Fálkinn - 19.12.1941, Qupperneq 29

JÖLABLAÐ FÁLKANS 1941
— Poldi! kallaði hún aftur. — Poldi! og
hamaðist í hurðinni og barði með kreptum
hnefunum. Hún lilustaði á ný; þar heyrðist
einhver umgangur, langir geispar og sVo var
svarað eins og upp úr svefni:
—- Já, nú kem jeg, hvaða læti eru þetta?
Lyklinum var snúið í lásnum og hurðin
opnaðist. í sömu andránni mölvaði kúla sið-
ustu heilu rúðuna í glugganum, en Grusinskaja
þreif Poldi litla með sjer út í göngin og fór
með hann i afdrep við múrvegginn.
— Poldi, sagði hún, — við erum öll niðri í
kjallara, gagnbyltingarmönnum hefir verið leynt
hjerna í gistihúsinu og þeir eru að skjóta út
um gluggana, alt liefir verið skotið og tætt
sundur í smátt .... jeg var svo lirædd um
yður, Poldi, þjer komuð ekki niður eins og
hinir, og jeg vissi að þjer ....
— Þarna stóð Poldi lítill og væskilslegur i
rauðröndóttum náttfötunum í miðjum göngun-
um. Hann brosti.
— Madame, hvíslaði hann, — madame, nú
er jeg læknaður. Já, madanie, ef þetta væri
ekki svona dásamlegt, þá lægi mjer ,við að
skellihlæja að því. Jeg lieyrði vel þegar þeir
byrjuðu.að skjóta í nótt. Það er að segja, jeg
bjelt fyrst, að mig væri að dreyma þetta, þvi
að jeg á vanda til þess — þessa drauma, sem
mig liefir dreymt upp aftur og aftur og hafa
gert mjer lifið svo súrt, svo að jeg hefi nötrað
frá hvirfli til ilja. Jeg hlustaði á þetta en hugs-
aði um leið:
— Nei, nú er um að gera að vilja, vilja,
vilja — eins og Grusinskaja hefir sagt, Þetta
er ekki nema draumur — Ijótur draumur. Og
svo sneri jeg mjer á hina ldiðina og stein-
sofnaði aftur, madame.
Þjer sögðuð að jeg ætti að viljal Aðeins að
vilja! Og jeg gerði það. Jeg píndi mig til að
standa við tjöldin þegar Wainbúhl kapteinn var
að skjóta. Og jeg fór út fyrir bæinn að skotbraut-
um hersins. Þar drundi i byssunum og jeg kikn-
aði í hnjánum, en jeg vildi, vildi, jeg greip dauða-
haldi í það sem næst var og gat afborið þetta
.... loksins, madame, liætti jeg að skjálfa, og nú
i nótt, madame — mjer finst þetta óskiljanlegt.
Jeg hjelt blátt áfram að þetta væri draumur!
Grusinskaja dró litla Poldi á eftir sjer fram
göngin og niður stigana en skothvellirnir kváðu
við og hvinurinn í kúlunum ljek um eyrun á
þeim. Loks kornust þau ofan í kjallarann.
— Poldi svaf, sagði madame.
— Svafstu — svafstu þetta alt af þjer? spurði
Paolo, hann lá bak við sterkt borð og krepti aðra
hendina um litla krossinn, en hjelt sígarettu milli
skjálfandi fingranna á hinni.
Litli Poldi svaraði ekki, en skömmu síðar sagði
hann ofur blátt áfram:
— Jeg verð að fara upp á loft og ná í fötin
mín, og svo fór hann aleinn upp aftur gegnum
kúlnahríðina og' kom niður aftur i gráu jakkaföt-
unum sínum og sagði:
— Á jeg ekki að hita okkur kaffi?
Matsve'inninn var forfallaður, liann var einn af
gagnbyltingarmönnunum, sem lá bak við vjel-
byssu upp á annari hæð.
Þetta byrjaði með þvi, að Grusinskaja, sem
hafði herbergi á annari hæð vaknaði með and-
fælúm, dauðhrædd. Hana hafði dreymt eithvað
um þrumuveður. Dreymt að lmn ætti ennþá
heima á búgarðinum í Rússlandi og að hún stæði
og horfði á þrumuveður fara yfir landið, en svo
fann hún alt í einu að þetta var ekki þrumu-
veður heldur var hún komin ofan í kjallara á
nýjan leik og yfir höfðinu á lienni var barist af
ofurkappi, en hún skalf af hræðslu og gróf sig
ofan í daunilt ruslið i kjallaranum.
En svo vaknaði hún var var gagntekin af
skelfingu. Rúða fór í þúsund mola, það glamraði
í glerbrotunum og þau hentust út um alt gólf,
en byssukúla hafði farið gegnum skáphurðina
andspænis glugganum. Hún vatt sjer fram úr
rúminu í snatri og varð þess nú vör, að múgur
og margmenni var í göngunum fyrir utan. Ein-
hver barði á dyrnar:
— Flýtið þjer yður, flýtið þjer yður! var kallað.
