Fálkinn - 19.12.1941, Qupperneq 33

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1941. 27
að mjer golunni. Viljið þjer ekki
koma með mjer, herra Kaae?“ sagði
hún svo.
„Jú, með mikilli ánægju,“ svar-
aði liann.
Bengt bjóst til að verða samferða
en það var einhver fiðringu í þind-
inni á honum, svo að liann neyddist
til að snúa við og fara inn i salinn.
Þar fleygði hann sjer á sófa og lagði
aftur augun.
Þegar þau liittust aftur í klefanum
virtist Birgit óvenjulega liraustleg
og glöð. En liinsvegar var Bengl
fölur og skapillur.
En þegar þau voru að enda við
að koma sjer fyrir kom grannvaxin
ung stúlka inn, lagleg en mikið mál-
uð. Hún átti sætið við hliðina á
Bengt, og það var eins og nærvera
hennar kveikti í honum.
Hann var á hjólum kringum hana
og hjálpaði lienni úr skinnbrydd-
aðri kápunni og varð um leið litið
í flauelismjúk, brún augun á henni.
Hún jiakkaði honum fyrir og sagði
brosandi:
„Merci bien, Monsieur!“ og liin
blíða, galliska rödd liennar vakti
blundandi þrár í sál lians. Þessar
frönsku stúlkur eiga yndisþokka,
sem engar aðrar konur í heimi eiga.
Bengt skotraði augunum til Birgit.
Hún sat niðursokkin í blað og virt-
ist tæpiega hafa tekið eftir að stúlk-
an kom inn, að minsta kosti var
það ekki að sjá. Og þessvegna hjelt
Bengt áfram að virða þá frönsku
fyrir sjer i næði.
Hvað hún var töfrandi! Og hvert
smáatriði i klæðaburði hennar lýsti
næmum smekk. Mjór lítill fótur með
ótrúlega hælaliáan skó, og það var
eins og öklinn á henni væri rendur
úr fílabeini.
Bengt gat varla haft augun af
þessu. Og nú brosti liún loksins til
hans. Það var sambland af innileik
og krossgátu í brosinu hennar.
Hann liafði aldrei verið sjerlega
útfarinn í frönsku en með allskonar
bendingum og augnamáli tókst hon-
um að hefja viðræður og áður en
þau komu til París daginn eftir, var
hinn gagnkvæmi skilningur kominn
svo vel áleiðis, að hún hafði boðið
Bengt að koma lieim til sin á Boule-
vard Hausmann.
Hjónin kvöddu Kaae óðalseiganda
á brautarstöðinni. Hann ætlaði að
vera hjá kunningja sinum. — Bengt
og Birgit fóru á Hótel Ritz og höfðu
pantað herbergi þar.
|-<ENGT var í ljómandi skapi og
fanst París vera dýrðleg borg.
Birgit sagði fátt og lagði sig undir
eins og hún hafði fengið sjer morg-
unverð og bað.
„Þú hefir víst ekkert á móti Jjví
að jeg svipist um hjerna í kring
meðan jni hvilir þig,“ sagði hann,
er liann hafði kyst konuna sína
lauslega og litið á sína eigin ítur-
vöxnu persónu í liáa speglinum.
„Nei, það er öðru nær,“ sagði hún
og hagræddi sjer í rúminu. „Góða
skemtun, 'vinur minn.“
Bengt tók ekkert eftir kaldhæðn-
inni í augum konu sinnar liegar
hann fór út úr herberginu glaður
og ánægður. En þegar hann hafði
lokað liurðinni lieyrðist skrikjandi
hlátur úr rúminu.
„En livað þú hlakkar til, Bengt
litli,“ hvislaði Birgit og gróf höfuð-
ið ofan i svæfilinn. Skömmu síðar
svaf liún eins og steinn.
Þegar Bengt kom aftur á gistihús-
ið um klukkan fjögur, endurhrestur
eftir langa göngu á götunum og
strammara fyrir utan Café de la
Paix, var herbergið tómt. Hann
spurði vinnustúlkuna og hún sagði
lionum, að frúin hefði farið út ná-
lægt klukkan eitt og ekki beðið fyrir
nein skilaboð.

