Fálkinn - 21.06.1961, Blaðsíða 9

hluta vegna var með einglirni, og sagði eitthvað við hana
á þýzku, sem hún skildi ekki. Hún svaraði á frönsku, sern
ég skildi ekki. Eftir það brostum við bara hvort til annars
þegar öðruhvoru varð litið á annaðhvort, og ég sá gegnum
skógarþykknið, að Jóhanna bar sig eins að við borðherrann
sinn.
Ég benti þjóninum að koma, lyfti servlettunni til vonar
og vara og benti honum á orðuna mína og bað hann í öll-
um lifandi bænum að gefa mér eitthvað í gogginn. Þá kom
babb í bátinn. í kóngsveizlum er margréttað og lífið liggur
við að menn villist ekki á hnífapörunum. Það gengur ekki
að menn sulli í sig kjötkássuni með fiskgafflinum. Það er
strax komið til kóngsins og honum verður óglatt við tilhugs-
unina. Hnífapörunum er raðað Þannig við diskana, að yzta
parið er á fyrsta réttinn, næsta par á næsta rétt og þannig
koll af kollið þangað til allt silfrið er komið fram í eldhús.
Þá er máltíðinni lokið, og ef ekkert verkfæri gengur af, þá
hefur maður staðizt prófið. Þetta er lafhægt, ef maður bara
man að maður á alltaf að byrja á hnífapörunum til endanna.
Þegar ég bað þjóninn að gefa mér eitthvað í gogginn, gaut
hann augunum á silfursafnið mitt og fölnaði. „En það er
búið að boröa skjaldbökusúpuna,“ hvíslaði hann skelkaður.
„Hvað eigið þér við, væni?“ hvíslaði ég.
„Hnífapörin yðar ganga ekki upp,“ hvíslaði hann. „Þér
eruð einum rétti á eftir öllum hinum. Þér verðið að borða
fiskinn með súpuskeiðinni, öndina með fiskgafflinum og
diplómatdesertinn með andagafflinum.“
„Þér haldið ekki að ég geti hlaupið yfir súpuskeiðina?“
hvíslaði ég.
„Og skilið hana eftir?“ hvíslaði þjónninn. „Ég held þér
séuð ekki með öllum mjalla!“
Við þessu var vitanlega ekkert að segja: annaðhvort kann
maður sig í kóngsveizlunum eða maður kann sig ekki, og
ég bað þjóninn í guðanna bænum að flýta sér til Jóhönnu
og taka af henni fiskinn. Það hefði verið fallegt afspurnar
eða hitt þó heldur, að Albert A. Bogesen og frú kynnu ekki
að éta margréttað.
Framh. á bls. 28.
FALKINN
9