Fálkinn - 14.06.1961, Side 11

lék látbragð þeirra. Þótti að þessu hin
bezta skemmtun. Fyrir þetta og fleira
var Jón velkominn á mörg myndarleg-
ustu heimili á leið sinni austur í Flóa
á heimleið úr veri á vorin, og fékk
viðvik á bæjum, þar sem hann helzt
kaus.
Jón berhenti var ágætur ferðamaður.
Hann kunni marga hluti, sem gott þótti
að kunna áður fyrr og voru til gagns,
en nú yrðu flokkuð undir hjátrú. Hann
nam söng og kvak fugla og æfði sig
oft langtímum við að herma eftir þeim.
Var það gamall háttur góðra ferða-
manna, að kunna vel að herma eftir
fuglum. Menn þóttust hafa af slíku
mikil not. Þeir léku eftir fuglum, þeg-
ar þá vantaði að fá fyrirboða um veð-
ur eða vitneskju um, hvort vötn væru
fær. Sungu þeir margvíslega eftir fugl-
um og fengu þá til að taka undir. Námu
þeir þá af raddbrigðum þeirra, bæði
veðurfar og hvort gott væri að leggja
í vötn. Jón berhenti kunni þetta öðrum
mönnum betur og varð honum oft mik-
ið gagn af þessari list. Mörgum þótti
hann fram úr hófi naskur að sjá út
veður og hvar ætti að velja leið eða
vöð á ám, þar sem menn voru ókunn-
ugir.
Einn af þeim bæjum, sem Jón ber-
henti kaus að dvelja á og fá viðvik
um stund, var Krýsivík, Það var hon-
um hentugt mjög, þegar hann var á
heimleið úr veri í Grindavík. Var það
lengi, að honum þótti þar gott að dvelj-
ast í vist um tíma og fékk þar ávallt
starf við hæfi. En atvikin eru stundum
einkennileg og verður lítt séð fyrir, hvað
verður. Um bjartar vornætur er ekki
síður von á draugum eða vættum, en
í skammdeginu. Albjört sumarnóttin
flytur stundum ógn á leið einbúans, sem
veldur hryllingi og ótta, er gjörbreytir
ætlun og áfangastöðum. Svo varð Jóni
berhenta vornótt eina í Krýsivík.
3.
Eitt sinn um vortíma, á leið úr veri
í Grindavík, tók Jón berhenti sér vist
um stund í Krýsivík. Fékk hann þar
starf, sem var mjög að skapi hans. Hon-
um var falið af bónda að annast gæzlu
engja skammt frá bænum, því að þá
voru ekki til gripheldar girðingar í
sveitum. Jón kunni þessu starfi vel og
undi hag sínum hið bezta í einverunni
um nætur. Hann fékk gott nesti með
sér til næturinnar hjá húsfreyjunni í
Krýsivík. Henni var vel kunnugt um,
að Jón var talsvert fyrir góðan mat,
og vissi vel, hvað honum kom bezt.
Jón fann afdrep í fjárkofa við jaðar
engjanna og útbjó sér þar flet af moði
og heyi. Fénaðurinn var ekki um of
ágengur á engjarnar, og þurfti hann
ekki að óttast, að hann leitaði þangað
meðan húmaði mest af nótt. Gat Jón
því verið rólegur í kofanum, og fengið
sér smádúr, ef hann langaði til. Liðu
svo nokkrar nætur, að allt gekk að ósk-
um, og undi Jón hag sínum hið bezta.
Nótt eftir nótt stundaði Jón berhenti
gæzluna og bar ekkert til tíðinda. Hann
lá í kofanum, meðan húmaði mest.
Hann fór út við og við til að athuga,
hvort fénaður væri kominn í engjarn-
ar til beitar. Hann naut einverunnar
fullkomlega og var hinn ánægðasti.
Nótt eina lá Jón á fleti sínu í kofan-
um og hafði ef til vill fest blund um
stund. En allt í einu heyrði hann ein-
kennilegt hljóð úti. Hljóðið nálgaðist
kofann og líktist mest, að skepna væri
þar á ferð og gripi sér tuggu annað
kastið með snöggu biti. Hélt Jón, að
hér væri á ferð stórgripur, hestur eða
kýr. Hann var hinn rólegasti, því að
hann vissi það algjörlega meinlaust, þó
að stórgripur biti umhverfis kofann.
Kringum hann var loðið og hálfgert
töðugras. Það var því ekkert óeðlilegt,
þó að kýr eða hestur leitaði þangað
til beitar. Ætlaði Jón að láta skepn-
una vera í friði um stund.
Eftir stutta stund heyrði hann hljóð-
ið enn greinilegar og virtist honum það
vera komið alveg að kofanum. Grip-
urinn beit grasið alláfergislega og var
farinn að bíta af kofaveggnum. Hlust-
aði Jón hinn rólegasti á þetta, án þess
að finna til hins minnsta geigs.
En brátt fór að grána gamanið. Skepn-
an, ef skepnu skyldi kalla, virtist ekki
lengur bíta grasið með eðlilegurn hætti,
heldur reif það eða sleit upp í stórum
tuggum, svo að kofinn riðaði við og
nötraði draugalega í honum við hvert
bit. Enda var gripurinn sennilega kom-
inn upp á vegginn eða jafnvel þakið.
Lá nú við að kofinn myndi falla nið-
ur þá og þegar. Féll Jóni allur ketill
í eld við þetta og óttaðist, að fá grip-
Frh. á bls. 34
íÉMÍP
mmm
iPfRslSííiS!