Fálkinn - 19.12.1941, Qupperneq 32

26
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1941
Saga eftir Ulla Wallin.
Bengi gat varla haft
aiigun af henni ....
Hugsunin varð að fá ráðrúm til að
setjast; það lá við að hún væri of
stórfengleg. Alt í einu nam hann
staðar við stólinn konunnar sinnar
og varð iitið á greiðsluna á liárinu
á henni, sem var einstaklega gamal-
dags.
„Birgit,"1 sagði hann, og það var
líkast og þegar liann talaði við dát-
ana í gamla daga. „Vantar þig ekk-
ert ?“
„Jú,“ heyrðist sagt syfjulega bak
við Hænsnaræktartímaritið. Kaffi!
Jeg skil ekki hvað orðið er af hon-
um Jolianson með kaffið."
„Langar þig ekki í neitt annað?"
Skipunartónninn frá gömlu dögun-
um var enn ósvikinn i röddinni.
Frú Birgit ljet tímaritið detta og
leit forviða á manninn sinn, sem
sjer til mikillar undrunar virtist
sannreyna, að grábláu augun i henni
væru i raunini alveg eins falleg og
forðum i hveitibrauðsdagana.
„Neitt annað,“ át hún silalega
eftir. „Hvað ætti það að vera?“
„Æ Birgit mín, líttu í spegilinn
eða líttu á mig. Finst þjer við ekki
vera farin að likjast gömlu mygluðu
myndunum af forfeðrum og -mæðr-
um okkar? Hvað segirðu um, að við
hregðum okkur til París? Og meðan
þú lítur á kjólana ætla jeg að bregða
mjer norður yfir sundið og láta
gamla skraddarann minn í Bond
Street sauma mjer nokkur föt, sem
ekki þarf að skammast sin fyrir.
Loftsagsbreytingin liressir okkur líka
og við verðum eins og nýslegnir tú-
skildingar þegar við komum heim
aftur.“
Frú Birgit seig aftur ofan í mjúka
koddana í hægindastólnum.
„Gerðu eins og þjer sýnist, góði
Bengt,“ geispaði hún. „Bara að jeg
íái kaffi.“
Værðin i henni eggjaði hann til
dáða og nú skálmaði hann að bjöll-
unni og hringdi vel og lengi.
Johansson kom að vörmu spori og
virtist ekki skilja hvaðan á liann
stóð veðrið, skjannrakaður og með
kaffibakkann í hendinni.
„Hvað í ósköpunum varð af þessu
kaffi?“ þrumaði óðalsherrann og
var hin reistasti.
„Kaffið kemur nákvæmlega á sama
tíma og vant er, herra!“
„En hver segir, að það sje ein-
mitt rjetti tíminn?“
Þjónninn rendi vonaraugum til
frúarinnar, en hún virtist vera svo
niðursokkin i blaðið sitt, að hún
hafði ekki einu sinni sjeð, að kaffið
var komið inn. Þessvegna hneigði
gandi þjónnin sig klunnalega og
flýtti sjer út. En hvernig gat hann
iíka grunað byltinguna, sem í vænd-
um var.“
„Forngripur!" urraði óðalsherrann
á eftir honum.
Nú skaut frú Birgit alt í einu upp
bak við blaðið, og það var kesknis-
glott í blágráu augunum.
„Æ, Bengt, hann er alveg eins og
hann hefir verið í síðastliðin tíu ár,
síðan jeg sá liann fyrst,“ sagði hún
og rjetti manni sínum kaffibollann.
Eitthvað var það í orðum hennar
og augnaráði, sem kom honum til að
kannast við það í huganum, að þessi
reiði lians hefði verið uppgerð. Hann
var flónslegur á svipinn þegar hann
tók við bollanum og settist á móti
henni.
„Eigum við þá ekki að slá þessu
föstu?“ spurði hann hægur.
„Hverju?“
„Að við förum í þessa Parísar-
ferð.“
„Jú, sama er mjer,“ sagði hún,
„jeg er búin að segja þjer það. Hve-
nær hefirðu hugsað þjer að við leggj-
um upp?“
„Undir eins og hægt er — úr því
að þú hefir fallist á þetta.“
„Jæja, jeg skal vera tilbúin þegar
þú vilt.“
Herra og frú Silverkrona lögðu
leið sína um Kaupmannahöfn og þeg-
ar þau höfðu komið sjer fyrir í járn-
brautarklefanum rendi óðalsherrann
augunum yfir konu sína, ofan frá og
niður í gegn.
Það sópaði tvímælalaust að henni
í raglanfrakkanum og með litla gráa
fiókahattinn klestan yfir ljótu hár-
greiðsluna. Það sópaði að henni, •—
en hún var ekki „fiks“. Hún yrði á-
kjósanlegasti förunautur núna, hún
mundi hvorki gefa honum tilefni til
afbrýðissemi eða verða afbrýðissöm
sjálf. Tilfinningar hennar voru fyrir
löngu kólnaðar, farnar í hýði eftir
tíu ára lijónaband.
