Fálkinn - 19.12.1941, Page 11

51.—52.
Reykjavík, föstudaginn 19. desember 1941.
XIV
.Sjerti .Siíixirbjörn Eínarssomj
Dyröiin er Droltins
Enn hljómar
J liinn dýri boð-
í skapur jólanna
®) um dýrð Guðs í
( upphæðum og frió
V á jörðu og vel-
þóknun Guðs yf-
ir mönnunum. Enn fær hann að
dreypa m júkri svölun ísármann-
anna, enn mun hann laða fram
góðleik, fegurð, birtu og ástúð
í þessum heimi, sem annars er
mikils til of fátækur af þessu
öllu, enn heyrum vjer í hljómi
hans vængjatak vonarinnar,
sem oss virðist ef iil vill annars
flúin og frá oss snúin, enn virð-
ist oss dagroðinn þokast hærra
og morguninn færast nær.
En hvað eru þessir draumar
og sýnir í tjósbirtu hinnar
helgu hátíðar, þessar hillingar
í gliti hinnar björtu nætur? Er-
um vjer annað en börn, sem
látum sefast um stund við
mjúklátan hreim kunnrar sagn-
ar, svo að kvíðinn, uggurinn,
óttinn strýkst af oss og hörm-
um heimsins hvarflar frá oss
eina stutta næturstund? Erum
vjer annað en börn með lítið
kerti, sem logar í vari fyrir
veruleikanum og gefur oss fag-
urt en hvikult æfintýri fyrir
handan allar þær staðreyndir,
sem vjer þreyfum á í grárri
birtu hins langa skammdegis?
Vitum vjer ekki að tjósið
myndi slokna, ef það væri bor-
ið út í hið rúmhelga tíf? Vitum
vjer ekki að skinið út u'm Ijór-
ann, skinið frá jólakertinu,
lýsir skammt, og að úti ríkir
ægilegt myrkur? Og innan
stundar er kertið útbrunnið og
eftir stöndum vjer, börn í
myrkri, tjóslaus, og langt tit
næstu jóla. Vjer stöndum eftir
með útbrunnið skar, fjarlægan
fortíðarboðskap um frið á
jörðu, — og á jörðunni er eng-
inn friður. Mynd tjóssins dvel-
ur um stund fyrir sjónum
vorum, en ef til vill aðeins til
þess að myrkrið verði því þjett-
ara, uns vjer liöfum vanist því
aftur. Hljómur jólaklukkunn-
ar, friðarklukkunnar, druknar
i vopnabraki og vígaglami, enn
ríkir kúgun, ógn og hörmung
í þeim heimi, sem fluttur var
þessi boðskapur: Sjá, jeg boða
yður mikinn fögnuð, sem veit-
ast mun öllum lýðnum. Því að
yður er í dag frelsari fæddur
Je.g vildi biðja þess, að hin
blessaða hátíð yrði oss með
öðrum hætti gleðileg, áþreifan-
legri, varahlegri blessun og á-
vinningur, en hjer var lýst.
Englarnir, sem boðuðu hinn
mikla fögnuð, „lofuðu Guð og
sögðu: Dýrð sje Guði í upp-
hæðum“, og þetta er þeirra ei-
lífi fögnuður, þeirra eilífa líf,
því að þeir þeklcja Guð, vita,
að hann er alt, bókstaflega alt.
„Vjer undirtökum englasöng“,
syngjum vjer í sálminum. Vjer
syngjum um dýrð Guðs. En er
hann veruleikinn í lífi voru,
sem yfirskyggir alt annað?
Verður ekki hitt ósjálfrátt að-
alatriðið fyrir oss, vor jarð-
neska tilvera, með hennar fyrir-
heitum og vonbrigðum, til-
breytni og rúmhelgi, friðartil-
boðum og friðslitum, Ijósum og
skuggum? Guð? Dýrð Guðs?
Ríki hans, vilji hans, takmark
hans? Skyldi hann ekki ganga
til þjónustu við oss, vor mark-
mið, vora drauma, vorar til-
finningar, sem eru eitt í dag
og annað á morgun? Ættum
vjer að ganga til þjónustu við
hann, lúta honum, dýrka hann,
tigna og tilbiðja? Mennirnir
hafa svarað þessum spurning-
um neitandi í lijarta sínu, hvað
sem varirnar sögðu. Þeir hafa
leitað eigin dýrðar og eigin veg-
semdar. Þeir hafa krýnt sjálfa
sig með smáin annara, sóst eftir
þeirri frægð, sem aðrir menn
urðu að gjalda með tárum og
sárum, blóði og dauða. Hjer
crum vjer allir sekir. Allir hafa
syndgað og skortir Guðs dýrð,
segir postulinn. Það er aðeins
einn, sem gat sagt frammi fyrir
almáttugum Guði: Jeg hefi
gjört þig dýrlegan á jörðunni,
með því að fullkomna það verk,
sem þú fjekst mjer að vinna,
— það var liann, sem ekki
fjekk að fæðast í liíbýlum
mannanna og dó sem illræðis-
maður, dæmdur af mönnunum.
En öllúm þeim, sem tóku við
honum, trúðu á hann, gaf hann
rjett til þess að verða Guðs
börn, segir Jóhannes, hann gaf
þeim sinn rjett, sína verðskuld-
un, þá tign og dýrð, sem hann
ber í augum Guðs, einti allra.
Hann gaf þeim möguleika til
þess að efla dýrð Guðs á jörð-
iinni og íklæðast henni í eilifð-
inni. Ef vjer eigum hlutdeild í
þessum fögnuði, þái verður gleði
jólanna annað en geislabrot i
gegnum ský, meir en völt og
hverful harmabót, sem engum
umskiftum veldur í veruleika
lífs vors. Vjer höfum mætt lif-
andi Guði, þreifað á kærleika
hans, sjeð dýrð hans, vjer vit-
um, að hann er alt, svo á jörðu
sem á himni, vitum, að hann
elskar heiminn, elskar oss. Ilans
er ekki aðeins dýrðin, hans
er líka ríkið og mátturinn um
aldir alda. Hann gaf oss frels-
ara. Sái, sem fylgir honum,
gengur ekki i myrkrinu, heldur
hefir tjós lífsins. Það Ijós slokn-
ar ekki. Það þolir veruleika
jarðlífsins. „Það lýsir mjer
heim.“
Eilífum Guði sje lof og dýrð.
Hann gefi þjer gleðileg jól.
Sigurbjörn Einarsson.
\
/‘W.t*