Fálkinn - 17.10.1962, Blaðsíða 23

var maður sem gaf mér hann! stamar
hann. — Fyrir einn pakka af vindling-
um!
Hann horfir niður fyrir fætur sér,
og ósannindin eru skráð skýrum rúnum
í svip hans.
Kristín hefur fylgzt þegjandi með
orðaskiptum þeirra. Nú ætlar hún að
blanda sér í málið. Hún ætlar að hjálpa
Marteini. En áður en til þess kæmi,
skýtur sýningarstjórinn upp kollinum
hjá þeim.
— Skiptir engu máli með þenna
jakka, segir hann. — Nú lagar þú ljós-
in fyrir okkur! Og svo minnumst við
ekki framar á nokkurn jakka, ekki stakt
orð. Skilurðu?
Marteinn kiiikar kolli og tekur á ný
til við verk sitt. Hinn stendur kyrr um
stund og horfir á hann. Síðan snýst hann
á hæli og heldur brott, án þess að mæla
orð af vörum. Forstjórinn stendur einn
eftir og kinkar örfandi kolli til hins
snjalla viðgerðarmanns.
— Laga þú bara ljósin, segir hann.
Kristín hefur vikið sér við. Það kem-
ur bifhjól ofan af þjóðveginum og nið-
ur túnið. Páll Glomp! Á aftursætinu
situr hálffullorðinn stelpukrakki, með
svartar lokkatjásur og allt of fullorðins-
leg augu. Vinstri kinnin á Páli er blóð-
rauð.
Sýningarstjórinn þýtur að bifhjólinu,
og hvessir ávítunaraugum á telpuna.
— Hef ég ekki fyrirboðið þér að......
— Þessi herra var svo elskulegur að
aka mér alla leið til Geierskirken, svar-
ar stúlkan og sléttar úr brotum á kjóln-
um sínum. — Ég hefði aldrei komizt
fram og til baka í tæka tíð, með áætl-
unarbifreiðinni. Hann var ákaflega al-
úðlegur......
Hún þagnaði við, því hún veit vel,
að á leiðinni langaði Pál til að gerast
einum of elskulegur. Að minnsta kosti
varð hún að minna hann á það, með
nokkrum tilfinnanlegum löðrungum,
að stundum þarf alúðin að vera tak-
mörkunum háð.
Stúlkan sendi Páli að lokum ögrandi
augnatillit, og þó sigri hrósandi, hverf-
ur síðan inní eitt hjólhýsið.
En Páll vill ekki láta af viðleitni
sinni. Hann reynir með öllu mögulegu
móti að koma sér í mjúkinn hjá leik-
fólkinu. Hann býður því í staupinu úr
vasapela, lofar tveim mönnum að stíga
á bifhjólið sitt, og býður loks öllum
hópnum niður á veitingahús um kvöldið.
Marteinn snýr baki við því öllu og
heldur áfram að vinna. Þessu er að
verða lokið hjá honum.
— Jæja! segir hann og réttir sig upp.
— Reynið nú að hleypa straumi á.
Andartaki síðar er allt komið í lag.
Það er ijós í hjólhýsunum, í marglitu
perunum á sýningarsvæðinu og í ljósa-
skiltinu yfir innganginum. Ljósvepill-
inn er einnig í bezta lagi.
Sýningarstjórinn faðmar Martein að
sér, himinlifandi.
— Þú ert vinur minn! hrópar hann.
— Þú ert afburða snillinguur. Þú ættir
að vera með okkur. Ljósameistari. Föst
staða. Þú borðar og drekkur allt, sem
þú vilt. Og lifir dásamlega frjálsu
lífi.
Svo skellir hann í góm og hvíslar í
eyra Marteini: — Eða stúlkurnar. Þú
ættir bara að vita, hversu stúlkurnar
sækjast eftir fjölleikafólki. Og þegar
maðurinn er nú þar á ofan jafn álit-
legur og þú ert.
— Eg! segir Marteinn og fer undan
í flæmingi. — Mér........
Hann þagnar við. Furðulegustu hrær-
ingar fara um hug hans. Hann gæti nú
gert það. Hver myndi svo sem fara að
finna uppá að leita hans innan um fjöl-
leikaflokka?
— Jæja? heldur gamli maðurinn á-
fram.
Marteinn hikar við og ypptir öxlum.
— Kannski, svarar hann. — Ég ætla
að yfirvega málið. Til fyrramáls?
Svo ætlar hann að fara leiðar sinnar,
en hinn grípur í ermi hans og heldur
aftur af honum.
— En sýningin, maður. Þú kemur á
sýninguna. Sem heiðursgestur!
UM kvöldið fer Marteinn aleinn
niður á sýningarsvæðið. Forstjórinn
leiðir hann sjálfur til heiðurssætis, á
öðrum þeirra bekkja, sem með baki
eru.
Marteinn á erfitt með að venjast ljós-
inu. Allt í kringum hann heyrist hvísk-
ur og suð af samræðum, hlátrar og
þrusk. Allir íbúar þorpsins virðast
vera hér samankomnir. Bekkirnir fram-
undan sýningarsvæðinu eru þegar þétt-
setnir, en að baki þeirra standa áhorf-
endur í þéttri þyrpingu. Og alltaf eru
fleiri að bætast í hópinn.
Tveir eða þrír lúðurþeytarar láta nú
hornaslag mikinn dynja inn yfir sýn-
ingarsvæðið. Forstjórinn gengur fram á
mitt svæðið og lætur smella í svipu-
ólinni.
— Háttvirtu sýningargestir! Mér veit-
ist sá heiður að bjóða yður velkomna
hingað til að horfa á hina miklu sumar-
hátíðarleikskrá okkar!
Aftur gellur við lúðradynur. Bak-
tjaldinu er sveiflað til hliðar, og tveir
hestar stórir ásamt fjórum smáhestum
koma hlaupandi inn. Á eftir þeim fer
vanskapaður trúður, er steypir sér koll-
hnís í sífellu.
Kristín og faðir hennar hafa komið á
síðustu stundu, áður en sýningin hófst,
og sitja þau á bekknum fyrir aftan
Martein.
Kristín fylgist ekki með sýningunni
nema að hálfu leyti. Hún er að hugsa
um móður sína. Selma hefur sagt henni
frá því, að Maríon Gaspadi muni enn
FÁLKINN 23