Fálkinn - 17.10.1962, Blaðsíða 36

□TTÓ DG HRINGUR RDBERTS LÁVARÐAR
„Vissulega hef ég séð þrjá menn hér, göfugi herra“, sagði
fjárhættuspilarinn. „Og meira að segja mörgum sinnum. Hefði
ég líka vitað að hinn göfugi herra mundi spyrja mig, hefði ég
haldið tölu á þeim. Það er dálítið erfitt, en ég hef góðan haus
fyrir tölur.“ Ottó hvessti augun á hann. ,,Ég er þvi ekki vanur,
að menn hæðist að mér“, sagði hann með hægð. „Ertu alveg
viss um, að þú vitir ekki hvar kráreigandinn er eða mennirnir
þrír?“ „En göfugi herra...“ hrópaði litli maðurinn í örvænt-
ingu, „ég hefði aldrei þorað að segja nokkuð á kostnað yðar.
I sannleika sagt, veit ég ekkert um gestgjafann eða mennina
þrjá.“ „Það er komið nóg“, sagði Ottó, ég mun komast að þessu
af eigin raun. En guð hjálpi þér, ef ég kemst að því að þú
hefur logið.“ Hann gekk upp stigann, sem lá upp á loftið. Hann
fann brátt, að þar var ekkert að sjá. Hann var um það bil að
fara niður, þegar raddir bárust að eyrum hans. Hann fór í
felur og sá út um gluggann þrjá menn nálgast óðum...
Ottó varð brátt þess áskynja, að mennirnir voru komnir inn í
krána. Þeir hlógu ruddalega. Hann greip fastar um sverð sitt
og lagðist á gólfið. Gegnum rifurnar á fjölunum sá hann og
heyrði allt sem fram fór í skálanum. „Jæja, þá erum við komnir
aftur“, urraði sá fyrsti. Hann virtist ekki við fyrstu sýn vaða
í vitinu. „Hefur þú beðið eftir okkur allan þennan tíma?“
Þessum orðum var beint að litla manninum, sem sat og velti
teningum. Ottó beið eftir svari. Skyldi litli maðurinn segja
frá því að gestur hefði komið á meðan? En teningaspilarinn
hafði augsýnilega gleymt hinum unga riddara. „Já, ég var hér,“
svaraði hann. „Meðan slíkir karlar eru hér í nágrenninu, er
vissara að hafa augun opin“. Áður en mennirnir höfðu hent
þessa athugasemd á lofti, bætti hann fljótt við: „Ég hélt
kannski, að ykkur mundi langa í spil.“ „Heyrið þetta“, svaraði
fyrirmaður náunganna. „Hann vill spila f járhættuspil við okkur,
okkur ríku mennina." „Allt í lagi, Danni, haltu fast um aurana
þína, því að við spilum hátt.“ „Ríkir rnenn", sagði Ottó við
sjálfan sig, „ég hefði haldið hið gagnstæða".
Þessir þrír þorparar settust kátir við borðið og néru lófana.
„Hérna“, sagði yfirmaður þeirra, sem kallaður var Tóki, „það
kemur meira af þessu“. Að svo mæltu slengdi hann gullpeningi
á borðið. „Já, já,“ sögðu hinir, „við höfum fundið uppsprettu
af þessu.“ Spiiið hófst og Danni átti leik. „Ég á betri upp-
sprettu," sagði hann um leið og hann sópaði peningunum til
sín, „ég þarf ekki að sækja þá, mér eru færðir peningarnir."
Ottó fylgdist með spilinu af áhuga. Af samræðum þeirra komst
hann að því, að náungarnir þrír höfðu fengið mikið fé fyrir að
framkvæma ákveðið verk. Og hann var sannfærður um, að
það stóð í einhverju sambandi við hvarf Roberts lávarðar.
Gullið hlóðst upp á borðinu og þótt undarlegt megi virðast,
var það Danni, sem hafði heppnina með sér. Tóki tók teningana
og muldraði illilega, um leið og hann velti: „Nú er komið að
mér að vinna.“
36
FÁLKINN