Fálkinn - 17.10.1962, Blaðsíða 14

Hugsið ykkur ellefu þúsund
meyjar með fyrrverandi páfa
sem stafnbúa. En því fór lílta
sem fór: Úrsúla villtist, hring-
sólaði um Ermarsund og rakst
loks upp í Rínarósa eftir marg-
víslegar krókaleiðir .. . Hér lík-
ur hinni skemmtilegu frásögn
dr. Ole Rosendahl af öllum
þeim skemmtilegu ævintýrum,
sem hann lenti í, þegar hann
fór í kjölfar Kólumbusar.
E-VSVIVD
MCYJAR
III. FRÁ MEYJAREYJUM.
Úrsúla, dóttir Díónótusar konungs í
Cornwall, var bæði fögur og skírlíf og
kaþólsk að auki. En þetta eru þeir eig-
inleíkar sem einna helzt leiða til ógæfu
ef þeir koma allir saman. Faðir hennar,
konungurinn, hafði af varmennsku
sinni viljað gifta hana brezkum konungi,
en þá féll hún á kné fyrir honum og
bað um þriggja ára frest. Að það var
heiðinn hundur sem átti að ræna hana
sakleysi hennar, skipti út af fyrir sig
ekki svo miklu máli, því hún gat alltaf
vanið hann af. En að það skyldi vera
Breti, var langtum verra.
Eins og flestar ungar stúlkur með
hennar ástæður hefðu gert, bað hún
leyfis til utanfarar, og til þess að ekki
væri unnt að misskilja heiðarlegan til-
gang hennar, lofaði hún að taka ein-
ungis með sér hreinar meyjar, þær er
kynnu til sjómennsku. Kóngur var treg-
ur til að fallast á uppástunguna, en
gaf þó samþykki sitt. Úrsúla sendi nú
útboð um allt landið, og heppnaðist
henni að safna um sig hvorki meira né
minna en 10.999 hraustum sjómanns-
dætrum. Að henni sjálfri meðtalinni
varð því tala þessara hreinu meyja,
sem allar höfðu áhuga á sjómennsku,
11.000 í allt.
Stefndu þær nú suður til Miðjarðar-
hafs á 11 galíónum, og komust loks alla
leið til Rómar, en þar báðust þær á-
heyrnar hjá páfa. Hann var maður eink-
ar frómur og hafði því ekki haft af
miklum skemmtunum að segja um æv-
ina. Nema hann sagði upp sinni helgu
14 FÁLKINN
stöðu og gekk í ferðafélag Úrsúlu og
meyja hennar.
Þetta hlýtur að hafa verið meira
ferðalagið, — hugsið yður ellefu þúsund
meyjar með fyrrverandi páfa sem
stafnbúa! En því fór líka sem fór: Úr-
súla villtist, hringsólaði um Ermarsund
og rakst loks upp í Rínarósa eftir marg-
víslegar krókaleiðir. Þar reri hún upp
ána, með stúlkum sínum og páfa, í
þeirri veiku von að þau mættu þann
veg ná til Cornwall. En Atli Húnakon-
ungur beið á ströndinni með her sinn
og strauk yfirskeggið. Það var ekki á
hverjum degi sem þeim bárust ellefu
þúsund meyjar í einum hóp.
Auðvitað fór svo sem við var að búast.
Meyjar Úrsúlu urðu þeim örlögum að
bráð, sem kölluð hafa verið verri en
dauðinn. Og páfinn sem vel hefði getað
komizt af, ef hann hefði leitt atburðinn
hjá sér, varð svo uppvægur, að Atla var
ekki um annað að gera en stytta honum
stundir. Vitanlega komst sagan í há-
mæli, einhver hafði sagt eftir Atla og
þegar fréttin um fúlmennsku hans barst
til Rómar, var öll heila helgunarvélin
sett í gang og þeir voru ekkert að tví-
nóna við það þar, en tóku allar þessar
ellefu þúsund hafmeyjar í dýrlingatölu.
Hinsvegar gleymdist hinn ferðafúsi
páfi nokkuð svo skammarlega. Og ekki
veit nútíminn annað um þenna frum-
herja samkvæmisferðanna en það, að
hann var kynjaður frá Wales.
Það liðu nærfellt þúsund ár, unz
grípa þurfti til meyjaskara Úrsúlu að
nýju, og það var enginn minni en sjálf-
ur Kólumbus, sem varð til að minnast
þeirra. Hinn 17. nóvember sá vörðurinn
á „Santa Maria 11“ eða Maríu miklu,
eins og áhöfnin kallaði skonnortuna,
grilla í litla og bunguvaxna smáeyju og
bak við hana sást í fjölda annara eyja.
Það var ýtt við aðmírálnum er sat hálf-
sofandi við hraðamælinn, krossinn og
sverðið, og hann rak út ergilegt andlit,
með gráu, veðurbörðu skeggi og rauð-
um hvörmum.
„Fyrirgefið þér, herra aðmíráll, en e
þér hafið fundið nýja eyju. Hvað eigum
við að kalla hana?“ spurði stýrimaður-
inn. Kólumbus skakaði augum út til
sjóndeildarhrings, hugsaði sig svolítið
um og svaraði:
„San Salvador .... nei, það nafn
brúkaði ég hérna um daginn. Kallið
hana Virgin Gorda, Feitu meyjuna.
Mér sýnist hún svoleiðis.“
„Ágætt skipherra,“ svaraði stýrimað-
ur. En hálftíma síðar ýtti hann enn við
aðmírálnum:
„Afsakið, don Christobal,“ sagði hann.
„Nú höfum við fundið nokkrar smá-
eyjar til viðbótar. Lítur svo út sem allt
sé pakkfullt af þeim, þar yfir frá.“
Kólumbus lét brúnir síga. Hingað til
hafði vart fundizt svo eitt einasta sker
eður kóralrif, að það hefði ekki verið
hátíðlega skýrt einhverju dýrlingsnafni,
en nú var hann þreyttur og þarfnaðist
svefns. Allt í einu klofnaði veðurbarið
skeggið í kaldranalegu brosi: — „Kallið
þið helvíska hólmana Hinar ellefu þús-
und meyjar hafsins. Teljið þær nákvæm-
lega og vekið mig ekki fyrr en þið er-
uð búnir með allar meyjar.“
Og þannig segir sagan að nafnið sé