Fálkinn - 01.11.1961, Síða 29

í) dagáihA öhh
FJÁRAFLAMENN OG FRÍMERKI
ÉG hafði nú eiginlega ætlað mér að
draga það að bjóða konunni út, þar til
Ragnar í Markaðinum hefði opnað nýja
klúbbinn sinn, en á föstudaginn var,
ákvað ég þó að bíða ekki lengur, og
drifum við okkur þá á einn af hinum
fjölmörgu skemmtistöðum bæjarins. Ég
verð því að eiga til góða heimsókn í
Ragnarsklúbb, en mér er mikil forvitni
að sjá þar inn, því sagt er, að finna
megi þar fullkomna baðstofu. Nú er
sem sé þannig komið, að þau húsa-
kynni, sem þjóðin kúldraðist í um ald-
ir í fátækt, þykja eftirsóknarverð um-
hverfi til að skemmta sér í. Þetta má
nú kalla afturhvarf til fortíðarinnar.
Við komum á veitingastaðinn um
klukkan hálf tíu og voru þá matargest-
ir að slafra í sig ábætinn. Átvenjur
þjóðarinnar hafa mjög breytzt hin síð-
ari ár. Til skamms tíma þekkti fólkið
engan veizlumat en aspassúpu, lamba-
steik og núggaís. Nú heitir það sveppa-
súpa, fíli minnjon og pönnukökur, ekki
með rjóma, heldur með logandi konjakki
út á. Sveppir eru svo í tízku, að nýhafin
ræktun þeirra hér á landi hefur verið
hafin til skýjanna og líkt við nýsköpun
skipastóls landsmanna eftir stríðið. Svo
almenn er notkun sveppa orðin, að fínni
frúr í bænum nota þá í stað rúsína, þá
er þær baka jólakökur.
Ekki bauð ég þó konu minni til snæð-
ings í þetta sinn, en hafði til vara á-
kveðið að bjóða henni upp á brauð með
rækjum og mæonnse, ef hungur gerði
vart við sig, en sem betur fór minntist
hún ekkert á svengd allt kvöldið, svo að
hún sparaði mér þau útgjöld.
Við fengum borð á góðum stað í
salnum og pöntuðum okkur drykki, en
fórum síðan að líta í kringum okkur.
Þarna var margt um manninn og þekkt-
um við nokkra. Sumir voru þar í hópi
kunningja sinna, konulausir, og voru
þeir að halda upp á hitt eða þetta. Aðrir
höfðu étið út á risnu fyrirtækja sinna og
drukkið óspart með, og mátti þar sjá
ýmsa af viðskiptajöfrum bæjarins. —
Nokkrir voru þarna undir ströngu eftir-
liti eiginkvenna sinna eins og ég, og hög-
uðu þeir sér bezt eins og alltaf.
Einn kunningja hittum við, og var
hann allhátt uppi. Hann var að halda
upp á það, að hann hafði þá um daginn
selt nokkur hundruð sett af hinum marg
umtöluðu Evrópufrímerkjum og grætt á
því nokkur árslaun venjulegs manns.
Sagðist hann sjálfur vera í skínandi
skapi, frímerkjaskapi, kallaði hann það,
eins og blómamerki stimplað á útgáfu-
degi. Hann sagði, að núna fyrst finndist
sér hann gera þjóðinni gagn, því hann
væri kominn í útflutninginn; hefði selt
öll settin til Danmerkur fyrir grjót-
harðan gjaldeyri. Frímerki sagði hann
ekki lengur vera til að líma á bréf; það
væri gamaldags og úr sögunni. Réttara
væri að láta setja línu aftan á 5 krónu
seðla og líma þá á bréfin, en snúa sér
alvarlega að útflutningi á frímerkjun-
um. I Danmörku væri markaður, sem
ekki væri einu sinni hægt að fullnægja,
eins og vel 'hefði komið í ljós í sambandi
við síðustu útgáfu. Það væri eitthvað
annað að verzla með þessa vöru, heldur
en standa sífellt í basli með þannan fisk,
sem illa gengi hvort eð er að selja.
Ekki hafði frímerkjasnillingurinn fyrr
yfirgefið borðið en annan dánumann bar
þar að, og var sá kominn í skap til að
gefa okkur yfirlit yfir ævistarf sitt og
fannst honum, að hann hefði á ýmsan
hátt komið ár sinni svo fyrir borð, að
til fyrirmyndar gæti talizt. Hannsagðist
hafa búið í skúr fyrir 7 árum. Þá hóf
hann sjálfstæðan atvinnurekstur og
skömmu síðar keypti hann sér íbúð á
þriðju hæð í blokk. Þar hefði hann búið
í nokkur ár, en síðan flutt í stærri íbúð
í tvíbýlishúsi. Nú sagðist hann vera að
byggja sér einbýlisvillu og þar að auki
stórt hús yfir fyrirtækið sitt.
Ég vissi, að þessi 'heiðursmaður átti
mjög myndarlega konu og mörg börn,
en sjálfur fór hann oft einförum á veit-
ingastöðum borgarinnar, og því spurði
ég hann, því hann tæki nú ekki konuna
með sér af og til, og leyfði henni að
taka þátt í velgengninni með honum.
Þessari illkvittni minni svaraði fjár-
aflamaðurinn með annari spurningu um
það, hvort ég teldi, að sín fjölskylda færi
nokkurs á mis? Þræla ég ekki og púla
fyrir mína konu og börn? Skortir þau
nokkuð? Slíkum spurningum beindi
hann að mér og virtist sérlega móðgað-
ur yfir afskiptasemi minni. Ég flýtti mér
því að finna annað umræðuefni og varð
á að minnast á stjórnmál. Ekki tók þá
betra við, því vinurinn hækkaði þá róm-
inn og tilkynnti mér, að hann væri einn
af helztu stuðningsmönnum eins af
stjórnmálaflokkum landsins. Og þar
Framhald á bls. 37.