Fálkinn - 24.07.1963, Blaðsíða 25

ekki beðið. Hvernig gat ég verið doíin
áfram?
Thanos klappaði honum á bakið.
„Þið eigið vel saman, drengur. En
% hafðu gætur á honum. Vegirnir í Grikk-
landi eru ekki eins og í Englandi. Þú
verður að temja hann.“
Alexis brosti breitt. Það skein í tenn-
' ur hans í gullinni birtunni og hann
yppti öxlum. ,.Ég verð að muna það,
herra. Og þúsund þakkir.“
Mennirnir tveir gengu burt, hand-
leggur Thanosar var vafinn um axlir
sonar hans.
„Ó, nei,“ sagði ég upphátt. „Þú munt.
ekki eiga hann! Þetta verður fyrsta
skiftið, Thanos keisari, sem þú munt
ekki fá vilja þínum framgengt.“
„Hvað ertu að segja? Phaedra, Pha-
edra!“ Anna þreif í handleggi mína í
hryllingi, en ég ýtti henni burt.
„Manstu ekki hvað ég sagði? Ég sagði,
að við myndum fara. Jæja það munura
við gera. Það er of seint núna. Hann
er veikgeðja drengur, og hann skilur
ekki. En það mun hann gera. Það er
engin önnur leið. Hann heldur, að ég
hafi svikið sig, en það gerði ég ekki,
gerði ég það, Anna?“ Og án þess að bíða
eftir svari hennar, fór ég að klæða mig.
Hún sveimaði í kringum mig og neri
saman höndunum. Ég var óþolinmóð
og ákveðin. Ég þekkti veiklyndi drengs-
ins, og ég hefði átt að gera ráð fyrir
grunsemdum hans. „Ég hef viðbjóð á
þér,“ hafði hann sagt. En þetta voru
orð biturrar ástar, ástríðufullrar og
drottnandi eins og ást Thanosar og eins
bitur og ást mín.
Ég leiði hann, sagði ég við sjálfa
mig. Það er engin önnur leið. Auðvitað
veit hann, að hann getur aldrei orðið
sonur Thanosar aftur. Auðvitað veit
hann að ást eins og ást okkar er ekki
hægt að éta og melta og bæta við blóð-
rásina.
Áður en ég yfirgaf herbergið, náði
Anna taki á mér aftur. „Phaedra, í
nafni alls, sem er heilagt viltu ekki
læra neina speki fyrr en það er orðið
of seint? Veiztu ekki, að kona er aldrei
húsmóðir lífs síns? Hlustaðu á mig
Phaedra!“
„Anna ... Anna, hve oft hef ég hafn-
að ráðleggingum þínum? Hversu oft
hafðir þú á réttu að standa og ég á
röngu?
Þú ert vitrasta kona, sem ég hef
nokkurn tíma þekkt, en ást er nokkuð
sem þú getur ekki skilið, og það er
betra að vera húsmóðir ástarinnar en
lífsins. Slepptu mér.“
Ég gekk niður stéttina að herberginu,
sem hafði verið lagfært handa Alexis,
Ég bankaði á hurðina og beið. Það var
ekki svarað. Sterk hvöt, sem var frekar
æði en ást, knúði mig til að opna hurð-
ina og fara inn óboðin. Herbergið var
autt. Ferðataskan lá opin á rúminu.
Ég gekk inn og barði á baðherbergis-
hurðina. Það var ekki svarað, og ég
gerði mér grein fyrir því, að Alexis
hefði ekki komið í herbergið ennþá.
Framhald á bls. 32.
25
P-/VLKINN