Fálkinn - 17.10.1962, Blaðsíða 22

— Það skal ég gera, anzar Kristín.
Hún bíður á vegarbrúninni, en vörður
laganna verpur á hana stuttri og kulda-
legri kveðju, snýr reiðhjóli sínu og
hjólar aftur í átt til þorpsins.
NÚ ER morgunn. Það hefur rignt
alla nóttina, en loks hefur sólin brotizt
gegnum skýjaþykknið og hitagufu legg-
ur upp af jörðunni.
Marteinn er að stinga upp matjurta-
garðinn. Hann er óvanur slíkri strit-
vinnu og verður að hætta öðru hvoru,
til að hvíla sig. Þegar hann er kominn
yfir í enda garðsins, nemur hann enn
staðar og rennir augum út milli trjánna
sem umlykja garðinn, og niður eftir
hinum brosmilda dal, bak við sögunar-
mylnuna......Og þar úti á grænu eng-
inu kemur hann auga á hið mislita
hjólhýsi fjölleikaflokksins.
„Sirkus Banassi“.
Marteinn stirðnar upp og finnur ang-
istina fara um sig, nákvæmlega eins og
í gær, þegar hann sá flokkinn og hjól-
hýsin í fyrsta sinn. Hann minnist tauga-
æsandi augnablika á flótta sínum frá
hælinu, fyrir sex nóttum síðan. Það
var þá sem hann laumaðist til að stela
rúðóttum jakka og buxum frá þessum
flokki, og flýtti sér að skipta á því og
hinum bláröndótta hælisklæðnaði.
Marteinn tekur aftur til að stinga
upp, en óttinn vill ekki yfirgefa hann.
Hann hafði verið í þessum jakka, þeg-
ar vagnalestin fór framhjá honum í
gær við skógarjaðarinn rétt hjá þorpinu.
Skyldi nokkur af sýningafólkinu hafa
komið auga á hann og þekkt flíkina
aftur? Skyldi nokkur hafa séð hann
hlaupa í felur og laumast síðan á brott?
Marteinn stingur svo svitinn bogar
af andliti hans. Hann er klæddur stög-
uðum vinnufötum, er Kristín hefur lán-
að honum. Rúðótta jakkann stolna hef-
ur hann falið í skáp uppi í herbergi
sínu, ásamt buxunum.
Undir hádegið kemur Kristín út í
garð til Marteins og horfir á hann þar
sem hann hamast við að vinna.
— Þér vinnið af of miklum ákafa!
segir hún. — Þér þreytizt of mikið á
því. Þér stingið meira fram til hádegis
en hinir vinnumennirnir myndu hafa
gert á heilum degi!
Marteinn finnur að hann roðnar í
vöngum við orð hennar. En hann hristir
höfuðið.
— Ætlið þér á fjölleikasýninguna í
kvöld?
Hann hristir höfuðið á ný.
— Ef það er vegna peningaleysis ....!
— Eg kæri mig ekkert um að horfa á
fjölleikasýningar! tekur hann frammí
fyrir henni, án þess að líta upp. Hann
lýtur dýpra fram yfir rekuna.
Kristín stendur snöggvast á báðum
áttum og* horfir á hann. Svo snýr hún
sér við og gengur aftur heim í húsgarð-
inn.
UM ÞAÐ leyti sem klukkan í turnin-
um á litlu þorpskirkjunni slær tvö,
kemur maður hlaupandi heim að myln-
unni. Það er ungur maður með upp-
brettar skyrtuermar. Hann stendur
andartak og svipast um í húsagarðinum,
leitandi augum, en hverfur síðan inn í
íbúðarhúsið.
Marteinn finnur að hann fær hjart-
slátt. Var þetta ekki einn af ferðaleik-
urunum? Hann minnir að hann hafi séð
þenna mann í ekilssæti eins hjólhýsis-
ins í gær.
Hann stendur álútur yfir rekunni og
hreyfir sig ekki. Hávaðinn neðan frá
markaðstorginu gellur sem aðvörunar-
óp. Ætti hann að leggja á flótta? Skyldi
hann eiga að fela sig milli viðarhlað-
anna í timburgeymslunni?
