Fálkinn - 22.11.1961, Blaðsíða 13

ekki það, sem hleypti illu blóði í gulu
mennina, þeir sáu eitthvað í augum
hvítu mannana, lítilsvirðingu, jafnvel
fyrirlitningu. Þessir gulu meðbræður
þeirra voru varla menn í augum þeirra,
það var litið niður á þá eins og hálf-
gerða þræla. En hvað höfðu þeir til
saka unnið? Ekkert annað en að vera
af öðrum kynþætti. Þeir voru gulir,
en hinir hvítir, það var munurinn. Og
ekki hafði stóri Jan verið eftirbátur
annarra að sýna þeim fyrirlitningu,
enda uppskar hann nú launin. Hann
þóttist vita, eftir því sem félagar hans
höfðu frætt hann, að um lögregluhjálp
væri vart að ræða að sinni, í þessum
Kínahverfum eru þeir að jafnaði mjög
fáir, og sjaldan nokkur eftir að dimmt
er orðið.
Þeir voru nú komnir að knæpunni,
og sýndist allt vera með frið og spekt
utan frá að sjá, og engin háreysti
heyrðist út þaðan. Það fór hálfgerður
hrollur um Ásgeir er hann sté yfir
þröskuld þessa einkennilega húss. Að
mestu var það ekki nema ein hæð, en
afar stór um sig með alls konar útskot-
um. Var þarna æði dimmt og drauga-
legt. Tvær kínverskar pappírsluktir
héngu í járnkrókum upp yfir útidyrum,
var pappírinn í þeim alla vega litur,
og báru þær því mjög litla birtu. Hann
var á báðum áttum. Var ekki hyggi-
legast að snúa við, hér gat margt gerzt,
sem aldrei yrði upplýst? En hann fyrir-
varð sig fyrir að snúa, er svo langt var
komið, og láta Þar að auki Kínverjann
sjá, að hann væri hræddur, hann bar-
dagamaðurinn. Hann gat ekki annað en
brosað með sjálfum sér. Hvað mundu
félagar hans hafa sagt, ef þeir hefðu
getað séð hann hér undir þessum kring-
umstæðum. í vígahug með stóreflis
melspíru að vopni, en þó hálf hræddur
við eitthvað. sem hann vissi ekki hvað
var, með Kínverja fyrir leiðsögumann
og erindið að berja á öðrum Kínverj-
um? Já, kátlegt var þetta allt saman.
En mátti honum ekki vera fjandans
sama, var ekki fokið í öll skjól, hvort
sem var? Það var bezt að láta vaða á
súðum einu sinni, svo að um munaði.
Þeir gengu í gegnum illa upplýst
herbergi. Hann fann, að þykkt teppi
var á gólfinu og sá, að Þykk glugga-
tjöld voru fyrir gluggum. Kínverjinn
lokaði vandlega á eftir sér, síðan
beygðu þeir inn í gang og úr honum
inn í annað herbergi mannlaust eins
og hið fyrra. Þarna var rammur og
leiðinlegur þefur, sem Ásgeir kunni illa
við, enda var þetta í fyrsta skipti, sem
hann kom inn í svona knæpu. Nú fór
að heyrast háreysti, eins og dimmur
niður í fjarska. Kínverjinn renndi tvö-
földum, þykkum dyratjöldum frá hurð-
inni og opnaði síðan. Á móti þeim gaus
megn óþefur af mörgum víntegundum
og slæmu tóbaki. f gegnum móðuna
gat hann aðeins grillt. hvar þeir „litli“
og „stóri“ og einn félagi þeirra stóð
upp við einn vegginn og höfðu hlaðið
borðum og stólum fyrir framan sig sem
eins konar varnargarð eða vígi. Á
þeim dundi látlaus skothríð af flöskum,
járnuðum leðurskóm og fleira þess
háttar.
Það var aðeins hlé í hernaðaraðgerð-
um, er Ásgeir birtist þarna allt í einu.