Og hann sjálfur? Nú, jæja, það var
öðru máli að gegna um karhnenn.
Hann hafði fengið að reyna, hvað
tilhugsunin um veðreiðar gat vakið
af blundi í sál hans.
Með vellíðanartilfinningu hag-
ræddi hann sjer í klefaliorninu en
þá heyrðist karhnannsrödd spyrja,
hvort pláss væri í klefanum. Birgit
leit upp úr blaðinu sinu og kinkaði
kolli og á nýjan leik tók Bengt eftir
því hve augu hennar gátu verið falleg.
Svo leit hann á ókunna manninn,
sem var hár og grannur og í falleg-
um ferða-ulster og með enska húfu,
en undir derinu grilti hann í dökk,
fjörleg augu.
„Fjárans ólán“ liugsaði Bengt, —
honum sárnaði ónæðið en sárnaði
kanske öllu meir, hve konan hans
brosti hlýlega til mannsins.
Sá nýkomni leit á sætismerkið sitt
og bar það saman við tölurnar á
sætunum, sem laus voru og lagði
siðan blöðin sín í auða sætið við
hliðina á Birgit. Síðan fór liann úr
kápunni og hengdi hana út í göng-
in, þrýsti liúfunni betur niður á
ennið og settist á sinn stað.
KeNGT SILVERKRONA óðalsherra
og Birgit frú hans, fædd greif-
ynja Söderhjelm, sátu heima í bóka-
stofu sinni á Lagarhólmi í Smálandi
og ljetu sjer leiðast. Þetta var svo
sem engin nýlunda, þau höfðu í raun
og veru gert það ávalt síðan þau
komu heim til sín fyrir tíu árum úr
utanförinni eftir brúðkaupið.
í þá daga höfðu þau bæði verið
mjög ung og ástfangin. En alt er í
heiminum hverfult og ekkert er jafn
banvænt ástinni eins og vanafestan,
og vanafestan liafði verið óvenjulega
rík í þessu lijónabandi.
Óðalsherrann rendi augunum leti-
lega yfir dálkana í „Sydsvenska Dag-
bladet“ og staðnæmist við smágrein,
sem sagði frá því, að einn af vinum
hans, reiðmeistari í Skánarriddara-
sveitinni, ætlaði að taka þátt i veð-
reiðum í Englandi.
„En sá áhugi!“ hugsaði Bengt og
geispaði um leið og Ijet blaðið detta
á gólfið. En um leið gróf umhugsun-
in um veðreiðar upp endurminningu
í sofandi sál hans. Fagurt konuand-
lit — glampandi augu og arma, hvíta
og fasta eins og marmara —júhú —
það var nú i þá.daga — i pipar-
sveinatíð ljettúðarinnar, þegar mað-
ur gæddi sjer á krásunum og naut
lífsins með bestu lyst — — en nú
-----það er langt síðan þetta var ■—■!
Hann gat ekki að j:>ví gert, að hann
rendi augunum til stólsins, þar sem
óðalsfrúin sat dottandi yfir „Hænsna-
ræktarritinu".
„Það er bölvað,“ hugsaði hann á-
fram — „hvað kvenfólkið getur
breyst á fáeinum árum! Hver skyldi
trúa að þessi ómerkilega vera þarna
i stólnum hefði einhverntíma verið
hin umsetna Birgit Söderhjelm, sem
heil riddaraliðssveit lá á maganum
fyrir hjer einu sinni! Og hvaða garm-
ar eru þetta líka, sein liún Birgit
gengur í,“ lijelt liann áfram í hug-
anum, „flathæla skór, peysa upp í
háls — alt gersneytt öllum skilningi
á því, að karlmenn þarfnast að sjá
eitthvað annað.“
Og ergilegur leit hann af konunni
sinni en varð um leið litið á sjálfan
Hann liafði vaknað við að hand
koffort datt úr netinu.
sig í speglinum yfir arinhillunni.
„Jæja, það ljómar nú ekki fegurð-
in af þjer sjálfum lieldur, karl minn,“
tautaði han sjálfur hreinskilnislega
en óánægður.
Hann rjetti óafvitandi úr sjer í
stólnum og teygði hvíta vestið niður
á bumbuna, og í sama vetfangi laust
hugsun eins og elding niður i hug-
skoti hans.
Hann stóð upp og gekk nokkrum
sinnum fram og aftur um gólfið.
OOO
m
ooooo
PARÍSARFERÐIN
ooo
»o oo o o '"Wfe' • •-"181»' o -"«1111'' o -nma.- o o o o o o o