Fálkinn - 24.05.1961, Blaðsíða 23

myndirnar af brunanum og gera ljósmyndir handa blöðun-
um, sem hann hafði samninga við.
„Flash Club1 er ein af minnstu og sérstæðustu veitinga-
stofunum í New York. Hún er opin allan sólarhringinn
vegna gestanna, sem mestmegnir eru ljósmyndarar frá dag-
blöðum og auglýsingastofum. Venjulegir „dauðlegir menn“
geta fengið aðgönguskírteini að þessum klúbb, en því aðeins
að þeir þekki þar einhvern meðlim, og þrír menn úr stjórn-
inni samþykki inntökuna. Auk ljósmyndara höfðu ýmsir
blaðamenn aðgang þarna. Og svo venjulegur hópur efnaðra
iðjuleysingja, sem aldrei gátu fengið nógu marga staði til
að drepa tímann á. Ríkra manna synir töldu sér það mikinn
heiður, að hafa skírteini að „Flash Club“ með sömu réttind-
um og sístarfandi meðlimirnir, sem vissulega þurftu á stað
að halda þar sem þeir gætu hvílt sig milli hríðanna, og „hríð-
arnar“ voru erfitt mál í réttarsalnum, morðmál, hneyskli
hjá heldra fólkinu og þess konar, sem nauðsynlegt var að
hafa gát á allan sólarhringinn, eða þá brunar, sem voru svo
ónærgætnir að koma helzt á þeim tíma sólarhringsins, sem
fréttamenn voru helzt vanir að njóta hvíldar.
Klukkan var rúmlega fimm. Helan vann árdegis hjá blaði.
sínu. Hún átti að byrja klukkan sjö og gat farið heim að
sofa klukkan 15, ef hún vildi. Dave Dott var sinn eiginn herra,
hann var ekki fastur starfsmaður neins blaðs, og gat gert
það, sem honum sýndist.
Þrátt fyrir það, hve framorðið var, eða réttara sagt árla
var dags, voru margir gestir þarna í kytrunum klúbbsins.
Sumir höfðu að vísu sofnað í stólunum, og það var í bága
við reglurnar í klúbbnum að þjónarnir vektu þá, sem sváfu
og bæðu þá um að hypja sig heim til sín. í einu horninu
sátu þrír menn og voru að spila póker. Andlit þeirra voru
sljó. Augun gljáandi af vökum. Það var ekki að sjá, að þeir
hefðu hugann við spilin. Á einu borðshorninu stóðu sex
viskýflöskur í einum hnapp. Það kom fyrir, að einhver spil-
arinn skaut olnboganum svo, að flaska datt á gólfið, — en
það gerði ekkert til, því að hún var tóm.
Helen bað um steikt nýru, flesksneið og steikt egg. Hún
vissi, að maturinn var góður í „Flash Club“ á hvaða tíma
dags sem var, og hún var glorhungruð. Þjónninn kom óbeðið
með ölglas handa henni. Hún tók við því með þakklætisbrosi
á vörunum og varð að hugsa: — Kannske ég sé þreytuleg
og úrvinda af vökum? — en samt geymdi hún sér ölið þang-
að til hún hafði borðað nokkra bita af matnum.
Nú heyrðist lágur kliður fyrir innan afgreiðsluborðið.
Þjónninn þrýsti á hnapp og um leið opnuðust dyrnar út að
götunni. Gesturinn, sem inn kom, var lítill, hnubbaralegur
maður með horngleraugu. Reykurinn liðaðist í hringum upp
af bognu pípunni í munnviki hans. Hann leit í kringum sig
í stofunni og heilsaði með því að rétta tvo fingur upp að
hattbarðinu. Þegar hann kom auga á Helen, gekk hann rak-
leitt að borði hennar, dró fram stól og settist.
Án þess að taka pípuna úr munnvikinu eða hattinn af
hausnum og án þess að líta við, urraði hann eitthvað í áttina
til þjónsins, sem auðsjáanlega hafði skilið hvað hann vildi.
Því að vörmu spori setti hann kúfaðan disk fyrir framan
Lock Meredith og sagði um leið:
„Við höfum sérstaklega gott ravioli í dag, mr. Meredith . ..“
Lock kinkaði kolli.
„Gefið mér óblandað viskí... og ölglas með.“
Að undanteknu því að hann kastaði kveðju á stúlkuna um
leið og hann kom, lét hann eins og hún væri hvergi nærri.
Helen tók það ekkert nærri sér, — hún skeytti því yfirleitt
alls ekki.
í „Flash Club“ var kvenfólkinu ekki sýnd nein uppgerðar-
kurteisi. Fólkið sem kom þarna inn eftir klukkan 2 að nóttu
var þreytt og syfjað og hugsaði fyrst og fremst um hvíld og
mat, en ekki samræður og skemmtanir. Þarna hugsaði fyrst
og fremst hver um sjálfan sig, en sæi maður góðkunningja
einhvers staðar í stofunni var ekki nema sjálfsagt að setjast
hjá honum, til þess að njóta nálægðarinnar þó ekki væri
annað.
Helen hafði lokið við matinn og ýtti diskinum frá sér. En
Lock Meredith hafði ekki fengið raindli-skammt sinn ennþá.
