Fálkinn - 17.10.1962, Blaðsíða 4

Það væri ekki dónalegt að spóka sig núna í sumri og sólskini
suður í Grikklandi. Þið þekkið eflaust konuna, sem á myndinni er.
Hún heitir Soraya og er fyrrverandi keisaradrottning í íran. Finnst
ykkur ekki hún hafa skemmtilegan og fallegan ferðafélaga?
Þetta samtal, sem hér fer á eftir, fór fram
á veitingahúsi í París:
— Það leið á löngu áður en þú trúlofaðist
Georg.
— Ó, þú skilur, ég var ekki svo sjenslaus,
að ég játaði honum í fyrsta skipti, sem hann
bað mín.
— Auðvitað ekki, vina mín, þú hefur verið svo utan við þig.
Það er margt skrítið í kýrhausnum. 1797
var hattagerðarmaður í London sektaður um
þúsundir króna vegna þess, að hann hafði komið
af stað götuóeirðum með pípuhattinum, nýjustu
uppfinningu sinni. Vegna pípuhattarins féllu
margar konur í öngvit, börn skræktu af ótta,
og hundar geltu, þegar þeir sáu þetta furðuverk
— drengur handleggsbrotnaði í óeirðunum, sem
urðu vegna þessa hatts. Sökum þess varð vesal-
ings hattagerðarmaðurinn að greiða sektina.
Brátt komst pípuhatturinn í tízku og nokkru síðar komust brot
í buxunum einnig í tízku. Við getum til gamans rifjað þá sögu
hér upp. Svo var mál með vexti, að Játvarður VII. Englandskóngur
var í útreiðartúr. Féll hann þá af hestinum og óhreinkaði buxurnar
sínar. í flýti voru aðrar buxur gerðar, en þeim var pakkað niður í
flatan kassa og ekki var tími til þess
að strjúka brotin úr þeim. Kóngur
varð þess vegna að fara í þær eins
og þær voru, en hann komst brátt
að því að buxurnar með brotunum
fóru vaxtarlagi hans vel. Þegnar
hans kunnu vel að meta þessa ný-
breytni, enda þótt íhaldssamir séu
og tízkudindlar líktu mjög fljótlega
eftir klæðnaði kóngs.
Á ferð sinni til
Afríku var Harold
Macmillan heilsað á
einum stað af afar-
stórum hóp reiðra
svertingja, sem báru
kröfuspjöld er mót-
mæltu aðskilnaði
hvítra og svartra.
Macmillan kom
auga á einn náunga, sem bar skiltið öfugt,
hann gekk til hans og sagði á sinni skýrustu
ensku: — Heyrðu vinur, væri þér sama, þótt
þú bærir skiltið rétt, svo að ég gæti lesið það.
Kröfugöngumenn dáðust að hugrekki Mac-
millans og fóru að skellihlæja og byrjuðu
að fagna þeim manni, sem þeir ætluðu áður
að kveða niður.
★
í klúbb nokkrum
Vestan hafs var sögð
saga af kennara, sem
kenndi börnum sínum
það, sem þau hefðu
getað lært af síðustu
fjórum forsetum.
Af Roosevelt lærðum
við það, að forseta-
starfið getur orðið ævi-
starf, af Trúman lærðum við, að hver sem er
getur orðið forseti, og Eisenhower kenndi
okkur að í raun og veru þurfum við engan
forseta, en af Kennedy vitum við, að það
getur orðið hættulegt að hafa forseta.
★
Eisenhower hitti
Adenauer kanslara
í fyrsta skipti 1951,
þegar Eisenhower
var yfirmaður her-
afla bandamanna í
Evrópu. Á meðan
þeir brostu til ljós-
myndaranna á þess-
um fundi, spurði
Adenauer:
— Herra hers-
höfðingi, talið þér
þýzku.
— Aðeins eitt orð, svaraði Eisenhower
brosandi, ég veit hvað verkamaður á járn-
smíðaverkstæði heitir á þýzku — Eisenhower.
★
Sú saga er til af John Barrymore hinum
fræga leikara, að hann hafi keypt í búð nokk-
urri hitt og þetta, sem hann vanhagaði um.
Þegar hann var búinn að panta þetta, snerist
hann um hæl og ætlaði að fara.
— Hvað heitið þér?, spurði afgreiðslumað-
urinn sakleysislega.
— Barrymore, sagði leikarinn kuldalega.
— Með leyfi, hvaða Barrymore?
— Ethel, svaraði leikarinn og gekk hröðum
skrefum út.
‘
4
FALKINN