Fálkinn - 21.06.1961, Blaðsíða 21

Vatnið sauS í rafkatlinum. Hann náði í kínverskan tepott
og setti nokkur teblöð í hann. Og meðan hann var að hella
sjóðandi vatninu í tepottinn, leit hann við og við brosandi
til stúlkunnar.
„Og Terry auminginn starfaði fyrir þessa bófa,“ andvarp-
aði hún. „Hann hefur ef til vill aðeins verið sendill hjá þeim.“
„Getur verið,“ sagði Dave Dott. „Og kannske hefur hann
kveikt í. Það skiptir engu máli í þessu sambandi. Hann var
myrtur og rændur. Hvers vegna ....?“ endurtók hún.
Það var ekki um að villast, að hún var að skopast að hon-
um. Hún virtist vera skrambi örugg og viss. Og hún hafði
auðsjáanlega snúið frá þeirri skoðun, að það væri hann,
Dave Dott, sem drepið hefði Terry.
Hann bar fram tebollana og hafði jafnframt gát á brauð-
sneiðunum, sem hann var að steikja í glóðargrindinni.
„Það er helzt að sjá, að þér séuð allra viðfeldnasti mað-
ur,“ muldraði hún meðan hún var að kveikja sér í vindlingi.
„Einmitt eins og flestar stúlkur óska sér að eiga fyrir mann
— en aldrei fá. Mér þykir leitt, að þér skuluð vera svona
mikið flón. Nú skulum við snúa ráðgátunni um Terry við
og hugsa okkur, að hann hafi ekki verið neitt viðriðinn
íkveikjuna,“ hélt hún áfram og röddin var værðarleg, líkt
og þegar köttur malar.
„Hann getur vitanlega hafa unnið fyrir aðra bófa,“ sagði
Dott. „Eða upp á eigin spýtur .... Þér eruð snjöll að sumu
leyti, ungfrú.“
„Og þér vitið, að þeir sem snjallir eru, geta verið hættu-
legir,“ svaraði hún. „En mér þykir leiðast, að þér skuluð
haga yður eins og þér væruð ekki hættur að ganga með
bleijur ennþá.“
Blaðaljósmyndarinn hlóð brauðsneiðunum á disk og setti
hann á milli tebollanna. „Á þetta að vera aðvörun? spurði
hann.
Hún yppti öxlunum. Dave settist á legubekkinn og hellti
gulbrúnu teinu í bollana.
„Þessu er ljómandi vel fyrir komið,“ andvarpaði hún.
„Og bölvunin er sú, að undir eins og eitthvað er gert ofur-
lítið rómantískt, þá fer ekki hjá því að það hefur áhrif,
jafnvel á stúlkur sem eru eins og ég.“
„Það er ekkert út á yður að setja,“ sagði Dave.
Hún pírði augunum.
„Haldið þér .... Ég á við: ég ætti ekki að vera svona
fjandi viðkvæm og bljúg. En það er hægur vandi að vera
harðsoðinn ef maður er með viskí- eða vermútglas í hend-
inni .... Þetta hérna er eins og í skáldsögu eða kvikmynd
um gamla hefðarfjölskyldu. Gefið þér mér sneið af glóð-
uðu brauði.“
„Þér farið að kunna við yður,“ sagði Dave hægt. „Hvernig
væri nú að þér leystuð frá skjóðunni?“
„Nei, þetta umhverfi verkar ekki á mig,“ sagði hún hlæj-
andi. Og svo fór skuggi um andlitið á henni. „Mér þykir það
leitt — yðar vegna.“
„Þér talið um mig eins og ég væri á grafarbakkanum."
„Veit maður nokkurn tíma hvort maður er það ekki?“
„Eigum við ekki að tala um eitthvað annað?“ sagði Dave.
„Hvaða kvikmyndaleikara dáið þér mest: Gary Grant eða
Clark Gable eða ....“
„Haldið þér yður saman. Þetta er alvara. Terry er ekkert
viðriðinn þessa íkveikju. Hann vann sjálfum sér og sat um
peningana. Hann hlýtur að hafa gabbað Cornell — en hann
gabbaði ekki —.“ Hún þagnaði og tuggði brauðið.
Blaðaljósmyndarinn kveikti í pípu sinni. Hann hellti tei
í báða bollana, sem voru orðnir tómir, laut fram og studdi
báðum olnbogunum á borðið.
