Fálkinn - 14.03.1962, Qupperneq 26

Bösinger hafði sagt satt. Allur bærinn
talaði um Brandt lyfsala og dauða
Knaisele. Julian fannst öll sund vera
lokuð. Höfðu örlögin enn ekki reynt
hann nægilega?
Julian átti erfitt með að vinna. Þegar
hann sat á skrifstofu sinni, fannst hon-
um viðskiptavinirnir vera að pískra og
hvíslast á. Var það ímyndun eða voru
ekki óvenjulega margir viðskiptavinir
í búðinni núna? Ef svo var, þá komu
þeir til þess að sjá staðinn, þar sem
afbrotið var framið. Hann gat næstum
heyrt þá hvísla: Þarna stóð hann þegar
hann blandaði lyfið, sem drap Knaisele.
Nei, þetta var óbærilegt. Hann varð
að fara út og fá ferskt loft í lungun.
Hann fór í langa gönguferð, en það var
sama hvað hann reyndi: hann gat ekki
vikið frá sér um hársbreidd þeim slæmu
hugsunum, sem sóttu á huga hans. Loks
tók hann ákvörðun. Hann var sann-
færður um að það væri aðeins um eitt
að ræða í þessu máli.
Hann var örlítið léttari í skapi, þegar
hann gekk heimleiðis. Hann var fullur
ákafa. Hann ætlaði að skrifa yfirvöld-
unum bréf og heimta rannsókn á mál-
inu.
Um leið og hann gekk rakleitt inn í
herbergi sitt, kom hann auga á Júrgen.
Litli drengurinn hafði tekið bréfa-
möppu og pappírsbunka á skrifborðinu
og búið sér braut fyrir plastbílinn sinn.
Allt gólfið var þakið bókum og tíma-
ritum.
Julian hrökk við, þegar hann sá, að
alit var á tjá og tundri. Hann gleymdi
því að hann hafði sjálfur leyft Jurgen
að leika sér í einkaskrifstofunni.
Hann gekk í áttina til drengsins löng-
um og ákveðnum skrefum og hrópaði:
— Út með þig! Út!
Drengurinn hrökk í kút, þegar hann
heyrði röddina. Hann stóð á fætur og
starði skelfdur og óttasleginn á stjúp-
föður sinn. Síðan sneri hann sér við í
hendingskasti og hljóp grátandi út úr
herberginu.
Julian varð að ganga nokkrum sinn-
um um gólf áður en hann jafnaði sig.
Síðan settist hann við skrifborðið, tók
fram pappírsörk með nafni apóteksins
áprentuðu og byrjaði að skrifa.
— í sambandi við það sem gerzt
hefur. óska ég eftir, þar til öðruvísi
verður ákveðið, að stjórn apóteksins
verði í höndum Fritz Bösinger, ráðs-
manns.
Hann undirritaði bréfið og stundi
26 FÁLKINN
síðan. Enginn skyldi geta sagt, að hann
héldi dauðahaldi í apótekið, hvað sem
á gengi. Enginn skyldi geta sagt, að
hann þyrði ekki að taka afleiðingum
gerða sinna.
En hvað mundi nú gerast í lífi hans?
Hvað mundi framtíðin bera í skauti
sér? Af hverju átti hann og Gabriela
að lifa?
Gabriela! Skyndilega var hann grip-
inn sterkri löngun til þess að sjá hana.
Hann hljóp upp í ibúðina, en hún var
ekki í dagstofunni. Ef til vill var hún
í svefnherberginu? Fullur eftirvænt-
ingar opnaði hann dyrnar, en hann fór
ekki inn fyrir þröskuldinn. Hann snar-
stanzaði. Gabriela sat í stóra hæginda-
stólnum við gluggann. Hún hélt á
Júrgen í fanginu og litli drengurinn
hélt báðum höndum fast um háls móð-
ur sinnar. Hann skalf. Gabriela grét.
Þegar hún sneri sér að Julian og horfði
á hann tárvotum augum, blasti við
honum svipur, sem hann hafði aldrei
séð áður. — svipur sem lýsti takmarka-
lausri örvæntingu og algeru vonleysi. ..
