Fálkinn - 24.05.1961, Blaðsíða 9

Skyndilega kom hann að ræktuðu landi.
Litlir akrar og tún, sem ljómuðu í sól-
skininu. Nokkrir steinkumbaldar risu
þar eins og þeir væru vaxnir út úr
fjallinu. Tvær gamlar manneskjur og
ung stúlka störðu á hann þaðan skelf-
ingu lostin. Þegar hann gekk í átt til
þeirra, flúðu þau inn í húsið.
Hermaðurinn hafði séð stúlkuna.
Hann braut upp hurðina með öxlunum
og ruddist inn. í skímunni stóðu þrjár
óttaslegnar mannverur og horfðu á
hann. Gömlu hjúin réttu hendurnar biðj-
andi til hans.
— Við eigum ekkert, sagði maðurinn.
— Taktu brauðið, sem við eigum, en
hlífðu okkur. Við skulum hlífa Hanni-
bal og hermönnum hans. Hlustaðu á .. .
Hann þagnaði og bandaði hendinni
vonleysislega, — Þú skilur auðvitað
ekki, hvað við erum að segja, stundi
hann.
— Ég skil, sagði Halguibab.
— Ég var skrifari í Karþagó og lærði
rómversku. Ég skal ekki gera ykkur
neitt illt. Farið þið bara út og leyfið
mér að vera einum með stúlkunni.
Gamli maðurinn hrópaði upp yfir sig.
Augu hans skutu gneistum og hann
flýtti sér að taka sér stöðu milli her-
mannsins og stúlkunnar. Halguibab dró
sverð sitt úr slíðrum.
Gömlu hjónin hrökluðust veinandi út
um dyrnar. Halguibab læsti á eftir þeim
og sneri sér að konunni ungu. Hann
dró djúpt andann. Hún leit á hann,
augu hennar voru stór af ótta og reiði.
Hún barði krepptum hnefanum í brjóst
hans, þegar hann greip utan um hana
og þrýsti henni að sér, og hún sneri
höfðinu undan, er hann kyssti háls
hennar. Glóandi heitar varir hans og
tennur snertu hörund hennar og hún
fann það og fór skyndilega að gráta
hjálparvana.
Það var ekki fyrr en á eftir. Þá var
eins og líf væri liðið og nýtt hafið.
Þá skildi Halguibab að hún lá í örm-
um hans og horfði á hann og gældi
við hann. Myrkrið var skollið á. Hún
strauk andlit hans létt og leitandi. Hann
lagði ennið að öxl hennar og stundi
þungt.
— Ert þú maðurinn minn? hvíslaði
hún.
— Já, sagði hann, — þú hefur gefið
mér meira en ég ætlaði að taka. Þú
hefur aftur gert mig að lifandi veru.
Ég er maðurinn þinn.
■— En heimili þitt, ástin mín, sagði
hún.
— Ég var þræll, sagði hann, — skrif-
ari hjá ríkum kaupmanni í Karþagó.
Ég fékk frelsi mitt fyrir að gerast her-
maður í her kaupmannanna, í her
Hannibals. Finndu hér!
Hann tók hönd hennar og lagði hana
á hægri öxl sér og hún fann djúpt,
hringlagað ör.
' — Brennimerki kaupmannsins míns,
sagði Halguibab. — Þræll á ekkert
heimili. Hér hjá þér, í líkama þínum,
Frh. á bls. 28