Fálkinn - 04.09.1963, Blaðsíða 10

Smásaga eftir WiSEiam Link og
Ricbard Levinsan — Valin af Hitchcock
Frú Lenore Dunning vaknaði nótt
eina, óvíst hvers vegna, og átti erfitt
með að sofna aftur. Sjálflýsandi klukk-
an á kommóðunni sagði henni, að klukk-
an væri langt gengin í þrjú, og hávært
tif hennar truflaði hana. Arthur, mað-
ur hennar, bylti sér eirðarlaust í svefn-
inum, og andartak hélt hún, að hann
segði eitthvað. Hún hlustaði. Hann velti
sér á bakið og muldraði: — Jessica ...
Jessica... Síðan varð hann hljóður í
draumi sínum.
Frú Dunning var rugluð, en að lok-
um sofnaði hún, og um morguninn
hafði hún gleymt þessu atviki. Næstu
nótt skeði það aftur.
Hún var að hátta, og sat og kembdi
sítt, dökkt hár sitt. Arthur hafði farið
að hátta á undan henni þetta kvöld, og
hann lá grafkyrr í hjónarúminu. Hann
bylti sér skyndilega og byrjaði að hvísla.
Frú Durming stóð snöggt á fætur og
laut niður að honum. Hann talaði í
svefninum, varir hans voru votar og
munnurinn hálfopinn. Hún laut höfði,
unz eyra hennar snerti næstum óróleg-
an munninn. — Jessica, sagði hann mjög
greinilega. í nokkrar sekúndur — eftir
að hann hafði nefnt nafnið — var and-
lit hans fyllilega rólegt.
Frú Dunning svaf ekki sérlega vel
þessa nótt. Næsta morgun fór hún á
fætur á undan manni sínum og hjálp-
aði vinnukonunni að leggja á morgun-
borðið. Síðan settist hún, drakk bolla
af kaffi og reykti eina sígarettu, meðan
hún lét hugann reika. Jessica. Það var
sjálfsagt stúlka einhver ung gála, sem
hann lagði lag sitt við. Það var meira
að segja svo langt gengið, að hann
dreymdi hana.
Oh, fjandinn hirði hann! hugsaði
hún og slökkti í sígarettunni. Fjandinn
hirði hann! Hana langaði mest til að
fara að gráta, en vinnukonan var nú
þarna, og henni tókst að hafa stjórn á
sér.
Litlu síðar kom Arthúr niður og sett-
ist hjá henni við langborðið. Hann brosti
til hennar og drakk ávaxtasafann sinn.
— Hvernig hefur þú það í dag? spurði
hann.
Frú Dunning tók tvær töflur úr glasi
og skolaði peim niður með kaffi. —
Dálítið betra, sagði hún.
Vinnukonan lagði blaðið alltaf við
hlið Arthurs. Hann tók það og fletti
því. — Það getur verið, að nýju töfl-
urnar hjálpi, sagði hann. — Dr. Winston
veit alltaf, hvað hann gerir.
— Ég veit satt að segja ekki, hvort
ég get reitt mig á hann, sagði hún vol-
andi. — Hann er of ungur. Ungur lækn-
ir hefur enga reynslu.
Hún virti hann fyrir sér, meðan hann
leit yfir blaðið. Hún gat aðeins séð augu
hans. — Arthur? sagði hún.
— Já, vina mín.
— Hver er Jessica?
Hann lyfti brúnum undrandi. Hann
lét blaðið síga, og andlit hans var svip-
laust. — Hver?
— Jessica, endurtók hún.
Hann hrukkaði ennið eins og til að
hugsa sig um. — Ég held að ég þekki
enga, sem héitir Jessica. Hvers vegna?
Ætti ég að gerá það?
— Ég hef bara verið að brjóta heil-
ann um það, Arthur. Þú nefndir nafn
hennar í svefninum í nótt.
Hann hló og lagði bíaðið frá sér. —
Það er ótrúlegt, sagði hann. Ég sver,
að ég hef aldrei þekkt stúlku, sem heitir
Jessica. Ég get ekki fyrir nokkra muni
skilið. hvernig mér getur dottið í hug
að nefna það nafn í svefni. Hann brosti
til hennar. -— Ef til vill er það ég, sem
ætti að tala við dr. Winston.
Hún svaraði honum engu, og hann
hélt áfram að lesa blaðið.
Þú ert duglegur, hugsaði hún biturt.
Hve margir karlmenn eru færir um að
ljúga af þvílíkri hugarró? En þú hefur
nú líka haft tækifæri til að æfa þig í
meira en átta ár. Hana langaði aftur
til að gráta, og hún fór þess vegna inn
í dagstofuna og reykti eina sígarettu
í viðbót.
Fáeinum mínútum síðar kom Arthur
inn með yfirfrakka sinn og tösku.
— Hvers vegna ætlar þú svona
snemma af stað spurði hún.
— Við Paul erum með dálitla rann-
sókn á döfinni, sagði hann. —Og það
er einmitt svo gaman að hefjast handa.
Varir hans leituðu um kinn hennar. —
Við ættum kannski að líta yfir til Gord-
ans í kvöld. Þau háfa vikum saman beð-
ið okkur um að heimsækja sig.
Hún leit út um gluggann. — Það kem-
ur til mála. Við skulum sjá, hvernig ég
hef það.
— Gott. Hann gekk að dyrunum. —
Reyndu að ganga dálítið út í sólina. Le-
nore. Ég skal láta garðyrkjumanninn
FALKINN