ið, og það er ekki sólin og tungl-
ið sem eru aðalatriðið, en eitt er
nauðsynlegt og Jiað er Jiað, að
við höl'um augu, sem geta sjeð
dýrð Guðs.