„Ég fæ meiri og meiri áhuga fyrir yður,“ tautaði hann.
„Maður heldur sig vera orðinn þreyttan og tilfinningalaus-
an, og að manni standa á sama um allt, en svei mér ef ég
held ekki að ég mundi verða veikur fyrir yður, ef til lengd-
ar léti.“
„Verið ekki að gera að gamni yðar,“ andvarpaði hún og
starði út í bláinn.
Dave tók pípuna út úr sér og spurði, eins og úti á þekju:
„Eruð þér hér .... núna?“
Hún horfði fast á hann, þannig að hann gat ekki litið
undan.
„Mér finnst ég vera fyrirlitlegt kvikindi,“ sagði hún allt
í einu.
„Setjið þér það ekki fyrir yður, okkur finnst víst flest-
um svo .... “
„En án þess að hafa ástæðu til þess .... “ Munnurinn á
henni herptist saman í miðri setningunni og augun urðu
skýr, eins og hún hefði fengið kvalir.
Blaðaljósmyndarinn skildi hvað þetta þýddi, og í rauninni
hafði hann búizt við því nokkrar mínútur, að eitthvað
mundi ske. Framkoma hennar var öll eins og hún væri
að aðvara hann. Hvers vegna? Hún hafði auðsjáanlega vikn-
að við að sitja þarna á notalegum stað. Hún hafði ginnt
hann í gildru en iðraðist þess ekki fyrr en það var að
verða of seint. Hafði hún vonað, að honum væri gagn í
að hún aðvaraði hann áður en netið fór að dragast saman
kringum hann?
Nú kom bylmingshögg á hurðina og hún hrökk upp, og
að heita mátti samtímis sást andlit á þakglugganum á
skúrnum. Maðurinn á þakinu hélt á skammbyssu í hendinni.
Tveir menn stóðu í dyrunum. Tveir sterklegir menn, með
hendurnar í vösunum á vetrarfrökkunum og kragana bretta
upp.
„Mér þykir leitt að þurfa að gera þetta,“ sagði Dave lágt.
„Jafnleitt og yður þykir að hafa veitt mig í gildruna.“
Án þess að mönnunum í dyrunum hefði dottið í hug að
hann mundi hreyfa sig, þreif hann utan um stúlkuna aft-
an frá.
Og nú var hann ekki seinn í vöfunum. Hann vissi, hvar
hann hafði bezt skjól fyrir manninum á þakinu. í þremur
skrefum vatt hann sér hinumegin í herbergið og sneri bak-
inu til veggjar. Hann greip hægri hendi eldfljótt ofan i
kápuvasa stúlkunnar. Hann brosti, er hann fann að honum
hafði ekki skjátlazt. Séð stúlka af því taginu sem þessi var,
og sem meira að segja var í hættulegum erindagerðum,
var ekki svo vitlaus að ganga óvopnuð. Dave Dott lyfti
skammbyssunni, sem hann hafði náð í, og miðaði henni
á mennina í dyrunum. Hann beygði sig bak við stúlkuna,
samverkakonu þeirra, og notaði hana sem skjöld.
„Viljið þið mér nokkuð?“ spurði hann hvasst.
Mennirnir horfðu hvor á annan. Kannske kom þeim þetta
á óvart — kannske ekki. Allt í einu spruttu þeir hvor til
sinnar hliðar, eins og villidýr, sem tekur undir sig stökk.
í sama bili reið af skot, úr frakkavasa annars þeirra.
Dave fann að kúlan lenti á múrveggnum yfir höfðinu á
honum, sem náði upp yfir höfðuð stúlkunnar. Hann var
fljótur að beygja sig bak við öxlina á henni, og svo skaut
hann á móti. Púðurreykurinn lá eins og þoka yfir þeim,
upp undir þakinu á skúrnum. Annar bófinn leitaði skjóls
bak við borðið, sem Dave og gestur hans höfðu setið við
áður. En hinn velti vinnuborði Daves á hliðina, svo að
flöskur, stækkunartækin og glösin duttu í gólfið og brotnuðu.
(Framh.)
BEaðaljósmyndarinn skildi hvað
þetta þýddi, og í rauninni hafði
hann búizt við því nokkrar mín-
útur, að eitthvað mundi ske.
Framkoma hennar var öll eins
og hún væri að aðvara hann...
FÁLKINN
21