Fálkinn - 14.03.1962, Page 16

Sitt hcfux* hver
SMÁSAGA
EFTIR
GRETHE
RICH
— Þakka yður fyrir, þetta
verða átta og fimmtíu. . .
Anna strauk hárið frá enn-
inu og sléttaði úr svuntunni
sinni. Frúin opnaði töskuna
og tók upp úr henni peninga-
buddu.
— Ég þakka sömuleiðis . . .
Hún lauk úr kaffibollanum,
slökkti í vindlingnum og leit
á klukkuna.
— Hálf þrjú — og ég verð
að komast á hárgreiðslustof-
una . ..
Anna leit út um gluggann.
Klukkan fyrir utan hjá úr-
smiðnum, beint á móti, var
fimm mínútur yfir hálf.
—- Klukkan yðar er fimm
mínútum of sein.
— Guð — þá verð ég að
flýta mér.
Hún renndi dyftipúðanum
yfir andlit sér, með stuttum,
snöggum hreyfingum, jafnaði
litinn á vörunum með papp-
írsmundlínunni og smellti
töskunni aftur.
— Sælar, sagði hún, tók
böggla sína og fór.
Anna fór æfðum höndum
um borðdúkinn, tók diskinn
með hálfri kökunni, sem eftir
var og bollann með varalitn-
um á barminum.
Hugsa sér að hafa tíma
að púðra sig og taka sér
skemmtigöngu í sólskininu.
Konum eins og henni hlaut
að líða vel. Hún hafði verið
að verzla, og enginn fann að
því þótt hún skryppi inn í
gildaskála og fengi sér kaffi-
sopa, áður en hún færi í hár-
snyrtinguna. Nú fór hún
þangað og lét punta sig upp,
síðan beið hennar vafalaust
nýtízku íbúð og umhygju-
samur eiginmaður.
Anna sá hana beygja fyrir
götuhornið þarna í sólskininu.
Mikið hlaut hún að vera ham-
ingjusöm!
— Tvo kaffi með brauði.
Anna kinkaði kolli og flýtti
sér að afgreiða pöntunina.
Inga náði í hárgreiðslu-
stofuna í tæka tíð. Hún var
svolítið móð, er hún hneig
niður í hægindastólinn. Það
var annríki í öllum klefum.
— Andartak, þetta verður
ekki löng bið.
Inga náði í vasaklútinn sinn
og strauk honum um þvalt
ennið. Um leið missti hún út-
lánaseðil á gólfið. Hún roðn-
aði við og tók hann upp með
skjálfandi höndum. Seðlinum
stakk hún í tösku sína opn-
aði budduna og athugaði hvað
eftir var í henni. Líklega
hefði hún ekki átt að fara inn
og kaupa sér kaffi, en hún
hafði verið svo örmagna eftir
ferðina í veðlánabankann, að
hún varð að fá sér hressingu.
Ó, henni leið svo illa — en
nú varð hún að binda endi á
þetta. Hún varð að tala við
Eirík þegar í kvöld. Svona
gat það ekki gengið lengur.
Aldrei hafði hún eyri afgangs,
ekkert annað en skuldir alls-
staðar. og maðurinn hennar
alltaf fullur. Nú urðu þau að
skilja.
Kona kom út úr einum
klefanum. Hún var ekkert
fín, en hreinleg og snotur, í
mjallahvítri, langröndóttri
mittisblússu, og gljáandi
skóm. Um leið og hún borg-
aði, bað hún afgreiðslustúlk-
una að skrifa upphæðina á
blað.
—: Því annars get ég
gleymt því, þangað til ég kem
heim, til að færa það inn í
heimilisdagbókina.
Inga leit á hana stórum
augum. Hugsa sér aðra eins
reglusemi. Sú þurfti áreiðan-
lega aldrei að biðja um pen-
inga. Hún fékk þá sjálfsagt
mánaðarlega. Líklega átti hún
hlýlegt heimili, hafði reglu-