Fálkinn - 01.11.1961, Qupperneq 9

Hann sagði: „Þú ert ekki héðan, þú
ert frá Haiti“.
„Þarna sérðu“, sagði hún. „Haiti,
Kúba og Jamaica, allar Vestur-Indíur
er sama fólkið. Það sem þú sérð hér
á Kúbu, það sérð þú líka á Haiti. Allt
það sama. Þú sást föður minn í gær-
kvöldi. Ef þú hefðir ekki vitað að hann
er frá Haiti, hvað mundirðu þá
gizka á?“
„Að hann sé frá Kúbu“ sagði sjó-
maðurinn.
„Ég er frá Kúbu“, sagði hún. „Ég
tel mig vera Kúbustúlku sem er neydd
til að dansa haitískan dans“.
„Hvers vegna sækirðu þá Rauða
köttinn?“ sagði hann.
„Ég vinn þar“ sagði hún.
„Þú vinnur þar“, sagði hann.
„Við verðum öll að lifa“, sagði hún.
„Snýr ekki þessi gluggi út að göt-
unni?“ sagði hann. „Finnst þér óþarfi
að fara í eitthvað utan yfir þig?“
Hún hló. „Ég sit stundum svona“,
sagði hún, „þegar vel liggur á mér.
Þá erum við systur — ég og sólin“. Svo
veifaði hún hendinni.
„Hverjum ertu að veifa?“ sagði hann.
„Það er kaupmaðurinn hérna hinum
megin“, sagði hún. „Hann kemur hing-
að stundum með sardínur og Gamba“.
„Ég skal ekki rengja þig“, sagði hann.
„Mér þykja sardínur góðar“, sagði
hún. „Þykja þér góðar sardínur?"
„Ég get étið þær í olíu, ekki í tómat“,
sagði hann.
Hún kallaði eitthvað út um gluggann.
„Hvað ertu að hrópa?“ sagði hann
og teygði álkuna.
„Ég var að segja honum, að þú gætir
étið þær í olíu, en ekki tómat“, sagði
hún.
„Áttu við að hann komi hingað
núna?“ sagði hann.
„Auðvitað", sagði hún.
„Lena ertu geggjuð?“ spurði hann.
„Breiddu þá lakið yfir höfuð, ef þú
þolir ekki að sjá hann“, sagði hún.
„Það er ekki spurningin, hvort ég
þoli að sjá hann“ sagði hann.
Stúlkan teygði handleggina upp yfir
höfuð sér og ýtti brjóstunum upp á
móti sólinni. Hún teygði sig og geispaði.
„Mér sýnist þú þurfa að sofa“, sagði
hann.
„Ég vil ekki sofa núna“, sagði hún.
Hún gekk yfir að rúminu til hans,
fleygði sér yfir hann og bað hann að
strjúka sig.
Hann gerði sem hún bað.
Hún lokaði augunum, malaði eins og
köttur og sagði: „Þú ert viðkvæmur.
Hvers vegna skammastu þín fyrir að
vera drengjalegur?"
„Lena, ég vil ekki að þú látir svona“,
sagði hann.
„Áttu systkini?" spurði hún.
„Ég á eldri bróður“, sagði hann.
„Segðu mér frá foreldrum þínum“,
sagði hún.
„Hvað á ég að segja?“ sagði hann.
„Segðu eitthvað“, sagðu hún óþolin-
móð, „ég hef sagt þér. Byrjaðu bara
að segja frá“.
Hann var í vanda staddur. Hún gat
sagt frá föður sínum. Bitrum, litlum
manni með blásvart hár, en silfurgráan
blett í hnakkanum og ör eftir skotsár
á hálsinum manni sem kom blóðugur
heim til sín af einhverjum útifundi í
borginni. Það er enginn vandi að segja
sögur af slíkum manni. En að segja sög-
ur af rólyndum, greindum millistétta-
manni, sem skoðar alla uppreisnar-
kennd sem skapbrest — meinlegan
skapbrest. Það var aftur á móti vanda-
samara verk.
Kaupmaðurinn með sardínurnar
leysti hann frá þeim vanda. Hann var
negri roskinn maður mjög digur og
hafði stóran, hárauðan blýant á bak við
eyrað. Hann brosti með öllu andlitinu
— barði ekki, en kom rakleitt inn með
einar þrjár sardínudósir í hendinni.
Hann virtist síður en svo undrandi að
sjá útlendinginn þarna, en stúlkan gekk
nakin fyrir hann og stríddi honum
vegna holdafarsins og kleip hann í
þykkar síðurnar.
Hann skildi ensku, en vildi einhverra
hluta vegna helzt ekki tala þá tungu.
Lena gekk á milli þeirra og flutti spurn-
ingarnar og svörin. Fyrir vikið var allt
samtalið líkt og mjög sérstæður leikur
á sviði. Hún stríddi kaupmanninum á
þessari sérvizku hans og neyddi hann
að lokum til að viðurkenna enskuna.
Hvernig honum litist á sig á Kúbu?
spurði kaupmaðurinn.
„Vel“. sagði sjómaðurinn. „Mjög
vel“, bætti hann við.
„Kúba er ágætt land“, sagði kaup-
maðurinn. „Við gætum haft það gott
hérna“.
„Hann er að reyna að skilja Kúbu“,
sagði Lena og hló. „Hann sefur eins og
drengur“, sagði hún, klappaði saman
lófunum og tók dansspor á gólfinu.
Kaupmaðurinn leit á stúlkuna, og
sambland af ástúð og kvíða lýsti úr svip
hans. Hann leit til sjómannsins, brosti
og kinkaði kolli í áttina til hennar.
Stúlkan dansaði á gólfinu ótrufluð af
þeim. Kaupmaðurinn horfði á hana
dansa og svipur hans var enn óskiljan-
legt sambland af ástúð og kvíða. Lena
fleygði sér á gólfið við fætur hans og
teygði fram handleggina — síðan spratt
hún á fætur og dansaði til sjómannsins
— fleygði sér yfir hann og kyssti hold
hans hvar sem hún kom því við. „Hann
sefur alveg eins og drengur“, sagði
hún við kaupmanninn. Kaupmaðurinn
brosti og virtist ánægður með þennan
undarlega skrípaleik.
„Hann heitir fallegu nafni — hann
heitir Garson“, sagði stúlkan. „Hann er
eins og Manuel“. Skyndilega varð stúlk
an alvarleg í bragði og þau kaupmaður
inn tóku að ræða saman á spönsku.
Upp úr því fór hann, en sagði áður, að
sjómaðurinn skyldi heimsækja sig í búð
ina, einhvern tíma. Hvort þeir yrðu
lengi í Havana?
„Ekki held ég það“. sagði sjómaður-
inn. „Ef þeir byrja á uppskipun, þá eru
þeir fljótir“.
„Hann ætlar að vera lengi“, sagði
stúlkan, „mjög lengi“.
Svo kvaddi kaupmaðurinn.
Framhald á bls. 32
FÁLKINN 9