Fálkinn - 14.03.1962, Síða 37

□TTD - BARDAGINN UM ARNARKASTALA
Ottó gætti þess vel að missa ekki sjónar aí stúlkunni jafn-
framt því, sem hann gætti þess að stíga ekki á sprek og
runna. Ef til vill gátu óvinir leynzt einhvers staðar í þessu
hálfrökkri... Stúlkan var hins vegar alveg róleg og gekk
áhyggjulaus í gegnum skóginn. Það var augljóst, að hún
vissi ekkert af eftirför Ottós. Skógur varð smám saman
gisnari og Ottó varð að auka fjarlægðina milli sín og stúlk-
unnar. Skyndilega kom Ottó auga á tjaldbúðir.
„Þetta hljóta að vera höfuðstöðvar hinna einkennisklæddu
bófa,“ hugsaði Ottó með sjálfum sér. Ottó faldi sig á bak
við gamalt beykitré og hann horfði á stúlkuna hverfa inn
í eitt tjaldið. Hann dró strax þá ályktun, að hún væri ein
úr flokki Fáfnis. „Hún segist eiga rétt til Arnarkastala og
hann muni verða heimili hennar fljótlega," hugsaði Ottó
með sjálfum sér. „Og það getur aðeins komið fyrir ef
Fáfnir nær kastalanum á vald sitt, og ef mér tekst ekki að
ná í illgresi Satans á réttum tíma.“ En Fáfnir hafði nú öll
tök á að stöðva hann. Allt í einu stóð hann augliti til aug-
litis við tvo ríðandi menn, sem geystust á móti honum með
brugðna branda ...
Andartak var Ottó skelfingu lostinn. Svo dró hann sverðið
úr slíðrum og bjóst til að mæta árásarmönnunum. Vissu-
lega var um ójafnan leik að ræða: tveir á móti einum. Fót-
gangandi maður mátti sín lítils í bardaga við ríðandi. Það
var aðeins einn möguleiki fyrir hendi; ráðast til atlögu.
Hann beið, unz reiðmennirnir voru í hæfilegri fjarlægð.
Hann hljóp upp með hestinum og sneri síðan skjótt á hæli.
Og það fór eins og hann hafði búizt við, hestur tók að ausa.
Ottó flaug á reiömanninn. Og þar sem reiðmaðurinn bjóst
ekki við þessari skyndilegu árás, missti hann jafnvægið og
datt af baki. Ottó stökk upp í hnakkinn og snerist móti hin-
um reiðmanninum.
FALKINN
37