Skömmu síðar kemur ungi maðurinn
út úr húsinu og Kristín með honum.
Marteinn kreppir hnefana utan um
skófluskaftið svo fast, að hann verkjar
í fingurna, og heldur rekunni fram
undan sér eins og varnarvopni.
— Þér eigið að koma undir eins nið-
ur að sýningartjaldinu! hrópar Kristín
þegar hún er komin í kallfæri.
Óttinn skín út úr augum Marteins.
Ungi maðurinn baðaði út höndunum.
— Þér verðið að koma undir eins! Það
er allt að fara í hundana! Ekkert raf-
magn! Gersamlega úti um alla sýning-
una!
Sjötti hluti hinnar spennandi framhaldssögu
eftir Hans Ulrich Horster, höfund Gabrielu
22
rÁLKINN
Marteinn varpar öndinni þungt og læt-
ur rekuna síga.
— En hvers vegna endilega ég spyr
hann treglega.
— Einhver af verkamönnum okkar
hefur sagt fólkinu þarna frá þér, hvern-
ig þér gerðuð við rafalinn hérna í gær,
grípur Kristín frammí.
— Peningar, maður! Peningar! hrópar
ókunni maðurinn ákafur. — Ljós fyrir
okkur! .... peningar fyrir þig! ....
Loks gengur Marteinn niður að sýn-
ingartjaldinu með manninum. „Sirkus
Banassi“ er frumstæður og gamaldags.
Þrem stórum hjólhýsum er raðað sam-
an þannig, að þau mynda ferhyrning
sem er opinn á einn veg. Þar halda trúð-
arnir sig meðan á sýningu stendur.
Upplitað fortjald skilur þá frá sýning-
arsvæðinu, sem er girt tveggja metra
háum tjaldveggjum. Tvær raðir af
bekkjum eru fram undan svæðinu og
þvert fyrir því. Þar fyrir aftan eru svo
stæðin.
Sýningarstjórinn hleypur á móti Mar-
teini og grípur í handlegg hans.
— Prýðilegt! Dásamlegt að þú skyldir
koma! Allt gengur á tréfótum í dag!
Ekkert kemst í gang! En þú kemur Ijós-
unum í lag, er það ekki? Því án ljósa
.... engin sýning!
Hann dregur Martein með sér.
Og Marteinn tekur þegjandi til við að
rannsaka kerfið. Það var gamalt og illa
farið. Víða liggur við að leiðslurnar
snertist, og hér og þar eru rafalar sem
rangt eru settir saman. En þarna eru
öll þau verkfæri sem hann þarf á að
halda. Ekkert vantar, — nema einangr-
unarband. Marteinn sendir eftir því upp
til mylnunnar, svo tekur hann til ó-
spilltra málanna.
Skyndilega finnur Marteinn að hon-
um er gefið auga. Hann lítur upp.
Þarna stendur einn af aðkomumönnum
fáein skref frá honum, og horfir á
hann hálfluktum augum. Marteinn
herðir sig uppí að halda áfram. En hann
finnur, að augu mannsins hvíla stöðugt
á honum, og allt í einu spyr hann:
— Hvar er fallegi jakkinn, sem þú
varst í, í gær?
Marteinn svarar engu.
— Nú, svo já, þú kærir þig ekki um
að segja frá því? segir hinn hæðnisrómi.
— Þá er þér líklega heldur ekkert um
að segja mér, hvar þú keyptir hann?
Marteinn lítur fljótlega upp, en grúfir
sig yfir verkið aftur. Kristín er komin,
stendur þar og horfir á hann.
— Nú, nú, ertu orðinn mállaus?
Maðurinn hefur þrifið í bringu Mar-
teins, eins og til að þvinga af honum
svar . En hann bregzt hart við og slær
hönd mannsins lausa af sér.
Hinn skellihlær.
— Jæja, þú hefur kannski fengið hann
að „láni?“
Hann lætur orðum sínum fylgja
skjóta hreyfingu, líkt og sjónhverfinga-
maður grípi hlut úr tómu loftinu.
Loks kemur að því að Marteinn stam-
ar fram svari.
— Jakkinn er .... ég hef .... það