Bengt óðalsherra Silverkrona
gramdist æ meir og meir. Það var
eitthvað í hreyfingum og augnaráði
þessa manns, sem hann öfundaðist
hálfpartinn yfir. Hann sneri sjer að
konunni sinni og sagði eithvað sem
ekki skifti neinu máli, eins og liann
væri að reyna að undirstrika eign-
arrjett sinn á henni, en þagnaði í
miðri setningu, því að hann sá
roða koma fram í kinnar hennar —
roða, sem gerði andlitið á henni
eins og á ungri stúlku.
Svo klemdi hann saman varirnar
og horfði reiðilega á ókunna mann-
inn, þvi að hann taldi roðann hon-
um að kenna. En ungi maðurinn var
svo niðursokkinn i íþróttablaðið, að
hann virtist ekki vita af nágrönnun-
um.
„Imyndun, auðvitað ímyndun,
flónið þitt,“ sagði liann við sjálfan
sig í huganum. — „Því i skramban-
um var hún Birgit að roðna?“
Og svo þrýsti liann sjer enn betur
inn í hornið sitt og fór að dreyma
á nýjan leik um alla skemtunina
af ferðalaginu.
Þegar lestin nam staðar i Gedser,
spratt hann upp og fann að honum
1 ....'tr
„Komdu hingaö og
fúöu þjer glas,“ sagði
hún glaölega.
var kalt. Hann hafði sofið og hann
hafði dreymt vel, en vaknaði við
það að handtaska datt ofan úr net-
inu og á liöfuðið á honum. Hann var
talsverða stund að átta sig, leit í
kringum sig og sá að klefinn var
tómur; en úti i göngunum stóð
Birgit og var í kumpánlegu samtali
við ókunna manninn með húfuna.
;,Jæja, loksins vaknaðirðu, Bengt!“
kallaði hún. „Ætlarðu að koma nið-
ur og borða morgunverð. Vagninn
er að aka út á ferjuna.“
Hann tók lnifuna sína og fór út
i göngin. Ókunni maðurinn hneigði
sig kurteislega.
„Þetta er maðurinn minn, Bengt
Silverkrona,“ kynti Birgit. „Og Erik
Kaae, óðalseigandi af Jótlandi."
Bengt rjetti honum höndina með
semingi.
„Ætlið þjer kanske til París?“
spurði Bengt fremur þurlega.
„Já,“ sagði ungi maðurinn og and-
litið ljómaði af ánægju. „Manni veit-
ir ekki af að viðra sig eftir hálfs
árs heimasetu yfir ketkötlunum."
„Hm! — ójú!“ svaraði Bengt og
var að láta bugast af framkomu
unga mannsins. „Ójú, það er altaf
gaman að fá dálitla tilbreytingu frá
heimasetunum.“
Þau urðu nú öll samferða niður i
matsalinn á ferjunni. Birgit fór úr
kápunni og Bengt varð forviða er
hann sá, að græna prjónatreyjan,
sem hún var i, var flegin í hálsmálið
og fór henni prýðilega.
„Því i skrattanum skyldi hún al-
drei vera í þessu heima á Lagar-
hólmi,“ hugsaði hann með sjer.
Erik Kaae tókst bráðlega að finna
góðan stað og kom Birgit jjar fyrir
og bað um morgunverð handa þeim
öllum þremur. Bengt varð rórra þeg-
ar hann liafði fengið steikt flesk
og egg og ískældan snaps, en Birgit
og Kaae borðuðu eggjakæfu með
sveppum og drukku rauðvín með.
Hann var farinn að hvessa og
ferjan ruggaði talsvert. Bengt, sem
hafði aldrei verið sjóhraustur, hafði
orð á þvi, að hann ætlaði að leggja
sig eftir matinn.
„Það ættir þú að gera líka,“ sagði
hann og sneri sjer að Birgit.
„Mig langar ekkert til að hvíla
mig,“ svaraði hún, „ jeg vildi miklu
heldur koma upp á þilfarið og anda