Allir störðu á hann. Hann leit í kring-
um sig, Kínverjinn, sem hafði komið
með honum, var allt í einu horfinn eins
og gólfið hefði gleypt hann. Honum
fór nú að detta sitthvað í hug, en nú
varð ekki aftur snúið. Allt í einu hróp-
aði hinn lágvaxni Hollendingur:
„Hvernig í fjandanum hefur þú flækzt
hingað, ísland? Farðu út sem skjótast,
hér ætti enginn mennskur maður að
láta sjá sig.“ Það var eins og olíu hefði
verið hellt í eld við þessi orð, eins og
þetta hefðu verið skipunarorð um að
hefja orrustu. Flöskur flugu í loftinu
og jafnvel diskar sáust koma fljúgandi
og brotna með braki miklu í brjóstvörn
þeirra þremenninganna. Allt í einu rak
stóri Jan upp óp, stór bjúghnífur stóð
fastur í öxl hans. Hann veifaði hinum
handleggnum og öskraði, og það var
ekkert smábarnatíst, sem kom úr barka
hans, það var líkast ljónsöskri, loftið
titraði. Hinn lágvaxni félagi hans stökk
upp með eldingarhraða og greip um
hnífinn og kippti honum úr sárinu,
blóðbunan stóð út í loftið. Nú mundaði
hann hnífinn. og svo heyrðist hvinur
í loftinu. Kínverji hné niður, hnífurinn
stóð í hálsi hans Það kom hálfgert hik
á gulu mennina. Þeir sáu að þarna var
enginn viðvaningur í hnífakasti. En
það var aðeins hlé á undan storminum.
Kínverji, sem stóð í miðjum árásar-
hópnum, æpti eitthvað á kínversku.
Ásgeir þóttist þarna kenna leiðsögu-
mann sinn og virtist nú ekki vera
neinn friðarsvipur á honum, enda var
nú gerð skipuleg árás á virkið.
Ásgeir reyndi að ryðja sér braut til
félaga sinna. Hinir höfðu látið hann
afskiptalausan til þessa, það var eins
og þeir væru að bíða eftir, að hann
byrjaði. Nú réðust fjórir að honum og
vildu króa hann af í einu horni salar-
ins, en melspíran var hættulegra vopn
en þeir höfðu gert sér í hugarlund, og
eftir að hann hafði slegið einn í rot, létu
hinir undan síga. En bráxt komu aðrir
fjórir fram á vígvöllinn. nóg var til,
að því er virtist. Tóm bjórflaska lenti
í höfði honum, hann kenndi svima, en
tókst að hrista það af sér. Þeir sóttu
nú að honum úr öllum áttum, tveir
voru með hnífa og virtust ekkert hik-
andi við að nota þá. Hann átti enn þá
góðan spöl eftir til félaga sinna er
hann kenddi ógurlegs sviða í lærinu.
Hann beit á jaxlinn og stappaði niður
fætinum. Nú var hinn ungi íslending-
ur reiður. Hann snerist á hæl og gaf
öðrum hnífamanninum vel útilátið
högg á kjammann. Það heyrðist brak
í, og maðurinn féll saman eins og fata-
hrúga. Nú hlupu þrír á hann, en hann
hristi þá af sér og sló einn um leið í
andlitið, svo að tennurnar mölbrotnuðu.
Aftur kenndi hann sviða, nú í hægri
handleggnum, hnífur stóð fastur í
framhandleggsvöðvanum. Hann kippti
hnífnum úr sárinu, það blæddi mikið,
en hafði þó ekki hitt á slagæð. Svitinn
rann og bogaði af honum, hann barð-
ist eins og villidýr, ekki eftir
neinni hugsun eða reglu, aðeins af
blindri eðlishvöt Hann snerist eins og
snarkringla, hjó og lagði hinu hættu-
lega vopni sínu.
Honum hafði ekki tekizt að komast
í samband við félagana, hins vegar var
hann nú kominn að vegg og var í stór-
um betri aðstöðu, ef hann hefði ekki
verið særður og móður. Hann hafði, um
leið og hann kom inn, tekið eftir opn-
um gangi til vinstri og varð þess nú
var, að hann var örstutt frá þessum
gangi. Það kviknaði vonarneisti í
brjósti hans, ef til vill gæti hann komizt
undan, ef hann næði að komast í gang-
inn, þar var líka betra til varnar, og
Frh. á bls. 31.