Hún klæddi sig í snatri en á meðan kom önnur
kúla gegnum gluggann og lenti í klæðaskápshurð-
inni, skamt frá þeirri fyrri.
Nokkrunt mínútum síðar var Grusinskaja kom-
in ofan i kjallara gistihússins ásamt hinum gest-
unum. Gestgjafinn æddi fram og aftur og njeri á
sjer hendurnar:
— Æ, æ, að þetta skuli hafi komið fyrir i niinu
gistihúsi — mínu heiðarlega gistihúsi! Að leyna
gagnbyltingarmönnum, æ, nei, nei!
En á meðan jós vjelbyssa kúlum á framhlið
hússins, svo að hún var götólt eins og sija. Að
árásarmennirnir rjeðust ekki til inngöngu i gisti-
húsið var eingöngu því að þakka, að alt í einu
hafði sjest i tvo vjelbyssukjafta i gistihúsglugg-
unum á 2. hæð og einn i dyr-
unum -— drottinn má vita,
hvaðan þær vjelbyssur komu,
hugsaði Grusinskaja, sem sat
á brennikassanum og mót-
mælti í heyranda hljóði af-
sökunum gestgjafans um, að
hann ætti engan þátt í hvern-
ig komið var.
Þarna sem liún sat á
brennikassanum fanst henni
alveg eins og hún væri kom-
in átján ár aftur í tíma-nn.
Alt í kringum hana var fólk,
sem hún þekti og fólk, sem
hún ekki þekti. Paolo, Ar-
gentinudansarinn, lá undir
borði og hjelt dauðahaldi uin ofurlítinn silfur-
kross, sem hann bar í festi um hálsinn, ein vinnu-
konan snökti, maður, sem hún ekki þekti talaði
með svo mikilli æsingu, að liún skildi ekki orð
af því, sem hann sagði! En vjelbyssurnar hóstuðu
fyrir utan og uppi yfir þeim .... Wainbúhl kap-
teinn stóð og hallaði sjer upp að skáp og
kveikti sjer í sígarettu. En alt í einu mundi
Grusinskaja eftir Poldi. Hvar var Poldi litli?
Hún spratt upp af viðarkassanum og spurði.
En enginn vissi neitt, enginn hafði sjeð litla
Poldi. Vinnukonan kjökrandi uppástóð, að hún
liefði barið á dyrnar lijá honum, en hún hafði
ekki tekið eftir hvort hann svaraði. Hún liefði
verið svo hrædd.
— Já, en hvar er Poldi, hvar er litli Poldi?
Grusinskaja stóð á miðju steingólfinu í eldhús-
inu og spurði til hægri og vinstri, en enginn
gat svarað og enginn kærði sig heldur 'um að
sinna þessu. Hver liafði nóg með sig ....
Vjelbyssurnar þrjár hóstuðu og sniullu í sí-
fellu. FóJk heyrði rúðurnar brotna, steina
detta, búsgögn velta um koll, en sjálft var fólk-
ið nokkurnveginn örugt þárna í kjallaranum.
Madame gekk yfir þvert gólfið út að dyrun-
um. Engirin reyndi að stöðva liana þangað til
hún hafði tekið liendinni á hurðarlnininum,
þá hrökk gestgjafinn við, þreif í handlegg henni
og sagði: — Madame, í guðs bænuin gerið þetta
ekki. Þjer verðið skotin, madame; gerið það
vegna sóma gistiliússins míns — það má ekki
ske, að gestir mínir ....
— Já, en liann Poldi .... sagði madame og
hvarf út úr dyrunum.
Hún komst um bakstiga upp i anddyrið,
það var orðið óþekkjanlegt, marmaralíkingar-
súlurnar voru brotnar í smátt, klefinn dyra-
varðarins var blátt áfram marinn og aðeins
einn lykill hjekk á lyklabrettinu og dinglaði
eins og pendúll. Húsgögnin höfðu verið hlað-
in saman í virki fyrir dyrnar og þar voru þrir
menn með byssur og skutu i sífellu. Grusinskaja
smokraði sjer með veggnum upp að stiganum
upp á loft. Þegar hún kom i beygjuna á stig-
anum livein í kúlu við hægra cyrað á lienni.
Grusinskaja fleygði sjer flatri og skreið á fjór-
um fótum upp stigann. Hún vissi, að herbergi
Poldis var á sömu hœð og liennar. Hún laum-
aðist áfram. Dyrnar að sumum herbergjunum
stóðu opnar upp á gátt, fólkið hafði ekki einu
sinni gefið sjer tíma til að loka eftir sjer. Hún
leit inn i eitt herbergið, þar var alt á rúi og
strúi. Gegnum opnar dyrnar kom byssukúla
fljúgandi, Grusinskaja beygði sig fljótt og kúl-
an skall í múrnum yfir höfðinu á henni. Loks
komst hún að dyrunum hjá litla Poldi. Hún tók
í liúninn. Ilurðin var aflæst, svo að hún barði
fast.
— Poldi! Poldi! kaRaði hún og hlustaði, en
ekkert svar kom. Hún fjekk ákafan hjartslátt!
Var hann þarna inni — vitskertur af hræðslu,
eða kanske dauður?