Fálkinn - 21.06.1961, Blaðsíða 27

Brabra, sögðu andirnar og hristu sig.
Gvak gvak gva, byrjaði gæsasteggur-
inn en hætti í miðri setningu. Hann var
of syfjaður.
Og Litla Kát lék sér allan daginn með-
al fuglanna.
Vorið leið. Sumarið gekk í garð.
Með sumarkomunni breyttist Litla
Kát úr ærslafullum hvolpi í fullþroska
hund. Það stirndi á vöðvana, feldurinn
gljáði, og í djúpi brúnu augnanna fólst
vaxandi vit hundsins, er bjó við gott at-
læti til sálar og líkama.
Og nú gerðist hann hinn trúi þjónn,
sem á hverjum morgni fylgdi húsbónda
sínum upp á þjóðveginn, þangað sem
vagnsins var von er flutti manninn til
vinnu sinna.r í borginni. Og á hverju
kvöldi var hundurinn mættur á sama
stað.
Já, hundurinn virti manninn, sem
klappaði honum á kollinn eða ræddi við
hann alvarlegur í bragði. En þá var hann
vanur að leggja hausinn á hné kennara
síns, og eyrun námu hvert orð. Og þótt
hundurinn skildi ekki orðin, var hann
undrafær á merkingu þeirra og svip-
brigði herra síns.
Og Litla Kát elskaði konuna, sem
hugsaði um þarfir hennar, strauk henni
ástúðlega og leyfði henni að hvíla við
fætur húsbændanna um nætur.
Senn var sumarið á enda en haustið
tók við völdum. Ásamt haustinu komu
naprir vindar úr öllum áttum, og gripu
með sér laufin af trjánum. Farfuglarn-
ir hófu sig til flugs í þrímynduðum
fylkingum og héldu til suðrænni landa.
Allt var á fleygiferð.
Og mitt í ringulreið árstíðarskiptanna
kenndi hundurinn, sem nú var orðinn
kynþroska, kall náttúrunnar.
Og eitt kvöldið, þegar hann ráfaði
eirðarlaus á melnum framan við húsið
barst hundgá ofan frá ásnum.
Litla Kát tók snarpt viðbragð. Hvað
var Jpetta?
Hún reisti eyrun, rak nasirnar upp í
vindinn og beitti lyktskynjun sinni til
hins ýtrasta. Augun skutu neistum út
í rökkrið.
Drykklanda stund stóð hún hreyf-
ingarlaus með hvern vöðva titrandi
af eftirvæntingu.
Svo gaf hún frá sér hvellt kall: Hvar
ertu?
Svarið kom samstundis. Langdregið,
ákaft, fagnaðarfullt.
Og niður hæðina kom ókunnur hund-
ur á mikilli ferð.
Á sama andartaki drógust skýin sund-
ur, og tunglið varpaði birtu á sterklegt
dýrið, sem geystist niður hallann, með
hárin uppreist undan veðrinu, höfuðið
reigt aftur og vilta glampa 1 augunum.
Á sléttunni fyrir neðan mættust hund-
arnir. Þeir nálguðust hvorn annan var-
færnislega og heilsuðust.
Síðan hurfu þeir út í myrkrið, um-
vafnir tunglskini, tvö dýr, sem fundið
höfðu maka hvort í öðru.
Haustið rann inn í veturinn og enn
breyttist tíðarfarið.
Skýin dökknuðu og þokuðu sér sam-
an á hvítri festingunni, grálynd og fúl.
í tvo mánuði samfleytt rigndi meira eða
minna hvern einasta dag. En í síðasta
mánuði ársins stytti loks upp. Og ein-
mitt um það leyti upplifði Litla Kát feg-
ursta augnablik lífs síns. Þá varð hún
móðir.
Mega þeir vera? spurði Litla Kát, og
leit á vini sína tvo, manninn og konvma,
sem stóðu við flet hennar.
Þeir mega ekki vera, sagði maður-
inn. En konan draup höfði þegjandi.
Skömmu síðar voru hvolparnir teknir
burt.
Með komu fyrstu snjókornanno tók þó
Litla Kát aftur gleði sína.
Það féll eitthvað kalt og skrýtið úr
loftinu, sem bráðnaði um leið og hún
glefsaði í það, og þyrlaðist eftir hjarn-
inu mjúkt og bjart þegar hún velti sér
á jörðinni.
Já, í nokkra daga var lífið unaðslegur
leikur. En þá kom atvik fyrir, er varp-
aði aftur skugga á gleði hundsins.
Húsmóðirin hvarf óvænt að heiman.
Og vegna fjarveru hennar neyddist mað-
urinn til að loka hundinn inni, meðan
hann gegndi störfum í borginni.
Æ — hve óendanlega líða ekki dag-
arnir hægt hgá þeim, sem læstur er inni.
Og hundurinn stundi af vanlíðan og
eigraði um húsið einmana og óglaður.
Og milli þess að hann át og svaf, geysp-
aði og ók sér, barðist hann við ósýni-
lega óvini eða brá á leik við ímyndaða
leikfélaga.
Stundum skeði það óhapp í ólátunum
að fóðrið rifnaði af þiljunum. Þá varð
maðurinn reiður þegar hann kom heim,
og skammaði hundinn, sem bar löppina
fyrir sig eins og barn, sem væntir höggs.
Og eitthvað í líkingu við tár glitraði í
augum hans.
En hundar gráta ekki — Eða gera
þeir það?
Þegar dagarnir fylltu tuginn kom kon-
an heim. En hún kom ekki ein. í faðmi
hennar hvíldi lítill smáguð.
Má hann vera? spurði Litla Kát, eft-
ir að hafa í fagnaði lausnar sinnar snú-
izt um konuna 1 ofsakæti. Og hún þef-
aði nærfærnislega af barninu.
Hann má vera, sagði konan með hönd-
unum, sem hlúðu blítt að unga sveinin-
um.
Og hundurinn tók strax ástfóstri yið
litla mannsbarnið.
Er leið á veturinn gerði miklar fann-
komur. Það hvein í norðanvindinum og
frostið herti dag frá degi. Þorrinn ætl-
aði að verða harðskeyttur viðureignar.
Er kalt? spurði Litla Kát vinkonur
sínar, gæsirnar, sem gengu úti allan árs-
ins hring.
Það er kalt, svöruðu þær, og hnipruðu
sig saman á frostköldum melnum.
Er kalt? spurði hún hænsnin. En hún
greindi ekki svar þeirra. Þær voru inni-
byrgðar í hænsnaskúrnum.
Já víst var kalt. Því nú beit eitthvað
svo illyrmislega í vott trýnið á Litlu Kát,
að hún ýlfraði af sársauka og leitaði
skjóls hjá konunni.
Er kuldinn þá vondur? spurði hún og
nuddaði auman blettinn með framfæt-
inum.
Hann er slæmur, sagði konan. Og hún
þrýsti barninu fastar að brjósti sér, því
nú var kalt í kotinu við ána.
Þetta sama kvöld ráðgerðu maðurinn
og konan að flytjast með barnið sitt í
borgarhlýjuna.
En hvað átti að verða um hana Litlu
Frh. af bls. 32.
Smásaga
eftir Guðrúnu
Jakobsen
EITT
EILÍFÐAR
SMÁBLÓM
FALKIN
n 27