'A"
Stór erlendur bíll ók yfir brúna til
Túbingen. Maðurinn, sem var við stýrið,
stanzaði og spurði vegfaranda um
skemmstu leið til gistihúss staðarins.
Síðan ók hann aftur af stað og stanzaði
fyrir utan Gulleyjuna.
Dyr bifreiðarinnar opnuðust og
Felipe og Pedro Gonzales stigu út.
— Við skiljum farangurinn eftir í
bílnum, sagði hann — Nú fer ég og
heilsa upp á Bettinu.
Pedro stóð kyrr og horfði á eftir
föður sínum, unz hann hvarf. Þá læsti
hann bifreiðinni, gekk þvert yfir torg-
ið og inn á lítið veitingahús. Hann gekk
hægt inn í veitingastofuna og dró upp
bréfmiða úr vasa sínum. Ung stúlka
við afgreiðsluborðið spurði hvers hann
óskaði. Pedro benti á símann og sýndi
henni símanúmerið á miðanum. Stúlkan
kinkaði kolli, valdi númerið og rétti
síðan manninum símtólið.
— Fröken Doris Brandt, sagði Pedro.
Síðan beið hann andartak. Skyndilega
heyrðist hin bjarta rödd Dorisar í
símanum.
— Halló, sagði hún
— Ðoris, það er ég! Pedro!
Pedro leit varfærnislega í kringum
sig. í einu horninu sátu miðaldra hjón,
sem augsýnilega höfðu mikinn áhuga
á símtali hans. Hann fór að tala ensku.
Þetta var stutt samtal. Þegar því var
lokið, sneri Pedro sér við, lagði tólið á
og brosti til afgreiðslustúlkunnar. Á
bjagaðri þýzku pantaði hann sér kaffi
og kökur og settist við lítið borð nálægt
dyrunum.
Stúlkan við afgreiðsluborðið stalst
til þess að gefa þessum unga dökk-
hærða og framandi manni gætur. Hann
var vissulega glæsilegur ásýndum.
Hann var sannkölluð fyrirmynd ungra
manna hvað snerti fegurð og gjörfu-
leik. Hún stóð kyrr um stund og lét sig
dreyma um hann. En síðan rankaði hún
við sér og framreiddi kaffið. Eftir
nokkrar mínútur kom Doris.
Pedro spratt upp úr sæti sínu, kyssti
hönd hennar og horfði á hana ljómandi
augum.
— Doris, elskan mín. Ég er svo
glaður yfir að sjá þig aftur. Þig grunar
ekki, hversu mjög ég hef þráð þig.
Hann leiddi hana að borðinu.
— Þú lítur Ijómandi vel út, sagði
hann. Pabbi og ég höfum verið á Ítalíu
í átta daga og allan tímann hugsaði ég
ekki um annað en þig. Það var dásam-
legt að þú skyldir geta komið svona
fljótt.
— Pedro, sagði Doris og leit snöggt
í kringum sig. — Við verðum að fara
varlega. Ég get ekki verið hér lengi...
Pedro brosti aðeins. dró hana að sér
og kyssti hana. Hún reif sig lausa úr
fangi hans.
— Nei, Pedro, ertu genginn af göfl-
unum. Hér í Túbingen þekkja allir alla.
Og móðir mín má ekki fá að vita, að
ég hafi hitt þig.
Skuggi færðist yfir andlit Pedros.
Þegar hann talaði aftur var hryggð í
rödd hans:
— Jæja, svo það er þá þannig! Þá
tökum við bílinn og förum á einhvern
góðan stað. Bara í hálftíma. Við hljótum
að geta fundið einhvern stað, þar sem
við erum ein. Bara þú og ég. Pabbi
lagði bílnum sínum þarna. Það er ekki
langt að fara.
Doris vildi gjarna hafa farið með
honum. Hin dimma aðlaðandi rödd hans
vakti þrá í brjósti hennar, svo að hún
varð að taka á öllum viljastyrk sínum
til þess að sýnast róleg.
Að hugsa sér, ef hún fengi að vera
ein með Pedro, þótt ekki væri nema
örskamma stund! Hún hafði einnig þráð
hann allan tímann. Hún hafði ekki
hugsað um neitt annað en hann og þráð
hann af öllu hjarta. Og nú var hann
kominn til hennar. Hann hafði þá ekki