Hann bauð Helen vindling, og kveikti meira að segja í hjá
henni.
„Úti að skoða borgina,“ tautaði hann, og beit tönnunum að
munnstykkinu á pípunni.
„Alveg rétt,“ sagði hún og kinkaði kolli. Hún leit á arm-
bandsúr sitt. Það hafði stöðvazt, en yfir afgreiðsluborðinu
var rafmagnsklukka. Hún dró upp úrið sitt og á meðan var
hún að hugsa um hvort Dave Dodd mundi ekki fara að koma
úr þessu. Kæmi hann ekki bráðlega þá varð hún að fara án
þess að hitta hann. Eitthvað gat hafa komið fyrir og gert
honum ómögulegt að koma. Blaðaljósmyndarar eru jafn ó-
áreiðanlegir og veðurfréttirnar, hugsaði hún með sér.
AÍlt í einu leit hún hvasst á Lock Meredith. Henni datt allt
í einu í hug að það mundi ekki vera einber tilviljun, að hon-
um skaut þarna upp við borðið hennar.
„Segið þér mér — “ muldraði hún, ,, —hafið þér nokkuð
að sýsla með „Home & Business"?
í sama- bili kom þjónninn með ravioli handa Meredith.
Lock jós sjóðheitum ítölskum makkaróníréttinum upp á disk-
inn hjá sér og stráði þykku lagi af rifnum osti yfir og tók
sér svo vænan teyg af öli.
„Já, alveg rétt,“ sagði hann með munninn fullan af mat.
„Það er sá tíundi,“ sagði Helen hugsandi. Hún tók vindling
upp úr vasa sínum og kveikti í.
„Fjórtándi,“ leiðrétti Meredith.
„Ég átti ekki við mánaðardaginn . . . Þetta er tíunda íkveikj-
an af þessu tagi.“
„Talaðu varlega, stúlka — hver er að tala um íkveikju í
sambandi við brunann hjá Cornille?"
Hún horfði á hann um stund, — allt í einu brosti hann.
„Þetta hefur kostað tryggingarfélögin sand af peningum,“
sagði hann tyggjandi. „Forstjórinn í „Home & Business“ var
fjúkandi vondur þegar hann símaði til mín. Til hvers haldið
þér að við borgum leynilögreglumönnum?“ sagði hann.
Helen pírði augunum.
„Og hverju svaraðir þú?“
„Ég sagði: Mr. Glenley, ef þér getið fengið betri snuðrara
en Meredith þá skulum við telja samning okkar genginn úr
gildi. En þá svaraði hann „haldið kjafti“ og hringdi af.“
„Þetta getur maður kallað traustsyfirlýsingu,“ sagði Helen.
„Væri ég í þínum sporum mundi ég verða stoltur eins og
Spánverji. Hvers vegna ferðu ekki á stúfana og hefst eitt-
hvað að? Leitar uppi spor, fingraför, vindlingastúfa eða þess
háttar, sem maður les um í blöðum og eldhúsreyfurum?“
Lock hætti að eta og hallaði sér fram á borðið. Helen datt
allt í einu í hug að það væri furðulegt að hann skyldi ekki
borða með pípuna í munninum. Þetta var víst í fyrsta skipti
á æfinni, sem hún hafði séð Lock Meredith án pípu í vinstra
munnvikinu.
„Greind og dugleg stúlka eins og þú ætti að vita, að í
brennumálum er hér um bil aldrei hægt að finna nokkur
spor,“ tautaði hann í álösunartón. „Þetta er versta vinna sem
til er, þvi að brennuvargurinn sér jafnan um, að allt það
sem kynni að geta gefið vísbendingu, brenni með húsinu.“
„Og hvað gerir maður þá?“ spurði hún.
„Bíður átekta og sér hvað lögreglan gerir. Og tekur við
kaupinu sínu mánaðarlega hjá vátryggingarfélaginu.11
„Bull... þú mundir aldrei láta þér detta það í hug. Hvað
hefur þú fyrir stafni núna. Hvers vegna komstu hérna inn og
settist hér?“
Lock skaut hattinum aftur í hnakka og sagði: „Getur lag-
leg, lítil stúlka sýnt tilfinningum manns ofurlitla þolinmæði
á alvörustundum lífsins? Er nauðsynlegt að útskýra, að það
eru fleiri en fréttastúlkur frá „Morning Star“, sem geta fund-
ið til þessara óþæginda undir þindinni, sem í algengum lækna-
bókum er kallað sultur?"
Helen slökkti í vindlingsstúfnum og fór að taka saman dótið
sitt. Það virtist svo sem að Dave Dott hefði ekki hugsað sér
að efna loforð sitt um að koma. Hann um það!
„Heyrðu mig,“ sagði Meredith byrstur. „Geturðu ekki lofað
mér að tala út án þess að haga þér eins og prímadonna í þriðja
þætti í lélegri óperettu? Og ég sem ætlaði að fara að útlista
hinar göfugri tilfinningar mínar fyrir þér!“ Framh.
\
FÁLKINN 23
NY FRAMHALDSSAGA IMY FRAMHALDSSAGA IMY FRAMHALDSSAGA