Fálkinn - 17.10.1962, Blaðsíða 24

dvelja hjá Veru Orsini. Hún hafði fengið
ákafan höfuðverk og orðið að fresta för
sinni til Kölnar. Þó léttir Kristínu mjög
fyrir brjósti, er hún kemst að raun um,
að hvorki móðir hennar né Vera eru
meðal áhorfenda.
Nú hefst nýtt skemmtiatriði. Skrokk-
mikill trúður æðir inná sviðið, og á
hæla honum trítlar litli, vanskapaði
dvergurinn. Hann æpir og ólmast og
sveiflar kastsnöru í kringum sig. Hlát-
urbylgja fer um áhorfendaskarann, og
það er gott, því hláturinn yfirgnæfir
skelfingarópið, sem Marteinn rekur upp.
Hann er stokkinn á fætur og stendur ná-
fölur við sæti sitt. Það er eins og and-
iit hans sé afmyndað af kvölum.
Þetta gerðist fyrir þrjátíu árum. At'-
burðurinn stendur mér Ijós fyrir hug-
skotssjónum, eins og hann hefði gerzt
í gær.
Þegar ég var nýfermd, var ég send
í vist til föðurbróður míns, sem átti stór-
an og myndarlega búgarð. Þar bjó
amma mín í einum enda íbúðarhússins.
Auk mín voru tvær eldri stúlkur á
bænum, og ég var þess vegna alltaf
kölluð „sú litla“.
Mér leið vel á bænum og sérstaklega
var amma mín góð við mig. Ég var
eftirlætisbarnið hennar. Rúmið mitt stóð
í sömu stofu og hún bjó í.
Það bar oft við, þegar við vorum
háttaðar, að amma mín sagði við mig:
— Heldurðu að þú vildir nú ekki vera
svo góð að sækja handa mér eitt mjólk-
urglas niður í eldhús?
Ég sótti mjólkina og hún drakk hana
með góðri lyst. Síðan sofnuðum við.
Mörgum áriun seinna, þegar ég var
orðin fullorðin, var ég í vist á öðrum bæ.
Amma mín var löngu dáin. Ég liafði
mitt eigið herbergi í gaflinum á íbúðar-
húsinu, sem lá út að þjóðveginum.
Kvöld nokkurt, þegar ég var liáttuð og
í þann veginn að sofna, vakna ég við
það, að ég heyri rödd ömmu minnar
segja:
— Heldurðu að þú vildir nú ekki vera
svo góð að sækja handa mér eitt mjólk-
urglas niður í eldhús?
Hálfsofandi og án þess að gera mér
grein fyrir, að ómögulegt var að þetta
gæti verið hún amma mín, stóð ég á
fætur og fór niður til þess að sækja
mjólkina.
Meðan ég stóð í eldhúsinu, heyri ég
allt í einu hræðilegan hávaða ofan úr
herberginu mínu. Fólkið á bænum vakn-
aði, og þegar ég fór upp ásamt því„
blasti við mér óhugnanleg sjón:
Hérumbil inni í miðju herberginu var
24 FALKINN
— Seztu niður er kallað fyrir aftan
hann. Hann lætur sig falia með hægð
niður á bekkinn að nýju.
Dvergurinn elti jötuninn í hringi á
leiksviðinu með snöru sína. Hvað eftir
annað dettur hann um buxnaskálmarn-
ar, sem eru allt of síðar. Þær eru hvít-
og bláröndóttar og þannig er líka jakk-
inn, sem hangir eins og poki utan um
þenna vanskapaða vesaling, og slettist
sitt á hvað þegar hann tekur hin æsilegu
stökk sín.
Hvað er nú? Marteinn tekur fyrir
munn sér til að bæla niður ópið sem er
að brjótast fram af vörum hans.
Trúðurinn risavxni leitar til bakdyr-
anna á flóttanum. Litli snáðinn með
snöruna fylgir honum eftir. Hann snýr
baki að áhorfendum og það er eins og
allt hringsnúist og verði að fjarlægri
þoku fyrir augum Marteins. En í gegn-
um þokuna glampar á þriggja stafa tölu
í skerandi skjannabirtu. Töluna 327!
