Fálkinn - 04.09.1963, Page 38

— Nafnið á vél hans? Ég skil ekki,
frú.
Henni varð orðfall andartak. Síðan
sagði hún í léttum tón: — Jú það er
afmælið hans, og ég hef keypt silfur-
kveikjara handa honum af sömu gerð
og hann notaði í þá daga. Mér fannst
það gæti verið gaman að láta grafa á
hann nafnið á gömlu vélinni hans.
— Það er áreiðanlega til skjalasafn
einhvers staðar, frú. En þessar flugvél-
ar eru nú úreltar; en ég held, að það
sé til skrá yfir þær. Reynið Washington.
Og einnig getið þér sett yður í samband
við herflugvöllinn, þar sem maður yðar
var.
— En hann er í Englandi, sagði hún.
— Það tæki margar vikur að komast
á snoðir um það.
— Því miður, frú — það er bezta að-
ferðin. En — ef það er aðeins nafnið á
flugvélinni, sem þér óskið að fá að vita,
hvers vegna spyrjið þér þá ekki mann-
inn yðar?
Hún lagði tólið hvatlega á. Heimsku-
legt skrifstofuþvaður! Hringingin hafði
ekki hjálpað henni neitt. Og hún gæti
ekki komizt í samband við áhöfnina.
Hún þekkti engan þeirra, og Arthur
hafði sagt henni, að þeir væru dreifðir
um allt land.
Seint um daginn hvarf hún aftur til
svefnherbergisins og lokaði sólskinið
úti. Hún lagðist fyrir í ferstrendum
myrkraheimi og lét nokkrar svefntöfl-
ur slæva huga sinn. Hún svaf fast og
vissi ekki af sér frá því augnabliki, að
hún lagði höfuðið á koddann. En henni
virtist það aðeins nokkrum andartök-
um síðar, þegar eitthvað kom henni til
að hrökkva við. Hún settist upp og varð
ljóst, að það var síminn, sem hringdi.
Það var dimmt úti.
Arthur hringdi frá flugvellinum.
Hann virtist kátur í bragði og sagði, að
þau sæjust aftur næsta kvöld. Hún var
enn undir áhrifum svefntaflnanna og
muldraði eicthvað óskiljanlegt. Hann
virtist ekki taka eftir því. Hún lagði
tólið á og féll aftur á bak í rúminu og
dró teppið yfir sig.
Er hún opnaði augun seint morgun-
inn eftir, tók nún eftir kyrrðinni. Fugl-
arnir sungu í trjánum, og hún gat heyrt
að garðyrkjumaðurinn var að klippa
limgerðið.
Hún fór á fætur og klæddi sig í slopp-
Síðan skildist henni allt í einu, hvers
vegna húsið var svona kyrrt. Það var
fimmtudagur, frídagur vinnukonunnar.
Hún yrði alein í margar stundir, og það
var enginn að tala við, enginn til að
vernda hana. Hvernig gat Arthur þó
verið svona grimmur?
Frú Dunning reikaði um stofurnar.
Loftið var heitt og þungt. Hún gekk inn
í bókaherbergið og hringdi í númerið á
skrifstofu manns síns.
Konurödd svaraði: — Cross & Dunn-
ing.
Frú Dunning stirðnaði. Hún þekkti
ekki röddina. Hafði Arthur fengið nýj-
an einkaritara?
— Halló, sagði hún. — Við hvern
tala ég?
— Einkaritara hr. Dunnings, svaraði
ungleg röddin.
— Þér talið við frú Dunning. Hvað
heitið þér?
— Carolyn. Carolyn Sharpless. Rödd-
in virtist hissa.
Laug hún? Hafði Arthur fengið hana
til að nota annað nafn? Paul var ef til
vill líka með þeim í ráðabrugginu?
— Ég vil gjarnan tala við hr. Cross,
sagði hún.
— Augnablik.
Það varð stutt þögn, síðan heyrðist
smásmellur. — Lenore! hrópaði Paul
hjartanlega. — Hvernig líður þér?
— Takk, dálítið betur, Paul. Hvernig
hefur þú það?
— Ágætt. Ég var í heilbrigðisskoðun
í síðustu viku. Læknirinn sagði, að ég
hefði heilsu eins og maður um þrítugt.
— Paul, sagði hún varfærnislega, er
maðurinn minn þarna?
— Arthur? Hefur hann ekki sagt þér
það? Hann neyddist til að fljúga til
Mexico City í gærkvöldi.
— Ó, jú, jú, jú auðvitað hefur hann
sagt mér það. Hann hlýtur að halda, að
38 FÁLKINN