Hún stendur þvert yfir randirnar blá-
FIIUIVI
MÍMÚTUR
UM
FU2IÐULEG
FYRIRBÆRI
framhlutinn af stórum vöruflutninga-
bíl. Næstum allur gaflinn hafði hrunið
við áreksturinn og rúmið mitt var möl-
brotið. Það var óþarft að leiða hugann
að því, hvað hefði orðið um mig, ef ég
hefði legið sofandi í rúmi mínu, þegar
bílstjórinn missti stjóm á bílnum og ók
á húsið.
Ég er ekki og hef aldrei verið hjá
trúarfull. En enn þann dag í dag hefur
mér ekki tekizt að skýra þetta furðu-
lega fyrirbæri.
K. K.
hvítu á jakkabaki jötunsins, svört og
ógnandi.
— Yður er þó ekki að verða illt?
heyrir Marteinn að spurt er. Sessunaut-
ur hans lýtur fram í sætinu og horfir
til hans áhyggjufullur.
En trúðurinn hefur skipt um skoðun.
í stað þess að hlaupa aftur fyrir bak-
tjaldið, þýtur hann fram meðal áhorf-
enda, og dvergurinn á hæla honum.
Þegar þeir koma á hlið við Martein,
hörfar hann undan og grípur höndum
fram fyrir sig, eins og í sjálfsvörn.
Hann getur ekki varizt því að reka upp
hljóð.
Fólk er farið að taka eftir honum til
beggja hliða. Það gefur hvort öðru oln-
bogaskot og bendir á hann.
En Marteinn veitir því enga athygli.
Augu hans er bundin töframætti við
þessa svörtu stafi, töluna 327. Þau
fylgja henni eftir upp á sviðið, og þegar
þeir fara aftur fast hjá honum, sprett-
ur Marteinn á fætur og ryður sér braut
fram að útganginum. Þeir sem verða á
vegi hans, víkja sér óttaslegnir til hliða.
Svo stendur hann einn síns liðs þar
úti, milli tjaldbúðanna er mynda götu
frá sýningartjaldinu fram á þjóðveginn.
— Hér er skotkeppni! Ágætar byssur!
Háir vinningar! er kallað frá báðum hlið-
um. — Freistið gæfunnar Aðeins tutt-
ugu og fimm aurar!
Hann sér rólurnar rísa og hníga í ró-
legri hrynjandi, nemur ilminn af pyls-
um og nýbökuðum vöfflum.
— Hamingjan góða, Marteinn, hvað
gengur eiginlega að?
Hann finnur að gripið er um handlegg
hans. Þetta er Kristín. Hún sá hann
spretta upp og æða fram, og hefur kom-
ið á eftir honum.
Marteinn strýkur hendinni um enni
sér.
— Mér líður ekki rétt vel, tautar hann
slitróttum rómi.
— Komdu, Marteinn! Nú fylgi ég þér
heim.
— Heim . ...! hvíslar Marteinn. Svo
heldur hann ósjálfrátt af stað við hlið
Kristínar.
ÞEGAR að sýningu lokinni er barið
að dyrum á hjólhýsi forstjórans. Kona
hans situr við borðið og er að gera upp
sjóðinn. Forstjórinn horfir ánægður á,
með flöskuna á borðinu fyrir framan
sig.
Það hefur verið uppselt og þá hefur
hún ekkert á móti því að fá sér ofurlítið
tár.
— Kom inn! rymur ergilega í forstjór-
anum. En þegar hann sér að komu-
maður er löggælumaður þorpsins, sem
hann hefur staðið í samningum við
daginn áður, gerist hann hinn hæversk-
asti og seilist inní skáp sinn eftir glasi.
En Barði lögregluþjónn hristir höf-
uðið.
— Ég kem í embættiserindum, segir
hann.
Kona forstjórans skellir aftur vindla-
kassanum með tekjum dagsins.
Framhald á bls. 28.